Episode 5 l ลับลมคมใจ
1423 Words
Episode 5 l ลับลมคมใจ
"ญาดา ขอบตาเธอดำมากเลยอ่ะ เมื่อคืนทำงานพิเศษดึกเหรอ?" ฉันเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าญาดาเอาแต่หาวฟอดใหญ่ตั้งแต่เช้าที่สำคัญขอบตายังคล้ำมาอีกต่างหาก น่าแปลกที่สุดก็คือตามตัวเธอมีแต่รอยช้ำไปหมดเหมือนโดนใครกระทำมา
"อืม พอดีงานเยอะอ่ะไม่มีคนทำแทนเลยเลิกดึกกว่าปกติ" ญาดาเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม ฉันได้แต่ยิ้มแห้งให้เธอโดยไม่กล้าถามอะไรต่อ ตามจริงฉันอยากจะรู้เรื่องราวของญาดามากกว่านี้นะแต่ก็เหมือน่วาไม่อยากจะถามมากเกินไปจนเธอไม่สบายใจ
"ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วยบอกได้นะ เป็นห่วง" ฉันบอกออกมาอย่างติดตลกก่อนจะชวนญาดาไปกินข้าวเที่ยงที่โรงอาหารและพอมาถึงที่โรงอาหารฉันก็ได้หาที่นั่งแต่พอนั่งลงเท่านั้นแหละจู่ๆก็มีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหาฉันด้วยท่าทีที่หาเรื่อง
"มีอะไร?" ฉันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งและผู้หญิงกลุ่มนั้นประมาณสามคนก็ได้ล้อมวงข้างตัวฉันซึ่งตัวฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำแบบนั้นเพราะว่าฉันไม่ได้รู้จักพวกเธอเลยแม้แต่นิดเดียว รู้แค่ว่าเป็นเด็กนักเรียนวัยเดียวกันแถมยังไม่ตั้งใจเรียนอีกต่างหากกระโปรงนี่สั้นจนจะเห็นหอยอยู่แล้ว
"ฉันได้ข่าวมาว่าเธอเป็นเด็กเรียนดีไม่มั่วกับผู้ชาย แต่ทำไมช่วงนี้เธอถึงได้ไปอยู่ใกล้กับโซได้!?" เสียงหวานใสของผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มเอ่ยดังแว๊ดขึ้นมาและแน่นอนว่ายัยนั่นใช้มือกระทุ้งโต๊ะอาหารจนเป็นเสียงดังสะนั่น
"กลัวฉันแย่งผู้ชายของพวกเธอเหรอ?" ฉันเอ่ยขึ้นอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ฉันไม่กลัวใครหน้าไหนอยู่แล้ว แต่อยากจะบ้าตายพวกผู้หญิงพวกนี้มันติดผู้ชายขึ้นสมองเกินไปแล้วนะ แค่ฉันอยู่ใกล้ชิดกับโซแค่วันเดียวก็เป็นข่าวใหญ่ขนาดนี้แล้วถ้าเกิดฉันต้องใกล้ชิดกับเขามากขึ้นกว่านี้จะไม่เป็นข่าวดังกว่านี้เหรอ?
"ฉันแค่จะมาเตือนเฉยๆว่าโซเป็นของพวกเรา อ๋อ! ฝากบอกเพื่อนของเธอด้วยนะว่าอย่ามายุ่งกับผู้ชายของพวกฉัน และก่อนหน้านี้ฉันก็ไม่ได้ว่าเธอ แต่ว่าเพื่อนของเธอ!" เสียงแหลมเปรี๊ยะของผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มเอ่ยและไม่นานนักก็เดินจากไปทิ้งความงุนงงให้กับฉันเพียงคนเดียว
หมายความว่าไง... พวกนั้นกำลังพูดถึงญาดาอยู่เหรอ ไม่น่าจะใช่หรอกมั้ง ญาดากับโซไม่น่าจะรู้จักกันมาก่อนนี่...
"ไอมิ เมื่อกี้เสียงดังโหวกเหวกอะไรกันนะ" เสียงหวานใสของญาดาเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจพลันวิ่งมาหาฉันที่นั่งรออยู่ตรงโต๊ะอาหาร เมื่อกี้เธอออกไปซื้อข้าวเที่ยงมาคงจะไม่ได้ยินเรื่องที่พวกนั้นคุยกับฉันละมั้ง
"เปล่าหรอก ไม่มีอะไร" ฉันเอ่ยปฏิเสธก่อนจะจ้องมองหน้าญาดาด้วยความสงสัย
"ญาดา ฉันถามไรหน่อยดิ"
"หือ???"
"เธอรู้จักโซมาก่อนเหรอ?" ฉันเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย ญาดาถึงกับชะงักเล็กน้อยก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆให้เล็กน้อยและท่าทางของเธอดูเลิกลั่กจนผิดสังเกตุ
"ปะ...เปล่าสักหน่อย ฉันเคยได้ยินชื่อเสียงหมอนั่นแต่ไม่เคยได้คุยกันสักครั้ง"
"งั้นเหรอ..." ถึงแม้ว่าญาดาจะตอบออกมาแบบนั้นแต่ฉันก็อดสงสัยสิ่งที่ยัยพวกนั้นพูดไม่ได้จริงๆ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อใจเพื่อนสนิทของตัวเองหรอกนะ แต่บางครั้งฉันก็รู้สึกว่าฉันไม่ค่อยรู้เรื่องของญาดาเลยแม้แต่น้อย
สุดท้ายฉันก็ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่ได้ถามญาดาเกี่ยวกับโซอีกเลย และฉันคิดว่ายังไงคำพูดที่ญาดาเอ่ยออกมามันก็คงจะไม่ใช่คำโหก เพราะว่าพวกเราเป็นเพื่อนกัน
"ญาดา... ทำไมตัวเธอถึงมีแต่รอยช้ำแบบนั้นอ่ะ" ฉันถามออกมาด้วยความสงสัย รอยช้ำแบบนี้ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยเห็นมาแล้วและแน่นอนว่ายิ่งวันเวลาผ่านไปก็เหมือนตามเนื้อตัวของญาดาจะมีรอยช้ำมากขึ้น แถมตรงต้นคอของเธอก็ยังมีรอยแดงอีกต่างหาก จะบอกว่าเป็นแมลงกัดก็น่าจะใช่ละมั้ง?
"อะ...อ่อ พอดีว่าตอนทำงานพิเศษฉันเดินชนนู่นนี่นั่นอ่ะ เห็นแบบนี้ฉันก็เป็นคนซุ่มซ่ามนะ" ญาดาเอ่ยขึ้นอย่างติดตลก แต่มันก็ไม่ทำให้ฉันสามารถเชื่อได้อย่างปักใจจริงๆ ฉันชักจะอยากรู้แล้วว่างานพิเศษที่ญาดาทำมันคืองานอะไร
"ถามหน่อยได้ป่ะว่าเธอทำงานอะไร เผื่อฉันไปทำมั่ง อยากลองมั่งอ่ะจะได้มีเงินเก็บไว้ใช้" ฉันบอกออกมาพร้อมกับมองกระดานที่ตอนนี้อาจารย์เขียนอะไรเอาไว้ก็ไม่รู้อ่านแทบไม่ออก
"เธอรวยจะตายไม่ทำงานทั้งชีวิตเธอก็มีเงินล้นฟ้าอยู่แล้ว" ญาดาเอ่ยบอก ฉันได้แต่เบ้ปากเล็กน้อย
"บ้านฉันรวยแต่ฉันไม่ได้รวยสักหน่อย" ฉันบอกออกมาตามตรงแต่ญาดาได้แต่ส่ายหน้าเบาๆเป็นคำตอบ
"งานที่ฉันทำมันยากเกินกว่าที่เธอจะทำ อย่ารู้เลยดีกว่า ถ้าเธอรู้อาจจะรับไม่ได้ก็ได้"
"เหอะ พูดเหมือนกับว่าเธอทำงานไม่ดีงั้นแหละ ขายตัวงั้นเหรอ บ้าบอ" ฉันบอกออกมาอย่างติดตลก ฉันรู้ว่าคนอย่างญาดาไม่มีวันทำงานแบบนี้แน่นอน เพราะว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ค่อนข้างจะเรียบร้อยและฉันก็คิดว่าฐานะทางบ้านของเธอก็ดีพอสมควรไม่งั้นคงจะเรียนโรงเรียนเอกชนแบบนี้ไม่ได้
"ถ้าฉันขายตัวจริง เธอจะรับไม่ได้เหรอ?" ญาดาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สุดแสนจะจริงจังทำให้ฉันถึงกับอ้ำอึ้งพูดไม่ออก นี่เธอพูดจริงเหรอ?
"....."
"ฮ่าๆ ล้อเล่น อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ ฉันกลัวแล้วนะ" ญาดาหลุดขำขึ้นมาทันทีทำให้ฉันต้องยิ้มเจือนออกมา ทำไมคำพูดของเธอเมื่อกี้มันดูจริงจังมากเกินกว่าจะล้อเล่นอย่างบอกไม่ถูกเลยจริงๆ
"งั้นฉันไปทำงานพิเศษก่อนนะ ไว้เจอกัน" ญาดาเอ่ยบอกลาฉันตรงหน้าประตูโรงเรียนเมื่อเวลาเลิกเรียนมาถึงฉันได้แต่พยักหน้าพร้อมกับโบกมือบ๊ายบายเธอและวันนี้พี่นักรบก็ได้มารับฉันที่โรงเรียน
"วันนี้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ อารมณ์ดีเหรอ?" เสียงทุ้มเข้มของพี่นักรบเอ่ยแซวฉันขึ้นมาทันที
"ก็แน่ละสิ ไม่ต้องเจอคนน่ารำคาญ" ฉันบอกออกมาตามตรง ทั้งวันนี้ฉันยังไม่เจอโซเลยถือว่าเป็นเรื่องน่ายินดีอย่างสุดซึ้งเลยก็ว่าได้
"นึกว่าดีใจที่พี่ขับรถมารับซะอีก" พี่นักรบถึงกับทำหน้าบูดบึ้งขึ้นมาทันที
"แหน่ะ เดี๋ยวก็ฟ้องแฟนพี่ซะหรอกโทษฐานที่พี่ชอบมาพูดอ่อยหนู" ฉันเอ่ยขึ้นอย่างขำๆทำให้พี่นักรบถึงกับหน้าบูดเป็นตูดลิง
ในขณะที่พี่นักรบขับรถไปเรื่อยๆสายตาคู่หวานของฉันก็เหลือบไปทางนอกกระจกและไปเห็นคนที่สุดแสนจะคุ้นเคยซึ่งที่ที่ฉันเห็นพวกเขายืนอยู่มันเป็นมุมตึกที่ดูลับลมคมในเอามากๆและฉันก็มั่นใจเอามากๆว่าชายหญิงคู่นั้นคือญาดากับโซ
อย่าบอกนะว่าสองคนนี้... รู้จักกันมาก่อนจริงๆ แล้วทำไมญาดาถึงต้องโกหกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยละ!!!? หรือว่าเรื่องที่ยัยผู้หญิงกลุ่มนั้นพูดจะเป็นเรื่องจริง... ที่สำคัญที่ญาดามักจะบอกว่าไปทำงานพิเศษหลังเลิกเรียนเสมออาจจะเพราะว่าต้องไปเจอโซก็ได้ มันอาจจะเป็นแบบนั้นแน่ๆ นั่นก็หมายความว่า
"พวกเขาแอบคบกันอยู่เหรอ!!!?"
- Writer
