นิราศทัศนา 3
1133 Words
คำขอได้เปล่งออกจากสตรี เขาแทบล้มทั้งยืน กลืนน้ำลายเหนียวลงคอแทบจะไม่ได้ หากเวลานี้เขาดื่มชามีหวังว่าต้องพ่นออกมาหรือต้องสำลักเป็นแน่ นางช่างเป็นสตรีที่เขาไม่เคยพบเจอเสียจริง เขาจำต้องเอ่ยปฏิเสธ
" ไม่ได้หรอกแม่นางปิ่น "
" ทำไมไม่ได้เล่า ท่านเป็นถึงองค์ชาย สั่งเพียงคำเดียว เจ้านั่นต้องยอมอยู่แล้ว "
" แม่นางเป็นสตรี ไม่สมควร อีกอย่างหวังเฟิง เขา.. "
" เขาทำไม? เป็นขันที ก็ต้องเฉาะออกอยู่แล้ว เรื่องสตง สตรีอะไรไม่ต้องถือ ทุกอย่างคือการเรียนรู้เพื่อเพิ่มประสบการณ์ "
" อย่างไรก็มิได้ มันเป็นภาพแปลกตา ที่มิควรมอง "เขาหาข้ออ้างมาเอ่ยให้นางฟัง
" แปลกกว่านี้ยังเคยเห็น อย่างเช่นผู้ชายมีจิ๋ม ผู้หญิงมีจู๋ ผู้ชายอกฟู ผู้หญิงแบนเรียบ " ปิ่นหยกพูดคล่องปากเพราะในยุคที่เธอมาเป็นเรื่องปกติและสังคมย่อมรับได้ อีกทั้งพวกเขาก็สวยและหล่อแตกต่างกัน คำพูดของปิ่นทำให้หวงเจียวหลุนขมวดคิ้ว อยากจะเอ่ยถามแต่เธอก็ไม่รอให้เขาเอ่ยถามก็กล่าวขึ้นมา
" แค่นี้ก็งกด้วย เก็บไว้ดูเองมากกว่ากระมัง ก็แค่อยากดูว่าเวลาที่โดนเฉือนไปแล้วจะเป็นอย่างไร มีไข่แต่ไร้ด้าม ฮึ! งก "
" ไม่ใช่อย่างนั้นนะแม่นางปิ่น ข้าจะดูไปทำไม "
" เอาเถอะ ไม่ให้ดูก็ไม่ดู ว่าแต่จะให้ข้าอยู่แต่ในนี้ทุกวันไม่ไหวมั้ง ไหนๆ ยังกลับไม่ได้ พาทัวร์หน่อยสิ "
" ทัวร์? ทัวร์คือสิ่งใด "
" ก็พาชมรอบๆ วังไงเล่า อยากเห็น จะดูให้ชุ่มปอดเลย "
" แม่นางอยากไปจริงหรือ? "
" แน่นอน ท่านพาไปตำหนักเย็นด้วยนะ มันจะเย็นยะเยือกสมคำร่ำลือหรือเปล่า "
" แม่นางรู้จักตำหนักเย็น? เคยได้ยินหรือ? "
" รู้จักสิ ให้สำหรับสนมที่ทำผิดใช่เปล่า เรื่องว่าเคยได้ยินจากไหน ก็ดูๆ มา ตามทีวีเยอะแยะ นั่นแหละ อย่าถามมากเลย ไปๆ อยากเห็นแล้ว "
" แม่นางจะไปชุดนี้หรือ? "
" ก็แหงอยู่แล้ว ทำไมไปไม่ได้หรอกหรอ? "
" ข้าว่าไม่เหมาะ "
" ทำไมออกจะสวย อ๊ะ! ใช่ๆ ไม่เหมาะ งั้นจะเอาที่ไหนเล่า ท่านมีให้เปลี่ยนหรือเปล่า "
" มีสิ แม่นางปิ่นหยก รอสักครู่ " ผ่านไปราว 2 เค่อ ปิ่นหยกก็ได้แปลงโฉมดั่งสาวจีนโบราณ และดูเธอชื่นชอบเสียด้วย
สองร่างชายหญิงในชุดจีนโบราณ หนึ่งชายมีความสุขที่ได้เดินข้างสตรีที่พึงใจ หนึ่งสตรีสุขใจที่ได้ใส่ชุดคอสเพลย์ อีกเรื่องได้เที่ยวมีหรือที่ใบหน้าจะง้ำงอ เธอเดินอย่างเริงร่า มิมีมาดอย่างสตรีชาววังสักนิด ระหว่างที่เดินออกยังประตูตำหนัก หวังเฟิงรีบสาวเท้าเข้ามาอยู่เบื้องหน้า คุกเข่า
" เรียนองค์ชายเก้าพะยะค่ะ อาเถียนส่งคนมาแจ้งว่าที่ร้านมีของเข้ามาด่วน อยากให้คุณชายเข้าไปดูเจ้าพะยะค่ะ "
" ด่วนอย่างนั้นหรือ? "
" คาดว่าน่าจะด่วนพะยะค่ะ " หวงเจียวหลุนมีทีท่าไม่สบายใจ ด้วยรับปากปิ่นหยกว่าจะพาไปเดินชมวังหลวง แต่เขากลับมีงานเข้ามา
" นี่! นาย เฮ้ย! ท่านองค์ชาย ถ้าท่านไม่สะดวกพาชมวังก็ไม่เป็นไร พาข้าไปชมนอกวังก็ได้ " ปิ่นหยกหาวิธีแก้ไขสถานการณ์ให้ แต่มีหรือที่เธอจะบอกว่าตนเองไม่ไป การมาของปิ่นหยกย่อมคุ้มค่า หากได้กลับไปโลกของเธอ แล้วไม่ได้กลับมาอีกมีหวังเสียดายตายเลย ปิ่นหันหน้าพร้อมยักคิ้วให้ หวงเจียวหลุนมองกลับก่อนพยักหน้าตกลง
หลังจากที่หวงเจียวหลุนสนทนากับคนในร้านที่เขามีกิจการอยู่นอกวัง เขาก็มิลืมจะหันไปมองสตรีผู้ติดตาม เห็นนางตื่นตาตื่นใจกับสรรพสิ่งรอบตัว นางเดินดูผ้าแพร ผ้าไหมลูบด้านโน้น จับด้านนี้ เดินรอบไปทั่วร้าน เขายิ้มอย่างมิเคยสุขใจมาก่อน
" เจ้าอยากไปดูเครื่องประดับหรือไม่? "
" นาย! ไม่ๆ องค์ชายเก้าจะพาไป? "
" อืม เป็นร้านของข้าเอง "
" ไปๆ อยากเห็น ไปทุกที่ "
" เช่นนั้น เชิญ แม่นางปิ่น " เขาวาดมือเชิญนางออกจากร้าน
" ด้วยความยินดีเจ้าค่ะ " นางแสร้งย่อกายอย่างอ่อนช้อย แต่กลับมิอ่อนช้อย
หวงเจียวหลุนเดินเคียงคู่กับปิ่นหยกอย่างมิถือตัวแม้แต่น้อย ระหว่างทางผ่านร้านข้างทางเห็นขนม ปิ่นมิลืมจะแวะเวียนพร้อมพ่วงท้ายด้วยหวงเจียวหลุน
" นี่ องค์ชาย นั่นขนมอะไรอ่ะ "
" อ๋อ! นี่เรียกว่าขนมเซาปิ่ง เจ้านี่เรียกว่า ถังหูลู่ แลนี่คือ เฉี่ยวกั่ว "
" อืม บางอย่างแถวบ้านข้าก็มีนะ อย่างนี่ ปาท่องโก๋ อิ่วก้วย หมั่นโถ และนี่ก็ซาลาเปา ส่วนเฉี่ยวกั่วนี่เหมือนขนมปังใส่ไส้ถั่วแดง แต่ถังหูลู่นี่หาไม่ค่อยมีแล้ว โอ๊ย! อยากลิ้มลองไปหมดเลยอ่ะ "
" แม่นางปิ่นจะลองหรือไม่ "
" ไม่พลาดเจ้าค่ะ แต่ท่านเลี้ยงนะ "
" ยินดียิ่ง ขอแค่แม่นางชอบ "
" โอ๊ย! ป๋ามากค่า ชอบๆ สายเปย์ " แล้วปิ่นหยกก็มิเกรงใจ เธอลิ้มลองขนมทุกชนิดอย่างละนิดละหน่อย แต่เจ้ากรรมความเพลิดเพลินกับการกินของอร่อยไปพร้อมกับสหายใหม่ ก็สายตากลับต้องมาสะดุดกับสายตาบางคู่จับจ้องเธอเป็นจุดเดียว ไม่เพียงเท่านั้น บางคนหันไปหาคู่สนทนาเอามือป้องปากแต่ยังส่งสายตาชำเลืองมองมาที่เธอ
" นี่องค์ชาย พวกเขามองอะไรกันหน่ะ "
" เอ่อ.. พวกนางคงมองแม่นางปิ่นกับข้านี่แหละ เพราะปกติมิเคยมีสตรีนางใดเดินเคียงคู่กับข้ามาก่อน "
" ทำไมหรือ? อย่าบอกนะว่าเหตุผลที่ท่านเคยบอกกับข้า "
" อืม "
" ไร้สาระ องค์ชายคงเฟลมากเลยสินะ "
" เฟล? คือ? "
" คือ ประมาณว่ารู้สึกไม่ดี อะไรประมาณเนี้ย "
" ข้าชินเสียแล้ว " เขาตอบปิ่นหยก แต่แววตายังคงแฝงไปด้วยความเศร้า และใช่ว่าปิ่นหยกจะดูมิออก จังหวะที่กำลังจะเอ่ยปลอบใจ ก็มีสตรีร่างงามผู้หนึ่งเดินเข้ามา ย่อกายคารวะ
" ข้าน้อยเมิ่งยู่หลาน คารวะองค์ชายเก้าเพคะ "
" คุณหนูเมิ่ง "
" สตรีนางนี้คือ? "
" เอ่อ.. นางคือ.. เอ่อ "
" สหาย! " ปิ่นหยกรู้สึกรำคาญที่องค์ชายเก้าอ้ำอึ้ง จะตอบก็มิตอบเลยตัดความรำคาญ เลยถือวิสาสะตอบเอง
" สหาย! " เสียงแฝงความประหลาดใจ พร้อมตาที่โตกว่าปกติปรากฏต่อหน้าหวงเจียวหลุนและปิ่นหยก
******
ขนมถังหูลู่
ขนมเซาปิ่ง
- Writer
