trick love ทริครักฉบับเธอ

ทริคที่3 กำจัดศัตรูหัวใจ

‘อย่าเผลอใจมารักก็แล้วกัน’

ทำไมคำพูดของนายมันถึงได้ตามหลอกหลอนฉันนะปอร์เช่ พอนึกถึงคำพูดของเขาใบหน้ากวนๆของเขาก็ลอยเข้ามาในหัวทุกทีเลย มันจะมากเกินไปแล้วนะ ทำไมฉันต้องใจสั่นเวลาคิดถึงนาย นี่ฉันชอบเขาขนาดนั้นเชียวหรอ ทั้งๆที่เขาก็ไม่เคยพูดจาดีๆกับฉันเลยสักครั้งเนี้ยนะ คิดๆดูแล้วฉันนี่ดูเหมือนตัวละครในละครเรื่องจำเลยรักเสียจริงๆTT.TT

นี่ก็ปาเข้าไปแล้วเกือบ4ทุ่มแล้ว แต่ก็ไม่มีความรู้สึกว่าง่วงเลยสักนิดเดียว ลงไปหาอะไรทานดีกว่า^^ เผื่อว่าอิ่มแล้วจะได้รู้สึกง่วงขึ้นมาบ้าง

“อ้าวพิกเล็ท...ลงมาทำอะไรลูก ยังไม่นอนอีกหรอ”แม่หันมาถามขณะที่ท่านกำลังนั่งดูรายการทำอาหารในทีวี

“ยังค่ะแม่ หนูยังไม่ค่อยง่วงเลยค่ะ”

“ไปหยิบนมมาดื่มสิจะได้หลับสบาย อ้อเมื่อตอนเย็นหนูได้เอาหมอนออกไปข้างนอกหรือเปล่า”หมอน -o- จริงสิลืมไปซะสนิทเลยว่าปอร์เช่เอาไปนอน “ไปเก็บเข้ามาด้วยนะ เดี๋ยวฝนตกแล้วมันจะเปียก”

“ค่ะแม่”

หมอน! ใช่หมอนใบนี้ปอร์เช่เอาไปหนุน ฉันค่อยๆหยิบหมอนขึ้นมาแล้วกอดเอาไว้จนแน่น รู้สึกเหมือนกับได้ใกล้ชิดเขาจริงๆเลย นี่จะเป็นคืนที่ฉันนอนฝันดีที่สุด ปอร์เช่ฉันรู้สึกเหมือนอยู่ข้างๆนายเลยนะ>0-0<

“คิดบ้าอะไรอยู่น่ะ”น้ำเสียงเรียบนิ่งที่เดาความรู้สึกอย่างนั้นทักขึ้น ทำเอาความคิดที่เริ่มฟุ้งซ่านกระเด็นกระดอนหายไปจากหัวของฉัน

“คิดอะไร ฉันเปล่าคิด...ว่าแต่นายลากฉันมาที่นี่เพื่ออะไร”

“เอาน่า ตามๆน้ำก็แล้วกัน”

พูดจบเพียงไม่นานนักร่างอันบอบบาง ที่ขาวซีดก็วิ่งเขามาในบริเวรลานน้ำพุที่ฉันและปอร์เช่ยืนกันอยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าเธอดูแปลกใจที่เห็นฉันอยู่ที่นี่ด้วย คงคิดว่าจะมีแค่ปอร์เช่คนเดียวสินะ เสียใจย่ะบังเอิญว่าดันมีฉันมาขวางก้างอย่างเธอไว้ซะก่อน

“รอนานไหมคะพี่ปอร์เช่”เธอกล่าวถามด้วยเสียงอันเหนื่อยหอบ

“ไม่นานครับ พี่เพิ่งมา^^”ปอร์เช่ตอบพร้อมกับส่งยิ้มไปให้เธอ

“นานก็บอกว่านานสิ นายจะโกหกทำไม น้องคะถ้าคิดจะนัดใครกรุณารักษาเวลาด้วยนะคะ”ขอโทษที่ปากฉันอยู่ไม่สุข ก็คนมันหมั่นไส้นี่นา^0^

“พี่เกี่ยวอะไรด้วยคะ^^”ถึงปากจะพูดจาหวานๆแต่ใบหน้าเธอกลับตรงข้ามซะงั้น

“เอ่อ...พี่ขอโทษด้วยนะน้องผิง คือวันนี้พี่คงไปดูหนังด้วยไม่ได้นะ...พอดีว่ายัยนี่ดันทำงานพี่หายพี่ก็เลยต้องให้ยัยนี่ช่วยทำให้ใหม่น่ะ”เดี๋ยวๆๆๆ ฉันไปทำงานอะไรของนายหายไม่ทราบยะ

“ฉัน...อุ๊บ! 0x0”ฉันไม่ทันได้อ้าปากโวยวายก็ถูกปิดปากด้วยมือเค็มๆของนายนี้ซะก่อน มันไปจับอะไรของมันมาวะนั่น

“ไม่เห็นจะเป็นไรเลยค่ะ พี่ปอร์เช่ก็แค่ให้ยัย...เอ้ย ให้พี่เขาทำไปคนเดียวสิคะ”พูดจาดี ถ้าไม่เห็นว่าแฟนฉันยืนอยู่ตรงนี้นะ ฉันจะจับเธอเผาซะตรงนี้เลย บังอาจมากคิดจะให้ฉันทำงานหนักคนเดียวส่วนเธอไประเริงอยู่กับแฟนฉันงั้นหรอ ไม่มีวันซะหรอก ข้ามศพฉันไปก่อนนะยัยผิงผิง

“ไม่เอานะ เด็กดีของพี่ห้ามดื้อสิ เอาเป็นว่าพี่ขอเป็นครั้งหน้าและกันเนอะ^^”อีตาบ้า ทำไมทีกับฉันไม่เห็นพูดหวานแบบนี้เลย ชิ! มันน่านัก มันน่างอนให้เข็ด แต่เดี๋ยวก่อนนะ ถึงฉันงอนนายจะสนใจฉันหรือเปล่าก็ไม่รู้

“ก็ได้ค่ะ แต่ครั้งหน้าพี่ห้ามเบี้ยวนัดผิงอีกนะ ไม่งั้นงอนจริงๆด้วย”เธอทำท่าทางงอนตุ๊บป่อง แบ๊วมากสินะ- -

“ครับ^^”

ปอร์เช่ตอบรับไปก่อนที่จะลากฉันให้เดินผ่านหน้าผิงผิงไป นี่สินะที่เขาเรียกกันว่าถูกปฏิเสธน่ะ โฮะๆๆๆ ฉันล่ะอยากหัวเราะดังๆเหลือเกิน แต่มันคงไม่งามสักเท่าไหร่ถ้าจะขำตรงนี้^0^

“นี่นาย ทำไมต้องเอาฉันมาเป็นไม้กันหมาด้วยห๊ะ แล้วมือเนี้ยจะจับฉันอีกนานไหม”ฉันโวยวายใส่ปอร์เช่ นี่ฉันก็มีประโยชน์แค่นี้สินะ

“อุ๊ย! ลืมไป”ปอร์เช่รีบเอามือออกแขนฉันทันที “แหมคิดว่าฉันอยากจับมากหรือไงห๊ะ มันจำเป็นหรอกถึงได้จับน่ะ อย่าสำคัญตัวเองเกินไปหน่อยเลย”อะไรกันเนี้ย พูดแค่นี้ถึงกับอารมณ์เสียเลยหรอ

“นี่ ฉันยังไม่ทันว่าอะไรนายเลย...อย่า-ร้อน-ตัว ได้ป้ะ^0^”ฉันทำหน้าล้อเลียนก่อนที่จะเดินเชิดหน้าจากเขาไป

“เดี๋ยว...อย่าเพิ่งไปสิ...นี่ยัยพริกขี้หนูสวน...หยุดเดี๋ยวนี้...”ปอร์เช่วิ่งมาคว้าแขนฉันไว้เพื่อให้ฉันหยุดตามคำสั่ง

“อะไร...ฉันจะกลับบ้าน...แล้วเนี้ย...หลอกจับมือฉันอีกป้ะเนี้ย”ฉันมองไปที่แขนของฉันที่ถูกปอร์เช่จับไว้อีกครั้ง ปอร์เช่ก็เช่นเดียวกัน แต่เขาก็ต้องปล่อยทันทีที่ฉันมอง

“โทษที...^__^”

“เรียกฉันเนี้ยมีอะไร รีบๆพูดมา”

“เอ่อ...ช่วยฉันเลือกของขวัญหน่อยสิ^^”

“ของขวัญ! นายก็ไปเลือกเอาเองสิจะมาใช้ฉันทำไม”อ๋อที่แท้เขาก็ยอมผิดนัดเพื่อที่จะทำ

เซอร์ไพร์ยัยนั่น เหอะ!! เจ็บจี๊ดเลย

“ฉันเลือกของให้ผู้หญิงไม่เป็น เธอจะบ้าหรอให้ฉันเดินเข้าไปในร้านกุ๊กกิ๊กๆแบบนั้น”

“ก็ถ้านายอายก็ไม่ต้องซื้อสิ!”โธ่เอ้ย ไอ้บ้าฉันล่ะโมโหจริงๆเลย

“แล้วทำไมต้องโมโหด้วยเนี้ย ฉันแค่ให้เธอไปเลือกของเองนะ-0-”

“ก็ฉันไม่อยากไป จบป้ะ! - -”ฉันรีบตัดบทแล้วเดินหนีทันที

“ก็ฉันเลือกไม่เป็น แค่ไปช่วยมันจะตายหรือไง”

“นายอยากซื้ออะไรก็เรื่องของนายสิ ใช้หัวใจน่ะเป็นไหม นายไม่จำเป็นจะต้องมีฉันก็ได้ แค่นายรู้สึกพิเศษกับใครนายก็จะรู้เองว่าควรซื้อของขวัญชิ้นไหน ฉันก็แนะนำนายได้แค่นี้แหละ” แค่นี้ก็ทำเองไม่ได้ แถมยังจะลากฉันไปด้วยอีก ฉันรู้สึกเป็นนะเว้ย ฉันเจ็บเป็น ถ้าของขวัญชิ้นนั้นไม่ใช่ของฉัน ฉันไม่มีทางไปเลือกให้คนอื่นหรอก

ฉันควรที่จะเลิกโมโหแล้วมาปฏิบัติภารกิจรักของฉันต่อ^o^

แล้วฉันควรจะทำยังไงถึงจะได้เส้นผมของเด็กนั่นมาได้นะ มันยากเกินไป ของแบบนั้นใครเค้าจะหาได้ เห้อ:-O หรือว่าทริคนี้จะต้องล่มลงไปจริงๆ แต่ไม่ลองจะไปรู้ได้ยังไงกันล่ะ ยิ่งเสี่ยงเท่าไหร่ผลตอบรับย่อมดีเท่านั้น

วันต่อมา...

"พิกเล็ท...แกยังไม่เลิกงมงายกับไอ้หนังสือนี่อีกหรอ...ฉันว่าแกควรเอาเวลาอ่านหนังสือแบบนี้ไปตั้งใจเรียนดีไหม"น้ำขิงดุฉันทันทีที่ฉันหยิบหนังสือทริครักขึ้นมาอ่าน

"ขิง...แกเลิกบ่นได้ไหม...ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน ฉันงมงายแล้วผลการเรียนของแกมันแย่ลงตามฉันหรือไงเล่า...อ้อแล้วนี่เขาไม่ได้เรียกว่างมงายย่ะ รู้ป้ะหนังสือเล่มนี้สอนให้รู้ถึงความมุ่งมั่นตั้งใจ แกไม่มาเป็นฉันแกไม่มีวันเข้าใจหรอก"

"จ้า...แม่คนมุ่งมั่นตั้งใจ...ความรักสำเร็จเมื่อไหร่ก็ค่อยมาอวดนะจ๊ะ^0^"น้ำขิงทำเป็นพูดประชด

ถึงเราจะพูดจาแบบนี้ใส่กัน ไม่ว่ามันจะดูร้ายแรงสำหรับคนอื่นแค่ไหน แต่เชื่อไหมเราไม่เคยโกธรกันเลยนะ ฉันคิดว่าบางครั้งคำพูดแบบนี้มันดูจริงใจนะ

“แน่นอน แต่ตอนนี้แกช่วยฉันคิดหน่อยสิ ว่าจะทำไงฉันถึงจะเอาเส้นผมของยัยเด็กนั่นมาได้”

“เดี๋ยวๆๆ นี่แกจะทำเสน่ห์หรอ ทริคอะไรของแกเนี้ย ฉันว่ามันเริ่มจะเข้าสู่โหมดไสยศาสตร์แล้วนะ”น้ำขิงทำหน้าซีเรียส

“ก็ในหนังสือมันบอกแบบนี้ นี่เป็นทริคกำจัดศัตรูหัวใจเลยนะ เอาน่าช่วยฉันคิดก่อนว่าควรทำไง”

“เข้าขั้นโรคจิตแล้วนะแก-0-”

“นี่ขิง ฉันเปล่าโรคจิตนะ”ฉันหันไปดุน้ำขิงอย่างไม่ค่อยพอใจนัก บังอาจมาว่าฉันโรคจิตงั้นหรอ

“เออๆๆ ไม่ว่าก็ได้แต่ฉันไม่รู้หรอกนะว่าจะเอาเส้นผมน้องคนนั้นมาได้ไง”

“น้องคนนั้น แกพูดเพราะไปป้ะ ฉันเกลียดเด็กนั่นแกก็ต้องเกลียดด้วยสิ พูดมาแล้วโมโห...ฉันไม่คุยกับแกแล้ว”ว่าแล้วฉันก็สะบัดหน้าหนีน้ำขิง จากนั้นก็ก้มลงไปอ่านหนังสือต่อ

“เอ้า นี่ฉันผิดหรอ...แกมันบ้ายัยพิกเล็ท”น้ำขิงไม่พูดเปล่าแต่กลับเอามือมาดันหัวฉัน

"นี้เธอชอบปอร์เช่หรอ"ว๊ายตายแล้ว ฉันลืมไปว่าโนริยังไม่ทราบข่าวนี้

"เอ่อ...-0-"ฉันถึงกับเหวอไปเลยล่ะ

"ไม่ต้องกลัวนะ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่บอกใคร^-^"พูดจบโนริก็ระบายยิ้มให้ฉัน

"ขอบใจนะโนริ^ ^"

"แต่ฉันมีแผนมาเสนอนะ"

"หยุดเลย นี่โนริเธอไม่ต้องไปบ้าจี่ตามยัยนี่เลยนะ ยัยนี่น่ะชอบเพ้อเจ้อ"น้ำขิงกล่าว

"นี่แกจะขัดฉันให้ได้เลยใช่ป้ะขิง นอกจากจะไม่ช่วยแล้วแกยังจะห้ามเพื่อนใหม่ฉันอีกหรอ แกนี่มันนิสัยเสียจริงๆเลย คนไม่มีน้ำใจ คนใจร้าย..."ฉันต่อว่าน้ำขิงอย่างงอนๆ จนโนริขำออกมา คงเพราะเราทะเราะกันเหมือนเด็กๆล่ะมั้ง

"เอาล่ะ อย่าทะเราะกันเลย เอาเป็นว่าเธอก็แค่สังเกตว่าผมของน้องคนนั้นร่วงอยู่ที่ปกเสื้อหรือป่าว บางทีอาจจะได้เส้นผมของเขาก็ได้ ลองดู"

เอาล่ะ แล้วฉันก็คอยแต่เวลาที่คุณน้องผิงผิงจะมาหาปอร์เช่ตอนเย็นอย่างเช่นทุกวัน อีกไม่นานฉันก็จะได้เส้นผมแล้วทีนี้เธอก็ต้องพ้นทางฉันนะยัยศัตรูหัวใจหน้าหมวย แล้วต่อไปฉันก็จะเป็นคนเดียวที่ได้ครองคู่กับปอร์เช่ไปนานๆเลย

"พี่ปอร์เช่"นั้นไงและแล้วเวลาของฉันก็มาถึง ถ้าให้ฉันเดา ยัยนี่ต้องมาทวงสัญญาที่ปอร์เช่เบี้ยวเมื่อวานแน่ๆ เอาเป็นว่าฉันจะไม่โกรธ แต่ฉันจะปล่อยให้ยัยนี่ไปมีความสุขให้พอ เพราะต่อจากนี้ไปเธอก็จะไม่ได้เฉียดกายเข้าใกล้เขาอีก^_^

“ผิงผิง เดี๋ยวรอพี่สักครู่นะ พี่ขอเก็บของก่อน”ปอร์เช่ตะโกนตอบผิงผิงพร้อมกับเก็บกวาดของที่อยู่บนโต๊ะลงใต้ลิ้นชัก

“ค่ะ^0^”ได้ยินดังนั้นยัยเด็กหน้าหมวยนี่ก็หันไปชมวิวทิวทัศน์ที่นอกระเบียง เธอคิดว่าเธอเป็นนางเอกเอ็มวีหรือไงนะ ที่ยืนชมนกชมไม้รอพระเอกมาหาน่ะ

ระหว่างที่ปอร์เช่กำลังเก็บของอยู่นั้น ฉันก็เดินไปยืนข้างๆผิงผิงโดยที่ไม่ลืมที่จะมองบนเสื้อของเธอว่ามีเส้นผมอยู่หรือเปล่า เป็นอย่างที่ฉันคลาดเอาไว้จริงๆ เส้นผมเส้นบางๆสีน้ำตาลอ่อนติดอยู่ที่ปกเสื้อของเธอ

ฉันไม่รอช้าที่จะหยิบมัน แต่เดี๋ยวนะ ถ้าฉันหยิบยัยนี่ก็รู้ตัวพอดีสิ

ฟิ้ว!

ลมที่พัดมาจากทางระเบียง บัดนี้พัดเอาเส้นผมของเธอให้ปลิวไปแล้ว ม้ายT0T เส้นผมของฉ้านนนนนน

“เธอทำอะไรน่ะ” ปอร์เช่ทักฉันจนฉันต้องสะดุ้งตามเสียง ส่วนผิงผิงก็หันมามองฉันอย่างสงสัย

“ทำอะไรเล่า ฉันก็แค่จะหยิบมดออกจากเสื้อน้องก็เท่านั้นเอง^___^”

“ไม่จริงค่ะ...พี่พริกแคระคนนี้เขาต้องแกล้งผิงแน่ๆเลย พี่เขาคงโกรธที่ผิงพูดเล่นกับพี่เขาเมื่อวานแน่ๆเลยค่ะ”แหม เธอปลูกไร่สตอหรอยะ ทำเอาซะปอร์เช่คล้อยตามน้ำเธอไปเลยนะ

“เธอจะบ้าหรอ เป็นเด็กก็อยู่ส่วนเด็ก อ๋อนี่แปลความหวังดีของฉันเป็นเรื่องร้ายๆงั้นสิ ในหัวเธอมันก็คิดได้แบบนั้นแหละ ฉันไม่น่ามาหลวมตัวลงไปเล่นกับเธอเลยจริงๆ”ชิ พูดมาแล้วก็โมโหยัยเด็กมารยาร้อยเล่มเกวียน

ฉันพ้นคำพูดที่ร้อนเป็นไฟออกไปก่อนที่จะเดินผ่ากลางสองคนนั้นเข้าไปในห้องเพื่อเก็บของลงกระเป๋าสะพาย เป็นว่าทริคนี้ไม่สำเร็จ ปอร์เช่ นายมันได้ยากกว่าที่ฉันคิดนะ ยัยเด็กนั่นก็เหมือนกันเธอจะสิงร่างนายนั่นหรือไงกันนะ ติดกันอย่างกับเงา หาพื้นที่ส่วนตัวลำบาก ถึงคบกันไปก็ไม่มีทางยืนยาวหรอกย่ะ