ทันทีที่แพขนตางอนๆ กะพริบขึ้นลงช้าๆ ก็รีบถามไถ่อาการด้วยความเป็นกังวล “เจ็บปวดตรงไหนหรือเปล่า ผมจะได้รีบตามหมอกลับมาดูอาการ”
“ฉัน...”
ดวงตาหม่นหมองวาดมองไปรอบๆ สีหน้านั้นมีร่องรอยของความหวาดกลัว เธอขยับกายแล้วกอดตัวเองแน่น รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าตัวเองอยู่ที่ใด
“ฉัน”
“ปลอดภัยแล้วนะครับ” เรเอสกระซิบบอก แต่สีหน้าของชายหนุ่มก็ยังดูเป็นกังวล
“ฉันกลับมาที่นี่ได้ยังไง แล้วฉัน?”
หญิงสาวกลืนความเจ็บร้าวก้มมองสภาพตัวเอง ร่างกายเต็มไปด้วยรอยแผล หน้าท้องก็ยังคงเจ็บปวดกับการถูกชกอยู่เลย เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าสลดของเรเอสจึงกลืนน้ำลายลงคอแล้วเอ่ยถามสิ่งที่คาใจ
“ฉันถูกข่ม...ขืนใช่ไหม?”
“ไม่ครับ ไม่!”
เรเอสรีบส่ายหน้าอย่างร้อนรนกับการเข้าใจอะไรผิดๆ ของหญิงสาว “ผมช่วยคุณไว้ได้ทัน ไอ้เลวนั่นมันยังไม่ได้แตะต้องร่างกายของคุณ ไม่ได้แตะส่วนไหนทั้งนั้น ผมรับประกันครับ”
ได้ฟังความจริงเช่นนั้นค
