EP 9 : ตีโพยตีพาย
1828 Words
เกมรัก : ตอนที่ 9
อื้อ ออ~
เสียงครางในคอดังขึ้น ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงสีดำขนาดใหญ่เริ่มรู้สึกตัว ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้เธอรู้สึกหนาวจนต้องดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวให้มิดทั้งๆที่ตาของเธอยังปิดสนิท ข้าวหอมเริ่มขมวดคิ้วเมื่อได้สติ ใครมาส่งเธอที่ห้อง แล้วเธอขึ้นห้องมาตอนไหน ร่างบางเบิกตาโพลงอย่างตกใจ ดวงตากลมโตมองไปรอบๆห้องที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีดำ
ข้าวหอมรีบสำรวจตัวเองก็พบว่าตัวเองอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งๆ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่รู้สึกคุ้นเหมือนเคยได้กลิ่นนี้ที่ไหนมาก่อน เธอไม่มีเวลามาคิดเรื่องน้ำหอม แต่ตอนนี้สภาพเธอแบบนี้เธออยู่ที่ไหนกันแน่ ถ้านึกย้อนกลับไปก่อนเธอหลับก็คืออยู่บนรถเขาคนนั้น
"เควิน" ข้าวหอมพึมพำกับตัวเอง
แกร๊ก (เสียงเปิดประตู)
"แกทำอะไรฉัน" ข้าวหอมตวาดลั่นเมื่อเห็นร่างสูงที่เปิดประตูเข้ามา เควินที่อยู่ในสภาพเปลือยท่อนบนโชว์ซิกแพ็คเป็นรอนบ่งบอกว่าผ่านการออกกำลังกายมาอย่างหนัก
"หึ เธอคิดว่าอะไรละ สภาพเธอน่าจะบ่งบอกทุกอย่างแล้ว" เควินกระตุกยิ้มอย่างเหนือกว่า
"ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต" ข้าวหอมปาข้าวของที่อยู่ใกล้มือเธอใส่คนตัวสูง
"หยุดบ้าสักที" เควินใช้น้ำเสียงเข้มปนดุ แต่นั่นไม่สามารถหยุดคนอย่างข้าวหอมได้ เธอลุกออกจากเตียงนอนมือหยิบอะไรได้ก็เขวี้ยงไปที่เขาอย่างเดียว เควินไม่รอช้ารีบสาวเท้าเข้ามาหาร่างบางทัน มือหนาจับข้อมือของหญิงสาวให้หยุด และกระชากตัวเธอเข้ามาใกล้จนรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆของคนตรงหน้า
"ปล่อย" ข้าวหอมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอโกรธจนตัวสั่น ไม่เคยมีใครกล้าทำกับเธอแบบนี้มาก่อน
"ถ้าเธอไม่หยุดทำร้ายข้าวของฉัน ฉันไม่ใช่แค่จับมือเธอแน่" เควินตอบด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก สายตาของเขาจ้องไปที่หน้าอกของหญิงสาว หน้าอกคัพดีที่ซ่อนรูปจนเขาแทบจะอดใจไม่ไหว ด้วยอารมณ์ของเสือผู้หญิงอย่างเขามันยากสุดจะกลั้นเต็มที
"ทุเรศ" ข้าวหอมใช้จังหวะนี้ผลักเขาออกอย่างแรง เธอรีบใช้สองแขนกอดปิดหน้าอกตัวเองไว้
ติ๊งหน่อง ติ๊งหน่อง ~~
เสียงกดออดเข้ามาขัดจังหวะพอดิบพอดี เควินหมุนตัวเพื่อจะไปเปิดประตูให้กับคนหน้าห้อง แต่แล้วใบหน้าคมเข้มก็หันกลับมามองร่างบางที่ยืนกอดอกพร้อมกับสายตาที่กำลังจ้องเขาอยู่
"มีคนเคยบอกเธอไหมว่า……เวลากอดอกแล้วชายเสื้อมันดึงขึ้น" เควินพูดเว้นระยะคำพร้อมกับใช้สายตาจ้องไปที่ท่อนล่างของหญิงสาว
"ไอ้บ้าาาาา" ข้าวหอมเข้าใจความหมายของเขา เธอรีบเอามือปิดจุดสงวนไว้ทันที และตะโกนด่าในตอนที่เขาเดินออกไปแล้ว
ข้าวหอมทรุดลงกับพื้น น้ำตาที่มันเริ่มเอ่อล้นมาตั้งแต่ตอนแรกตอนนี้มันไหลออกมาจนควบคุมไม่ได้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ร่างบางรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้าหวานอย่างรวดเร็ว และค่อยๆดันตัวเองลุกขึ้น อาการปวดขาของเธอแทบจะทำให้เธอลุกไม่ไหวแต่ด้วยความโมโหเขาทำให้เธอลืมความเจ็บปวดไปในตอนแรก
"ขออนุญาตนะคะ" หญิงสาวสูงวัยที่เดินเข้ามาใหม่พูดกับเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร
"คะ คุณเป็นใครคะ?" ข้าวหอมถามคนที่เข้ามาใหม่อย่างตะกุกตะกัก ตอนนี้เธอแทบจะไม่ไว้ใจคนของเขาเลย
"ป้าชื่อพรค่ะ เป็นแม่บ้านที่คุณหนูเรียกให้มาดูแลคุณค่ะ"
"คุณหนู? ดูแล?" ข้าวหอมถามกลับด้วยความสงสัย
"เมื่อคืนคุณหนูเควินอุ้มคุณขึ้นมานอนบนเตียงนี้แล้วโทรเรียกป้าให้มาเช็ดตัวกับเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณค่ะ ที่คุณหลับไม่รู้เรื่องน่าจะเป็นเพราะมีไข้อ่อนบวกกับความเหนื่อยค่ะ ส่วนแผลรอยช้ำพวกนั้นต้องใช้เวลานะคะ ป้าทายาให้ไปแล้วเมื่อคืน" ป้าพรอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เธอฟังจนเข้าใจทุกอย่าง
"อ่อ...ขอบคุณค่ะ" ข้าวหอมพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจทุกอย่างและยกมือไหว้ป้าแม่บ้านด้วยท่าทางอ่อนน้อม เธอรับรู้ได้เลยว่าป้าพรไม่ได้คิดร้ายกับเธอ ฟังจากการพูดและแสดงสีหน้าอย่างเป็นมิตร
"ป้าจะเข้ามาดูอาการคุณ แต่ไม่คิดว่าจะ....." ป้าพรมองไปรอบห้อง สภาพห้องที่ผ่านสงครามมาหมาดๆ ข้าวของกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ ข้าวหอมเห็นท่าทางของป้าพรเธอได้แต่เกาหัวรู้สึกผิด
"เอ่อ....เดี๋ยวหนูช่วยเก็บค่ะ" ข้าวหอมพูดด้วยท่าทีรู้สึกผิด
"ไม่เป็นไรค่ะ คุณออกไปทานอาหารเถอะค่ะ ป้าทำกับข้าวมาเผื่อคุณจากบ้านใหญ่ เดี๋ยวคุณจะเลยเวลาทานยา ส่วนเสื้อผ้าของคุณป้าแขวนไว้ให้ในห้องแต่งตัวแล้วนะคะ ป้าเอาไปซักพร้อมรีดให้เรียบร้อยแล้ว ถ้าคุณจะอาบน้ำให้สบายตัวก่อนออกไปกินข้าวเชิญได้เลยค่ะ"
"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ" ข้าวหอมยกมือไหว้ขอบคุณ อย่างน้อยคนที่ไม่คิดร้ายกับเธอตรงนี้คือป้าพร
"ป้าทำตามหน้าที่ค่ะ ถ้าจะขอบคุณ คนข้างนอกโน้นค่ะ ที่สั่งให้ป้าทำ" ป้าพรพูดอย่างยิ้มๆ เธอรู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้ และเธอก็ไม่เคยเห็นคุณหนูของเธอพาผู้หญิงคนไหนขึ้นมาคอนโดส่วนตัวเลยแม้แต่ครั้งเดียว เธอรู้ความเจ้าชู้ในตัวคุณหนูของเธอดี
ข้าวหอมใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวราวหนึ่งชั่วโมง ร่างบางอยู่ในชุดเดิมก่อนจะออกไปข้างนอก ดวงตากลมโตสำรวจรอบห้อง ภายในห้องแต่งคลุมโทนไปทางขาวกับดำ เฟอร์นิเจอร์หรูราคาแพงถูกประดับตกแต่งกันอย่างลงตัว สายตาเธอไปสะดุดกับชายหนุ่มนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ห้องนั่งเล่น เขาสวมเสื้อยืดสีดำกับกางเกงสแล็คสีเดียวกัน พร้อมกับเปิดทีวีเสียงดังไปด้วย ทั้งๆที่สายตายังจับจ้องอยู่กับโทรศัพท์เครื่องหรู เธอค่อยๆเดินไปใกล้เขา เธอคิดกับตัวเองอยู่นานว่าจะพูดยังไงดี คำพูดของป้าพรวนเวียนอยู่ในหัวเธอตลอดเวลา
"เอ่อ.....ฉันขอโทษและก็ขอบคุณ" ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงเบาแทบจะกระซิบ จนคนที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นมามองและก้มหน้าไปสนใจกับโทรศัพท์อีกครั้ง
"ทีตอนด่าฉัน ด่าให้ลั่นห้อง" เควินพูดกลับมาโดยไม่มองหน้าเธอ
"ฉันขอโทษและก็ขอบคุณ" ข้าวหอมพูดเสียงดังลั่นต่อให้เปิดทีวีดังขนาดไหนเสียงเธอก็ดังกว่า เควินไม่ได้ตอบอะไรกลับ เขายังคงเล่นมือถือไม่ได้สนใจเธอ
"งั้นฉันกลับก่อน ขอบคุณอีกครั้ง" ข้าวหอมหมุนตัวกลับหลังจากพูดจบ
"ถ้ามีสมองก็ไปนั่งกินข้าวกินยา คนที่เขาเตรียมมาให้จะได้ไม่เสียใจ" น้ำเสียงเข้มดังไล่หลังเธอมา คำพูดของเขาทำให้เธอชะงักฝีเท้าทันที
เฮ้อ....ข้าวหอมถอนหายใจเบาๆเมื่อนึกถึงสิ่งที่ป้าพรบอกเธอก่อนหน้านี้ เธออยากจะกลับห้องของเธอเต็มที แต่สุดท้ายเธอก็ต้องเดินไปที่โต๊ะอาหารที่มีข้าวต้มกุ้งกลิ่นหอมฉุยวางไว้ ข้างชามมียาเตรียมไว้ให้เรียบร้อย
"ชีวิตคนรวยมันแบบนี้สิ่นะ ทุกอย่างเตรียมไว้รอเสมอ" ข้าวหอมพูดแค่ให้ตัวเองได้ยิน ชีวิตเขามันต่างกับเธออย่างสิ้นเชิง
ข้าวหอมนั่งกินข้าวอย่างเงียบๆ เธอพยายามฝืนกินทั้งที่ตอนนี้ร่างกายเธอไม่ได้หิวข้าวเลย แต่ด้วยกลัวคนที่ทำมาจะเสียใจอย่างทีเขาว่า เธอกินได้ไปสามสี่คำก็กินยาตามทันที เธอยกชามข้าวต้มไปเทเศษอาหารออกและล้างให้เรียบร้อย
"ฉันกินข้าวกินยาแล้วจะให้ฉันกลับได้ยัง" ข้าวหอมถามคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาราคาแพงสีดำตัวเดิม
"เดี๋ยวฉันไปส่ง ฉันไม่ใจร้ายให้คนใกล้ตายอย่างเธอกลับเอง" พูดจบเควินก็ลุกเดินนำหน้าเธอไปทันที ไม่ปล่อยให้เธอได้พููดอะไรเลย
ข้าวหอมได้แต่ถอนหายใจกับคำสั่งของคนตัวสูง แต่สุดท้ายเธอก็เดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย เธอเดินได้ช้ากว่าปกติเพราะตอนนี้ขาเธอระบมไปหมด
"ทีเมื่อวานยังปากเก่งอยู่เลย ตอนนี้สำออยซะงั้น" เควินที่ยืนรออยู่หน้าลิฟต์นานแล้วพูดขึ้น ข้าวหอมไม่ได้สนใจกับคำพูดของเควินเธอเหนื่อยที่ต้องต่อล้อต่อเถียงกับเขาเต็มทีแค่พยุงตัวเองก็เหนื่อยมากพอแล้ว เธอสังเกตเห็นว่าทั้งชั้นนี้มีแค่ห้องเขาห้องเดียวยาวไปจนสุด แต่ก็ไม่แปลกที่คนรวยอย่างเขาจะซื้อทั้งชั้นนี้
ติ๊ง (ประตูลิฟต์เปิดออก)
ลิฟต์เลื่อนลงมาถึงชั้นจอดรถของคอนโดนี้เลย เธอไม่แน่ใจว่าลานจอดรถนี้เป็นของเขาคนเดียวไหม เพราะทั้งลานจอดเต็มไปด้วยรถหรูราคาแพงที่จอดอยู่ในห้องกระจกอย่างดี โชว์ความสวยงามจนคนที่ไม่รู้เรื่องรถอย่างเธอถึงกับอ้าปากค้าง ทุกคันถูกดูแลรักษาเป็นอย่างดีดูจากความเงาของล้อที่ยังหารอยเปื้อนไม่เจอ
"จะยืนมองอีกนานไหม" เควินตะโกนถามเธอที่เอาแต่จ้องไปที่รถหลายคันตรงหน้า ทำให้เธอได้สติและเดินไปที่รถสปอร์ตคันหรูสีดำของเขา
"พวกนี้รถนายทั้งหมดเลยเหรอ" ข้าวหอมถามขึ้นเมื่อก้าวเข้ามาในรถเรียบร้อยแล้ว
"อืม"
"อ้อ...." เธอพยักหน้าเข้าใจและไม่ได้ถามอะไรต่อ เควินขับรถออกจากคอนโดสุดหรูของเขามุ่งหน้าไปยังคอนโดของหญิงสาวทันที ภายในรถไม่มีใครปริปากพูดอะไรเลย บรรยากาศในรถที่ทำให้คนอย่างเธอรู้สึกอึดอัด ผ่านไปไม่นานรถสปอร์ตคันหรูมาจอดอยู่หน้าคอนโดเธอ
"ขอบใจ" ข้าวหอมพูดพร้อมกับเปิดประตูลงรถทันที รถคันหรูเคลื่อนตัวออกทันทีเธอแทบจะปิดประตูให้ไม่ทัน
ฟู่ววว~ เธอถอนหายใจออกมาเมื่อรู้สึกโล่งที่ได้ออกจากรถของเขา "อึดอัดเป็นบ้า คนอะไรนิ่งอย่างกับหุ่น นึกว่าต้องกลั้นหายใจตายซะแล้ว"
- Writer
