เสียงคนขับแท็กซี่ถามขึ้น เพิ่งประจักษ์ในตอนนี้เองว่า อีกฝ่ายดูน่ากลัวเหลือเกิน ใบหน้าของเขาดำ ผมยุ่ง ตัวก็ใหญ่โต ตอนนี้จึงได้แต่เช็ดคราบน้ำตาทิ้งลวกๆ เรียวปากอิ่มเม้มแน่นอย่างครุ่นคิด “เอ่อ...ไปส่งฉันที่โรงแรมเล็กๆ แถวนี้ก็ได้ค่ะ”
“ไปโรงแรมหรือ” คนขับครางถาม
“ค่ะ ฉันต้องการที่พักน่ะ” บอกไปตามตรง ไม่ได้คิดระมัดระวังตัวเองเลยสักนิด
พูดไปแล้วก็กลับมานั่งหน้าซึมเศร้าเพราะคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรกับชีวิตต่อไปดี รู้ตัวอีกที แท็กซี่คันนี้ก็พาเธอมาสู่เส้นทางสายเปลี่ยว รอบๆ สองข้างทางไร้ตึกอาคารและผู้คน ความรู้สึกหวาดกลัวจึงเกาะกินใจโดยอัตโนมัติ ขณะเลือดในกายของเธอเริ่มเฉียบเย็นขึ้นทันตา
“คุณจะพาฉันไปไหน”
“ก็ไปหาโรงแรมนอนไงนังหนู” แววตาของมันที่เหลียวมองมาช่างชวนให้ขนลุกเสียเหลือเกิน
“แก...แกคิดจะทำอะไร” ดวงตากลมโตหันรีหันขวาง เหงื่อกาฬพลันแตกพลั่กๆ
“ก็พาหนูไปหาที่นอนไง ต้องการที่นอนไม่ใช่หรือ
