EP 10 : ความคิดฟุ้งซ่าน
1875 Words
เกมรัก : ตอนที่ 10
-หลายวันต่อมา-
ข้าวหอมอยู่ในชุดนักศึกษากระโปรงพลีทยาวคลุมถึงตาตุ่ม ไม่ใช่เพราะเธอเป็นคนเรียบร้อย แต่รอยช้ำที่ขายังหลงเหลืออยู่บ้าง เธอไม่อยากให้คนอื่นเห็นจึงใส่กระโปรงยาว โชคดีที่ผ่านมาเธอได้พักเต็มที่เนื่องจากติดวันเสาร์อาทิตย์และวันหยุดยาวหลายวัน เหมือนเป็นการฟื้นฟูร่างกายไปในตัว ตั้งแต่วันนั้นที่เขามาส่งเธอหน้าคอนโดก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย
"แกกลับก่อนได้เลยนะ ฉันไปสนามกีฬาเอง ไม่ต้องมานั่งรอฉันหรอก แค่สิบรอบไม่ถึงชั่วโมงก็กลับแล้ว" ข้าวหอมพูดกับเพื่อนสาวคนสนิทหลังจากเลิกเรียนคลาสสุดท้ายแล้ว เธอเล่าเรื่องข้อตกลงระหว่างเธอกับเควินให้มีอาฟังทุกอย่าง มีอาชอบใจกับความคิดเธอที่เอาคืนเควินได้ ยกเว้นแต่เรื่องที่ไปนอนคอนโดของเขาเธอไม่กล้าเล่าให้ใครฟังทั้งนั้น
"เอางั้นเหรอ แกไหวใช่ไหม" มีอาถามด้วยความเป็นห่วง
"สบายมาก ตารางวิ่งฉันแกก็เห็นแล้วนิ่" ข้าวหอมพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทั้งคู่โบกมือลาและแยกกันไปคนละทาง
ข้าวหอมเดินมาถึงสนามกีฬาเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดกับกางเกงวอร์มขายาวจะได้วิ่งถนัดมากขึ้น ผมยาวสลวยที่ตอนนี้ถูกมัดเป็นหางม้าเรียบร้อยแล้ว จริงๆการวิ่งของเธอมันกินเวลาเป็นชั่วโมง เธอไม่ใช่นักกีฬาจึงต้องวิ่งบ้างเดินบ้างแต่เธอพูดให้เพื่อนสาวคนสนิทดูเหมือนมันง่าย
เธอนั่งรอเควินอยู่สักพัก ไม่นานเขาก็เดินมาตามที่เธอนัดหมาย ใบหน้าบูดบึ้งไร้ซึ่งอารมณ์ ที่เธอไม่วิ่งก่อนเพราะเธอกลัวว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างเควินจะหาว่าเธอโกง
"มาด้วยแห๊ะ นึกว่าจะไม่มาจะได้อู้สักหน่อย" ข้าวหอมพูดกับตัวเองเบาๆ
"ฉันต้องมาดูเธอวิ่งไปถึงเมื่อไหร่" มาถึงปากหนาก็พูดด้วยท่าทางหงุดหงิดอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด
"ถ้าไม่อยากมาดูฉันวิ่ง ก็แค่ยกเลิกบทลงโทษบ้าๆของนายซะสิ่" ข้าวหอมไหวไหล่ทำท่าทีไม่สะทกสะท้าน
"ฉันเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น บทลงโทษก็คือกฎที่ฉันสร้างมา ฉันจะไม่มีทางแหกกฎนั้นเด็ดขาด ยิ่งเป็นเธอฉันน่าจะต้องเพิ่มบทลงโทษด้วยซ้ำ"
"กฎบ้ากฎบออะไร เลอะเทอะ ถ้าไม่อยากแหกกฎก็ดูฉันวิ่งไปละกัน" ข้าวหอมเดินลงสนามไปพร้อมที่จะวิ่ง เธอไม่ได้ชอบวิ่งเลยสักนิดแต่ถ้าเธอไม่ทำตามที่เขาสั่งรับรองเควินได้ไปพาลใส่พวกรุ่นน้องเธอแน่
-หนึ่งชั่วโมงผ่านไป-
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก เสียงหอบหายใจเข้าออกถี่ๆ
"อีกรอบเดียว" ข้าวหอมพูดไปวิ่งไป ตอนนี้เธอหายใจทางจมูกไม่ทันเลยต้องออกทางปากร่วมด้วย
"รอบที่....สิบ" แฮ่ก แฮ่ก ร่างบางทรุดตัวลงกับพื้นสนามทันที ข้าวหอมนอนหอบหายใจอยู่อย่างนั้นไม่สนใจว่าชุดเธอจะเปื้อน
ตึก ตึก ตึก (เสียงฝีเท้า)
"อะไร" ข้าวหอมเงยหน้าถามคนตัวสูงทันทีที่เขายื่นมาให้เธอ
"อย่าบอกว่าเธอไม่รู้จักน้ำเปล่า" เควินยื่นขวดน้ำเปล่ามาตรงหน้าของเธอ
"ฉันรู้ แต่แค่แปลกใจ คนอย่างนายไม่น่ามีน้ำใจ" ข้าวหอมหยิบน้ำเปล่าจากมือหนาและพูดออกไปตรงๆ จนคนได้ยินถึงกับหัวเสีย
"หึ ปากดี"
"ขอบใจ" ข้าวหอมพูดออกมาทั้งๆที่ไม่ได้มองหน้าเขา ร่างบางกระดกน้ำลงคออย่างรวดเร็วเพื่อดับความกระหาย
"เธอจะกลับยังไง" เควินพูดขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน
"รถเมล์"
"ไม่กลัวโดนเหมือนวันนั้นเหรอไง"
"แล้วจะให้ฉันเหาะไปหรอไง ฉันไม่ได้มีรถส่วนตัวเหมือนนายนะ อีกอย่างฉันก็นั่งรถเมล์อยู่ประจำ คงไม่ซวยเหมือนวันนั้นหร.....(หรอก)"
"เดี๋ยวฉันไปส่ง" เควินพูดแทรกยังไม่ทันที่ข้าวหอมจะพูดจบ สายตาคมจ้องไปที่ใบหน้าของหญิงสาว ริมฝีปากบางเงียบลงเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากปากคนอย่างเขาและสายตาที่บ่งบอกว่าเขาไม่ได้พูดเล่น
"งั้นนายไปรอหลังมอเดี๋ยวฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินตามไป ไม่อยากเป็นข่าวซุบซิบกับคนดังอย่างนาย" ข้าวหอมพูดพร้อมกับลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปหยิบของที่วางไว้
"พอดีฉันชอบเป็นข่าว" เควินพูดสวนกลับมาและสาวเท้าอย่างรวดเร็วไปหยิบกระเป๋าของเธอรีบเดินออกไป
"เฮ้ย! อีตาบ้า เอาของฉันคืนมานะ" ข้าวหอมรีบวิ่งไปหาชายหนุ่มเพื่อแย่งของเธอคืน ข้าวหอมกระโดดโลดเต้นพยายามจะแย่ง แต่แค่เควินชูขึ้นเหนือหัวเขาเธอก็กระโดดไม่ถึงแล้ว
"เธอไม่อยากเป็นข่าว แต่ที่เธอกระโดดโลดเต้นแบบนี้คนอื่นเขาคงคิดไปไกลแล้วละ" เควินหยุดเดินและหันมาพูดกับร่างบาง ทำให้ข้าวหอมได้สติว่ารอบข้างที่เดินผ่านมาไม่ได้มีแค่เธอกับเควิน พอมองไปรอบๆมีกลุ่มนักศึกษากำลังซุบซิบกันอยู่อย่างที่เขาพูดจริงๆ
"หึ๊! รถนายจอดอยู่ที่คณะวิศวะใช่ไหม" ไม่รอให้เขาตอบ ข้าวหอมรีบเดินออกไปด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด เธอพยายามเดินเร็วให้ห่างจากเขาเพื่อจะได้ไปรอที่รถ ไม่อยากเป็นขี้ปากคนอื่น
"หึ!"
ทั้งคู่อยู่ในรถสปอร์ตคันหรูที่กำลังขับเคลื่อนออกจากมหาลัย
"ถ้าเธอหลับอีก ฉันไม่รับประกันว่าจะรอดเหมือนคืนนั้นนะ" เควินพูดขึ้นทำลายความเงียบในรถ
"ฝันไปเถอะ ฉันถ่างตาให้ถึงคอนโดฉันแน่นอน"
"นี่นายจะจอดทำไม" เมื่อเควินขับรถมาได้สักพัก เขาตีไฟเพื่อจะเข้าข้างทาง
"ฉันหิวข้าว" น้ำเสียงเข้มตอบกลับมา
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันเนี่ย ฉันจะกลับห้อง" ข้าวหอมโวยวายเมื่อรู้คำตอบ
"ทางผ่าน" เควินจอดรถและดับเครื่องเรียบร้อย เขาเปิดประตูรถออกไปทันที
"โอ๊ย จะบ้าตายกับความเอาแต่ใจของนาย" ข้าวหอมบ่นและสุดท้ายก็ยอมลงรถตามเขาไป
"เอาผัดไทยกุ้งแม่น้ำสองที่ครับ แล้วก็น้ำเปล่าสองขวด" เควินสั่งอาหารที่หน้าร้านและเดินเข้าไปนั่งโต๊ะด้านใน
"ทีหลังถ้าจะกินก็ไปส่งฉันก่อนไม่ได้หรอไง ค่าน้ำมันคงไม่สะเทือนกระเป๋าตังนายหรอก" ข้าวหอมเดินตามเขาเข้ามานั่งก็เอาแต่บ่น
"ประหยัด อย่าเรื่องมาก" เควินตอบ
"จะมาประหยัดอะไรเอาวันนี้" ข้าวหอมพึมพำกับตัวเอง ต่อให้เธอบ่นเขาจนเหนื่อย คนอย่างเขาคงไม่ยอมอยู่ดี เธอเลือกที่จะทำตามเขา คิดซะว่ามีคนเลี้ยงข้าวประหยัดไปอีกมื้อ
"นายกินอาหารข้างทางเหมือนคนอื่นเป็นด้วยเหรอ" ข้าวหอมพูดทำลายความอึดอัดที่ต่างคนต่างเงียบอยู่นาน เพราะร้านที่เขาพาเธอแวะเป็นแค่ร้านเก่าๆริมทาง คนอย่างเขาต้องภัตตาคารหรูระดับมิชลิน
"มีปากเหมือนกันทำไมจะกินไม่ได้"
"ฉันถามดีๆ" ข้าวหอมกลอกตามองบนกับคำตอบกวนประสาทของเขา
"ร้านประจำ กินตั้งแต่เด็ก"
"ผัดไทยกุ้งแม่น้ำสองทีได้แล้วครับ" เสียงเด็กเสิร์ฟของร้านพูดขัดจังหวะพร้อมกับยกอาหารกลิ่นหอมฉุยมาวางตรงหน้า แต่ปฏิกิริยาของข้าวหอมเมื่อเห็นกับสีหน้าเจื่อนลง เควินจัดการกับผัดไทยตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
"ทำไมไม่กิน" เขาสังเกตเห็นเธอเอาแต่มอง ไม่ยอมกินสักที
"ถ้าฉันบอกว่าฉันแพ้ถั่วละ" ข้าวหอมทำสีหน้าที่ต่างไปจากเดิม น้ำเสียงเรียบนิ่งที่ฟังแล้วเหมือนคนผิดหวัง เธออยากกินผัดไทยที่อยู่ตรงหน้ามาก มันทั้งน่ากินและส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย แถมตั้งแต่เที่ยงยังไม่มีอาหารตกถึงท้องเลย
"เรื่องมาก" พูดจบเควินก็ยกอาหารตรงหน้าเธอออกไป เขาเดินไปที่หน้าร้านพูดคุยกับเจ้าของร้าน ไม่นานเขาก็เดินกลับมาที่เดิม
"รอหน่อย" เควินพูดออกมาและมือหนาก็หยิบโทรศัพท์เครื่องหรูออกมาเล่นฆ่าเวลา
"นายกินเหอะ งั้นเดี๋ยวฉันไปรอที่รถ"
"ไม่ต้อง!" เควินใช้น้ำเสียงปนดุ ที่ทำให้คนได้ยินถึงกับชะงัก น้ำเสียงนี้ที่เขาสั่งทำโทษเธอเมื่อตอนรับน้อง
"ผัดไทยกุ้งแม่น้ำไม่ใส่ถั่วและล้างกระทะอย่างดีไม่มีเศษถั่วตกลงไปแน่นอนครับ"
"ขอบคุณค่ะ" ข้าวหอมหันไปพูดกับเด็กเซิร์ฟทันทีที่อาหารมาวางตรงหน้า
เควินวางมือถือลงและกินผัดไทยในจานต่อ ทั้งคู่กินกันอย่างเงียบๆ
"ฉันแพ้ถั่วมาตั้งแต่เด็ก เคยกินเข้าไปแค่เม็ดเดียวถึงขั้นนอนโรงพยาบาลไปหลายวัน แล้วก็ไม่นานมานี้ฉันไปกินอาหารกับเพื่อนสนิท ฉันก็เผลอกินอาหารที่มีส่วนผสมของถั่วเข้าไปคำเดียวก็ถูกหามส่งโรงพยาบาล" อยู่ๆข้าวหอมก็เล่าเรื่องของเธอให้เขาฟัง แต่เควินก็ไม่ได้ถามอะไรเธอต่อ เธอก็ตั้งหน้าตั้งตากินต่ออย่างเอร็ดอร่อย เธอไม่รู้เลยว่าผัดไทยร้านนี้จะอร่อยมาก ทั้งๆที่เป็นทางผ่านคอนโด เธอไม่เคยแวะเลย
หลังจากทั้งคู่กินเสร็จเรียบร้อยก็กลับทันที ไม่นานรถสปอร์ตคันหรูก็จอดหน้าคอนโดของหญิงสาว
"ขอบใจ" ข้าวหอมพูดพร้อมกับลงจากรถ เควินไม่ได้พูดอะไรกับเธอเลยตั้งแต่ออกมาจากร้านอาหาร รถสปอร์ตคันหรูขับออกไปอย่างรวดเร็วเหมือนอย่างเคย
ติ๊ง (ประตูลิฟต์เปิดออกมาเมื่อมาถึงยังชั้นเป้าหมาย)
ร่างบางอมยิ้มออกมาอัตโนมัติเมื่อนึกถึงการกระทำของเขาวันนี้ ทั้งตอนที่เอาน้ำมาให้เธอหลังจากวิ่งเสร็จ ตอนที่ไปสั่งผัดไทยมาให้เธอใหม่จนเธอสามารถกินได้ และสุดท้ายก็มาส่งถึงคอนโด เมื่อข้าวหอมนึกย้อนกลับไปเขาคือคนที่ช่วยเหลือเธอจากคนโรคจิตที่ป้ายรถเมล์ ให้คนของเขาดูแลเธอตอนป่วย เสือผู้หญิงอย่างเขาถ้าจะทำอะไรเธอวันนั้นก็คงทำได้เพราะตัวเธอเองไม่ได้สติ
"บ้าๆ ฟุ้งซ่านอีกแล้วยัยข้าว ไม่มีทาง ไม่มีทางที่ฉันจะหลงเสน่ห์ไอ้หมอนั่นแน่ เจอหน้ากันทีไรเหมือนจะกัดกันทุกที" ข้าวหอมรีบสลัดความคิดนั้นออกจากหัวอย่างรวดเร็ว ร่างบางรีบเก็บของและเปลี่ยนเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำทันที ไม่ให้สมองคิดเกินเลยไปมากกว่านี้
- Writer
