Episode 2 l รักแรกที่ลืมไม่ลง
1201 Words
Episode 2 l รักแรกที่ลืมไม่ลง
"ไอมิ เสื้อไปเลอะอะไรมาอ่ะ" เสียงหวานใสของเพื่อนสนิทฉันเอ่ยดังขึ้นทันทีแววตาของเธอดูตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นฉันเดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยสภาพที่เลอะเปอะเปื้อน แม้จะล้างน้ำแล้วแต่คราบไอศกรีมที่เลอะก็ไม่หายไปไหน
"พอดีไปเจอเรื่องซวยๆนิดหน่อย" ฉันบอกออกมาพร้อมกับจิ๊ปากเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงตรงข้างๆญาดาซึ่งเป็นเพื่อนสาวคนสนิทของฉัน ญาดานั้นเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยจะสุงสิงกับใครเท่าไหร่ต่างจากฉันที่ชอบพูดมากจนคนอื่นบอกว่าให้เงียบมั่งก็ได้
"หืม เรื่องอะไรเหรอ?" ญาดาเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นไปและเหมือนว่าญาดาจะเข้าใจเรื่องที่ฉันไม่ค่อยชอบผู้ชายโรงเรียนฝั่งนั้น เรียกว่าเกลียดเลยก็ว่าได้
"แล้วผู้ชายคนนั้นที่เธอพูดถึงชื่ออะไรเหรอ ได้ถามชื่อเอาไว้รึเปล่า" เสียงหวานใสของเพื่อนสนิทเอ่ยขึ้นพลางจ้องมองฉันด้วยความสงสัยหลังจากได้ฟังเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว
"อ๋อ หมอนั่นชื่อโซ คนบ้าอะไรชื่อโซ คิดว่าเท่มากเหรอถึงชื่อแบบนั้น เหอะ" ฉันบอกออกมาพร้อมกับทำหน้าหยีเบาๆ ถึงแม้ว่าหมอนั่นจะหล่อก็เถอะ แต่ดูยังไงก็เหมือนคนหลงตัวเอง แถมบุคลิกยังดูเป็นคนเจ้าชู้อีกด้วย โคตรเป็นผู้ชายที่ฉันไม่ชอบเลย ยังไงซะคนที่ฉันชอบก็มีอยู่คนเดียวอยู่แล้ว
"ซะ...โซเหรอ!!!?" ญาดาเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจทำให้ฉันท้าวคางมองเธอด้วยความงุนงง ทำไมต้องตกใจอะไรขนาดนั้นด้วย
"ทำไมอ่ะ?"
"เธอไม่รู้จักหมอนั่นเหรอ เห็นว่าเป็นคนดังของโรงเรียนเลยนะ แถมผู้หญิงโรงเรียนเราก็ดูปลื้มเขามากด้วย ได้ข่าวว่าเพิ่งมีคนไปนอนกับเขามาเมื่อวานเองด้วย ลีลาเด็ดมากอีกต่างหาก" ญาดาเอ่ยอธิบาย ฉันได้แต่พยักหน้าเบาๆ แม้ว่าญาดาจะเงียบๆแต่เธอนี่รอบรู้เรื่องคนอื่นไปเสียหมดเลยจริงๆ ต่างจากฉันที่ไม่ค่อยจะสนใจเรื่องอะไรแบบนั้นสักเท่าไหร่
"แล้วไงอ่ะ ฉันไม่ได้ชอบหมอนั่นสักหน่อย ฉันมีคนที่ชอบแล้วแถมหล่อกว่าหมอนั่นด้วย" ฉันบอกออกมาอย่างภาคภูมิใจ รักแรกของฉันมันสมหวังและฉันก็ยังไม่ลืมผู้ชายคนนั้น แม้ว่าตอนนี้เขาจะหนีหายไปจากฉันแล้วก็ตาม
ถ้าให้ฉันท้าวความถึงเรื่องรักแรกมันก็นานมากๆ ตั้งแต่ตอนที่ฉันยังเพิ่งอายุได้สิบเอ็ดปี ตอนนั้นฉันอยู่ที่ญี่ปุ่นและเรียนที่นั่น แต่ด้วยความจำเป็นของครอบครัวทำให้ฉันต้องย้ายมาอยู่ที่ไทย
ก่อนที่ฉันจะขึ้นเครื่องบินไปไทย หมอนั่น... คนที่ฉันแอบชอบก็มาสารภาพความรู้สึกกับฉันว่าเขาชอบฉัน เราทั้งคู่เลยตัดสินใจคบหากัน แถมเขายังให้แหวนฉันมาอีกด้วย แม้ว่ามันจะเป็นแค่แหวนเงินสุดแสนจะธรรมดาแต่มันก็สำคัญกับฉันมาก สำคัญมากซะจนฉันเก็บมันเอาไว้ในกล่องอย่างดีไม่กล้าที่จะใส่เพราะว่ากลัวหาย
ฉันยังจำความรู้สึกเมื่อตอนนั้นได้ดี มันดีใจมากๆ เขาเป็นทั้งรักแรกและแฟนคนแรกของฉัน แต่จู่ๆหลังจากที่ฉันกำลังขึ้นม.1เขาก็ขาดการติดต่อไปและพวกเราก็ไม่เคยได้คุยกันอีกเลย ตอนนั้นฉันร้องไห้ทุกวันและเอาแต่โทษตัวเองว่าฉันทำอะไรไม่ดีไปรึเปล่าเขาถึงได้ทิ้งฉันไปแบบนั้น
พอโตขึ้นมาหน่อยฉันก็เข้าใจว่าผู้ชายมันก็นิสัยเสียกันทั้งหมดนั่นแหละ ความรักจริงๆมันไม่เคยมีให้กันมาตั้งแต่แรกแล้ว มีแต่ความหลอกลวง! เหอะ ปากบอกว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไปสุดท้ายก็เลิกลาและจบความสัมพันธ์
เพราะแบบนี้ไงฉันถึงเกลียดคนขี้โกหกเป็นที่สุด ตั้งแต่นั้นมาฉันเลยเกลียดพวกผู้ชาย โดยเฉพาะพวกผู้ชายโรงเรียนชายล้วนฝั่งตรงข้ามที่ดูป่าเถื่อนและเอาแต่ล้อเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิง
ถ้าเลือกได้ฉันก็ไม่อยากจะไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายพวกนั้น และฉันก็ทำจนสำเร็จ เหลืออีกแค่ปีเดียวฉันก็เรียนจบแล้วและฉันก็ไม่ต้องเห็นพวกผู้ชายโรงเรียนนั้นอีก อีกแค่อึดใจเดียวเท่านั้น!
"ผู้ชายที่ชื่อเซย์โตะ ที่เธอเคยเล่าให้ฟังงั้นเหรอ?" เสียงหวานใสของญาดาทำให้ฉันตื่นจากภวังค์และฉันก็พยักหน้าเป็นคำตอบให้กับเธอ ใช่... ฉันหลงรักผู้ชายที่ชื่อเซย์โตะ หมอนั่นจัดว่าเป็นเด็กผู้ชายที่หน้าตาดีเลยทีเดียวเชียวละ ฉันยังจำได้ดีว่าเขาหน้าตาเป็นยังไง
"อืม... ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องหาตัวหมอนั่นให้เจอ" ฉันบอกออกมาตามตรง แม้ว่าตอนนี้ฉันจะไม่เคยได้เจอเขาอีกเลยก็ตามแต่สักวันฉันก็มั่นใจว่าพวกเราต้องได้เจอกันแน่ๆที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้ ดูน้ำเน่ามากเลยใช่ไหมละ
"เอาละนักเรียนทุกคน นั่งที่กันได้แล้วค่ะ" เสียงหวานใสของอาจารย์ประจำชั้นเอ่ยดังขึ้นทันทีที่เดินเข้ามาในห้องเรียนทำให้นักเรียนทุกคนรีบเดินไปนั่งที่เก้าอี้ประจำตำแหน่งอย่างรวดเร็ว
"วันนี้ก่อนที่จะเริ่มเรียน อาจารย์มีเรื่องจะมาบอกนักเรียนทุกคนค่ะ โดยเฉพาะหัวหน้าห้อง" อาจารย์เอ่ยบอกก่อนจะยิ้มให้ฉัน ซึ่งรอยยิ้มนั้นมันดูขนลุกยังไงก็ไม่รู้ แถมฉันยังเป็นหัวหน้าห้องอีกต่างหาก ตามจริงก็ไม่ได้อยากจะเป็นหรอก แต่เพื่อนโหวตให้เป็นเฉยๆ
"อะไรเหรอคะอาจารย์?" เพื่อนคนหนึ่งในห้องเรียนยกมือถามด้วยความอยากรู้
"เมื่อเช้าผอ.ได้เรียกประชุมอาจารย์ทุกคน และได้ข้อสรุปมาว่าเราจะผูกมิตรกับโรงเรียนชายล้วนซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แน่นอนว่าการผูกมิตรครั้งนี้จะไม่ธรรมดาแน่นอนจ๊ะ" อาจารย์เอ่ยบอกนักเรียนทุกคนทำให้ฉันได้แต่เลิกคิ้วด้วยความสงสัย ส่วนในใจฉันก็ได้ผวาเป็นที่เรียบร้อย
"เอ่อ ผูกมิตรยังไงเหรอคะ?" ฉันถามออกไป
"ทุกๆห้องจะส่งหัวหน้าห้องไปเป็นตัวแทนทำกิจกรรม ซึ่งหัวหน้าห้องต้องไปเรียนที่โรงเรียนนั้นเป็นเวลาหนึ่งเดือน และแน่นอนว่าเดือนถัดไปหัวหน้าห้องของฝ่ายชายก็จะมาเรียนที่โรงเรียนเราเหมือนกัน อาจารย์ขอฝากเธอด้วยนะไอมิ หวังว่าจะไม่ทำให้ผิดหวังนะ ^^"
"แล้วต้องเริ่มเดือนไหนเหรอคะอาจารย์?" ญาดาเอ่ยถามอาจารย์ และมองฉันด้วยแววตาที่เป็นห่วง แน่นอนว่าเธอรู้ดีว่าฉันไม่ถูกกับผู้ชายเป็นอย่างมาก
"ตั้งแต่สัปดาห์หน้าจ๊ะ ^^"
- Writer
