Episode 3 l จูบ
1258 Words
Episode 3 l จูบ
"ไม่ไหวอ่ะ ไม่ไหวแน่ๆ" ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆอย่างเลิกลั่กเมื่อนึกถึงเรื่องที่ตัวเองต้องไปเรียนที่โรงเรียนชายล้วน ขนาดแค่เดินผ่านหน้าโรงเรียนก็รู้สึกแย่แล้วถ้าไปเรียนในโรงเรียนจะรู้สึกแย่ขนาดไหนจินตนาการไม่ออกเลย
"ถ้าไม่ไหวให้ฉันไปแทนไหม?" เสียงหวานใสของญาดาเอ่ยเสนอ ฉันก็อยากให้เพื่อนตัวเองไปแทนเหมือนกันนะ แต่ว่า... มันจะดูไร้ความรับผิดชอบเกินไปรึเปล่า แถมฉันยังได้ข่าวว่าช่วงนี้ญาดาทำงานพาร์ทไทม์ด้วย แต่ไม่รู้หรอกนะว่าทำงานอะไร
"คิดว่าฉันเป็นพวกปัดความรับผิดชอบขนาดนั้นเลยเหรอ?" ฉันบอกออกมาก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความเหนื่อยใจขณะที่เดินออกไปจากนอกโรงเรียน เดี๋ยวต้องนั่งรถไฟฟ้าไปเรียนพิเศษอีกด้วย น่าเบื่อชะมัด
"ฉันแค่เป็นห่วงเธออ่ะ ไม่ถูกกับพวกผู้ชายไม่ใช่เหรอ?" ญาดาเอ่ยบอก มันก็จริงอย่างที่เธอพูดนั่นแหละ แต่ว่า... จะให้ปัดความรับผิดชอบแบบนั้นมันก็คงจะไม่ดี
"ไม่เป็นไรหรอก แค่หนึ่งเดือนเอง เดี๋ยวมันก็จบ" ฉันบอกออกมาพร้อมกับฝืนยิ้ม ญาดาพยักหน้าอย่างเข้าใจ
"แล้วนี่เธอจะไปทำงานพาร์ทไทม์ต่อเหรอ?" ฉันเอ่ยถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าญาดามารถไฟฟ้ากับฉันซึ่งน่าจะลงคนละสถานี
"อื้ม ช่วงนี้ฉันทำงานบ่อยขึ้นเพราะว่าที่บ้านมีปัญหานิดหน่อยอ่ะ" ญาดาเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มแห้ง จะว่าไปเรื่องแบบนี้เธอแทบไม่เล่าให้ฉันฟังเลยคงจะลำบากใจที่จะเล่าละมั้ง
"อ่า... งั้นไว้เจอกันนะ" ฉันบอกออกมาพร้อมกับโบกมือบ๊ายบายเพื่อนสนิทของตัวเอง อย่างที่เดาไว้เลยว่าเธอจะต้องลงสถานีก่อนฉัน
"เพื่อนเหรอ น่ารักดีนะ" จู่ๆเสียงทุ้มเข้มของผู้ชายคนหนึ่งก็เอ่ยดังมาจากข้างหลังฉันทำให้ฉันถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจมิหนำซ้ำยังรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่รดอยู่ตรงใบหูอีกต่างหาก
"นะ...นายอีกแล้วเหรอ!" ฉันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สุดแสนจะหดหู่พอหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นคนที่ฉันเจอเมื่อเช้านี้ ไม่อยากจะเชื่อว่าจะต้องมาเจอตอนเย็นอีก โอ๊ย! โลกนี้มันจะแคบเกินไปแล้วนะ
"เจอฉันมันน่าผิดหวังขนาดนั้นเลยเหรอ นึกว่าเธออยากจะเจอฉันอีกครั้งซะอีก" ร่างสูงกอดอกมองฉันก่อนจะใช้สายตาคมเข้มจ้องมองฉันด้วยความผิดหวังเล็กน้อย
"อย่ามั่นหน้าให้มันมากเลย ถึงคนอื่นจะชอบนายเยอะ แต่ฉันไม่ได้ชอบนายแม้แต่นิดเดียว" ฉันบอกออกมาตามตรง ก็ไม่อยากจะหลงตัวเองหรอกนะ แต่ฉันรู้สึกว่าการที่เขาเข้าหาฉันแบบนี้เขาอาจจะชอบฉันก็เป็นได้ แน่ละสิ ฉันสวยจะตายไป!
"พูดแบบนี้คิดว่าฉันชอบเธอเหรอ?" ร่างสูงกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ฉันและจากนั้นเขาก็ใช้แขนแกร่งดันกระจกเอาไว้ ทำไมสถานะการณ์ตอนนี้มันดูกระอักกระอ่วนแบบนี้เนี่ย มิหนำซ้ำยังมาทำอะไรแบบนี้อีกต่างหาก ทุเรศที่สุด!
"นายเลิกยุ่งกับฉันสักทีได้มะ หยะแหยงอ่ะ" ฉันบอกออกมาตามตรงพลางทำหน้ายี๋และเมื่อร่างสูงได้ยินแบบนี้เขาก็ทำแววตาลุกวาวขึ้นมาทันทีราวกับว่ากำลังเจอเรื่องที่สนุกอยู่
"ฉันรู้แล้วนะว่าเธอชื่ออะไร" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยกระซิบข้างหูฉันอย่างแผ่วเบาแถมเขายังใช้ปลายนิ้วจับคางของฉันเอาไว้อีกต่างหาก อยากจะกรี๊ดดังๆออกมาชะมัด นี่มันเข้าข่ายทำลามกอนาจารแล้วนะ!
"รู้ไปแล้วได้อะไร เอามือสกปรกๆของนายออกไปซะ" ฉันบอกออกมาก่อนจะปัดมือของเขาอย่างแรงและทันใดนั้นก็เหมือนโชคช่วย ประตูรถไฟฟ้าเปิดพอดี แถมยังเป็นสถานีที่ฉันจะลงอีกต่างหากทำให้ฉันวิ่งออกไปอย่างไม่รีรอและไม่สนใจอีกฝ่ายเลยแม้แต่นิดเดียว
"ถ้าเรียนเสร็จแล้วเจอหมอนั่นขึ้นมาฉันงจะประสาทกินแน่ๆ" ฉันพึมพำออกมาเบาๆขณะที่กำลังนั่งเรียนพิเศษอยู่ ตอนที่ฉันเจอหมอนั่นมันล้วนมาจากความบังเอิญทังนั้น เจอตอนเช้าและเจอตอนเย็น ถ้าเจอตอนกลับจากเรียนพิเศษนี่คงจะตลกน่าดู
ใช่.... มันตลกมา เพราะหลังจากที่ฉันเรียนพิเศษเสร็จฉันก็แวะเข้ามาในร้านกาแฟยี่ห้อดังที่อยู่ใกล้ๆกับที่เรียนเพื่อซื้อเครื่องดื่มให้ตัวเองสดชื่นและคลายหิวก่อนกลับบ้าน
"ไง เจอกันอีกแล้ว บังเอิญเนอะ" เสียงทุ้มเข้มของโซเอ่ยทักทายฉันเมื่อฉันเดินเข้ามาในร้าน เขาแอบตามฉันมาถึงที่นี่เลยใช่ป่ะเนี่ย
"นายตามฉันมา?" ฉันเอ่ยถามออกมาอย่างเปิดประเด็น
"อย่าหลงตัวเองได้ป่ะ ฉันก็เรียนอยู่แถวนี้เหมือนกัน" ร่างสูงเอ่ยบอกพร้อมกับรอยยิ้ม เกลียดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาชะมัด แถมสีผมของเขาก็ยังเป็นสีน้ำตาลทองอีกต่างหาก ดูยังไงก็ผิดกฎโรงเรียน แต่งตัวไม่เรียบร้อยอีกด้วย ถ้าฉันเป็นฝ่ายปกครองฉันไม่มีทางปล่อยหมอนี่ให้รอดพ้นไปเด็ดขาด
"งั้นเหรอ ถ้าเจอฉันก็ไม่ต้องเข้ามาทักก็ได้นะ รำคาญ"
"ฉันได้ข่าวว่าเธอจะมาเรียนที่โรงเรียนฉัน น่าสนุกจังเลยเนอะ" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้นทำให้ฉันรีบหันควับไปมองเขาทันที
"ถ้าเจอฉันตอนอยู่โรเงรียนก็ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับฉันนะ ไม่ชอบ" ฉันบอกออกมาตามตรงอย่างตัดพ้อก่อนจะเดินออกไปจากร้านกาแฟทันที ตอนแรกก็อยากซื้ออยู่หรอก พอเจอหมอนี่ก็ไม่อยากซื้อแล้ว และฉันก็ไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมเขาจะต้องมายุ่งกับฉันแถมยังเดินตามฉันอีกต่างหาก!
"รอด้วยดิ จะรีบไปไหนวะ" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยไล่หลังพร้อมกับก้าวขาฉับๆเดินตามฉันทำให้ฉันต้องรีบเร่งฝีเท้ามากกว่าเดิมแต่ยังไม่ทันที่จะก้าวเดินไปมากกว่านี้จู่ๆฉันก็โดนมือหนาคว้าข้อมือเล็กเอาไว้เสียก่อน
"กรี๊ดดดดด อย่ามาจับข้อมือฉันนะ ปล่อยยยย" ฉันร้องออกมา ไม่ชอบเลยจริงๆที่โดนผู้ชายแตะตัวแบบนี้มันขยะแขยงอย่างบอกไม่ถูก
"กลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอ สมแล้วที่เป็นกุลสตรีที่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้ชาย"
"ปล่อยนะ นายมันโรคจิต ฉันรู้ว่านายเป็นพวกขี้เหร่ชอบนอนกับผู้หญิงไปทั่วแต่ขอละอย่ายุ่งกับฉันเลย"
"ไม่ได้วะ ฉันเริ่มสนใจเธอขึ้นมาแล้ว ^^" ร่างสูงเอ่ยบอกก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันและฉันก็รีบหลับตาปี๋ด้วยความกลัวทันที ฉันอยากจะโทษตัวเองตอนนั้นจริงๆที่กลัวจนหลับตา เพราะว่าขณะที่ฉันกำลังหลับตาฉันก็ได้โดนช่วงชิงริมฝีปากไปเสียแล้ว...
- Writer
