กะล่อนยกแก๊งค์
825 Words
“พริกชี้ฟ้า เธอช่วยไปหยิบหมอนมาหน่อยสิ”ปอร์เช่สั่งฉัน
“นี่ อยากได้ก็ไปหยิบเองสิ ชี้นิ้วสั่งอยู่ได้ ฉันไม่ใช่ทาสพวกนายนะ”ฉันกล่าวออกไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“ฉันไม่ได้ใช้เธอ แต่ฉันวานเธอให้ไปหยิบให้ต่างหากเล่า”
“ยังจะมาแก้ตัวอีก...เอ้า...เอาไป”ถึงจะบ่นไปอย่างนั้นแต่สุดท้ายแล้วฉันก็ต้องเป็นคนเดินไปหยิบมาให้อยู่ดี ไม่สิฉันไม่ได้หยิบให้ฉันแทบจะโยนให้เขาด้วยซ้ำไป
ฟุ่บ!
หมอนที่ฉันโยน ลอยไปกระทบที่ใบหน้าของเขา
“นี่! เอามาให้ดีๆไม่ได้หรือไง แค่นี้ทำไมต้องโยนให้ด้วย...เธอนี่มันไม่มีมารยาทเลย”ปอร์เช่กล่าวอย่างหัวเสีย
“เหอะ ไม่มีมารยาทงั้นหรอ...นายน่ะสิที่ไม่มีมารยาทฉันเป็นเจ้าของบ้านนะนอกจากนายจะมาล้างผลาญบ้านฉันแล้วนายยังจะมาใช้ฉันอีกหรอ-0-”ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะเล่นสงครามกับเขานะ แต่มันอดไม่ได้นี่นาที่จะไม่พูด พูดมาแล้วก็อารมณ์เสียชะมัดเลย นายปอร์เช่ไอ้คนปากปีจอ จะมีสักครั้งไหมที่จะพูดกับฉันดีๆน่ะ
“นี่เสียงดังชะมัดเลยหนวกหู”ปอร์เช่ทำท่าหลับตาแล้วเอาหมอนมาปิดหู หน็อย! นายนี่มันกวนจริงๆเลยนะ
“คนบ้า ฉันล่ะเกลียดนายเป็นที่สุดเลย”
ฉันนำร่างของฉันเข้าไปในบ้านแต่ก็ไม่วายที่จะบ่นถึงบุคคลที่เพิ่งทำให้ฉันอารมณ์ขึ้นอย่างนายนั่น ให้ตายเถอะ นี่ฉันไปเผลอรักนายได้ยังไงกันนะ ฉันต้องโรคจิตแน่ๆที่ชอบคนกวนๆแบบนั้นได้ เลิกชอบดีไหมนะ
“บ่นอะไรของเธอเนี้ย”
“อุ๊ย! O_O”ทันทีที่นิกกี้ทัก ฉันก็สะดุ้งด้วยความตกใจเล็กน้อย นี่ก็อีกคนมาไม่ให้สุ้มให้เสียงเลย จกใจหมดเลย นึกว่าผี ไอ้พวกแก๊งนี้เป็นอะไรกันไปหมด เห้อ ปวดหัว ชีวิตฉันไม่เป็นสุขเลยตั้งแต่คนพวกนี้เข้ามาในบ้านฉัน วุ่นวายไปหมด
“เป็นอะไรของเธอเนี้ย โว๊ะ-o-”
“นายนั่นแหละอะไร ฉันล่ะเกลียดพวกนายจริงๆเลย” ฉันกล้าวอย่างหงุดหงิด
“อะไรเนี้ยฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย เธอพาลนี่หว่า ระวังเกลียดมากแล้วจะได้นะคร้าบบบบ^_^”ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น และเขาก็เดินจากไปด้วยใบหน้าที่ทะเล้นไม่แพ้กับปอร์เช่เลย กวนยกแก๊ง
“ฮึ้ย! =0=”
เห้อทุกคนดูมีอะไรทำกัน แต่ทำไมฉันถึงได้ดูว่างแบบนี้นะ น้ำขิง มิวนิค ปาร์ตี้ก็ดูตั้งอกตั้งใจที่จะดูซีรีย์เกาหลี ปอร์เช่และนิกกี้ก็นอนเล่นที่สวนหลังบ้าน โนริและกราฟก็นั่งให้อาหารปลาที่บ่อ แหมอย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้น่ะกราฟ ทำมาเป็นให้อาหารปลาที่แท้ในใจนายคิดอยากจะให้อาหารใจกับโนริซะมากกว่า กะล่อน พวกนายนี่มันกะล่อนยกแก๊งเลยนะ
“เห้ย นี่มันจะ6โมงแล้วนี่นา ตายแล้วๆ”อยู่ๆยัยโนริสาหร่ายก็ทำเสียงตกอกตกใจออกมาซะดังลั่นเมื่อยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา
“เป็นอะไรหรอ”กราฟถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย
“อ๋อ เราต้องกลับบ้านแล้วล่ะมันเย็นมากแล้ว- - *”
“แล้วจะกลับยังไง ใครมารับ”
“รถเมล์ กว่าจะถึงบ้านก็คงมืด อ้าวพิกเล็ท...เอ่อ...ไม่มีอะไรที่ต้องทำแล้วใช่ไหม...งั้นฉันกลับบ้านเลยนะ^^”
“ไม่มีแล้วเสร็จหมดแล้ว เธอกลับไปเลยก็ได้เดี๋ยวจะถึงบ้านดึก”
“โอเคจ้า^^ งั้นฉันไปนะบ๊ายบายแล้วเจอกัน”โนริหันมายิ้มให้ฉันด้วยรอยยิ้มที่สดใส ก่อนที่จะเดินออกจากบ้าน
“เดี๋ยว ฉันก็กำลังจะกลับพอดีเลยช่วงนี้พ่อฉันไม่ให้กลับบ้านเย็นด้วย งั้นก็ออกไปพร้อมกันเลยเนอะ^^”โถ่ ไอ้คนเจ้าเล่ห์ แผนสูงนักนะ ได้ข่าวว่ากลับตี2ตี3แทบทุกวัน วันนี้เกิดอนามัยอะไรขึ้นมา กลับเร็วซะงั้น
“ผู้ชายนี้ไว้ใจไม่ได้เลยจริงจริ๊ง”ฉันบ่นพร้อมกับส่ายหัวไปมา
“อย่าเหมารวมนะ”
“ว๊ายแม่O.O”ปอร์เช่ที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่ตอนไหนกล่าวขึ้นข้างหูฉัน เข้ามาใกล้ทำไมนักหนา ตกใจหมดเลย
“เป็นอะไรของเธอเนี้ย เห็นหน้าฉันทำเป็นตกใจอย่างกับเห็นผีอย่างนั้นแหละ”
“นายน่ะยิ่งกว่าผีอีกนะปอร์เช่ ถอยไปสิ เหม็นขี้หน้า”ฉันผลักอกปอร์เช่ให้ถอยห่างไปจากตัวสองสามก้าวก่อนที่จะเดินสวนเขาไป
“อย่าเผลอใจมารักก็แล้วกัน”นี่คือคำพูดที่เขาทิ้งท้ายไว้
- Writer
