Episode 4
1382 Words
แดนที่ 4
วันนี้เขตแดนเลื่อนประชุมคณะกรรมการโรงแรมมาเป็นช่วงเช้าเพราะช่วงบ่ายเขามีเรื่องที่จะต้องไปเคลียร์ให้เรียบร้อย
“วันนี้คุณแดนจะไปไหนครับ”
ขวาถามขึ้นเมื่อเห็นเจ้านายเดินออกจากห้องประชุม
“ซื้อของ”
“ที่ไหนดีครับคุณแดน”
“เอาที่มีร้านตุ๊กตาอะ”
เขตแดนตอบบอดี้การ์ดตัวเองพลางเดินขึ้นรถ ซ้ายและขวามองหน้ากันก่อนจะขึ้นรถตามเจ้านายไป
“คุณแดนจะไปซื้อตุ๊กตาหรอครับ”
“เออ อย่าถามมา”
“ครับๆ”
ทั้งคู่รีบรับคำ ไม่อยากทำให้เขตแดนอารมณ์เสีย เขารู้ดีเวลาเจ้านายเขาอารมณ์เสียน่ากลัวแค่ไหน
ห้างเกษลิน
“ผมเช็คมาแล้ว ร้านตุ๊กตาอยู่ชั้นหนึ่งครับ”
เขตแดนพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินตามบอดี้การ์ดไปแต่เมื่อไปถึงร้านทั้งสามกลับชะงักเพราะในร้านแต่มีเด็กเล็กเด็กน้อยมากมายเต็มร้านไปหมด
“ให้ผมสั่งปิดร้านก่อนมั้ยครับ”
เขตแดนได้ยินอย่างนั้นถึงกับส่ายหัวในความโอเว่อร์ของบอดี้การ์ดตัวเอง
“เฮ้อ พวกมึงไปเดินเล่นก่อนไป กูเข้าไปซื้อเอง”
“จะดีหรอครับ”
บอดี้การ์ดทั้งสองถามด้วยความลังเลแต่เมื่อเห็นสายตาดุๆของเขตแดนเลยรีบพากันเดินออกไปตามคำสั่ง
ร้านDoll
“สวัสดีค่ะ สนใจตัวไหนสอบถามได้นะคะ”
พนักงานเอ่ยทักทายลูกค้าอย่างเขตเเดนที่พึ่งเดินเข้าไป
เขตแดนมองไปรอบร้านก่อนสายตาจะไปสะดุดกับเด็กน้อยคนนึง เมื่อเธอสบตาดุของเขตแดนเข้า เด็กน้อยถึงกับร้องไห้ออกมา
“แง แง”
“เป็นอะไรลูก”
ตัวต้นเหตุแบบไม่ตั้งใจอย่างเขตแดนเห็นอย่างนั้นถึงกับรีบหลบตาแล้วเดินหนีไปอีกทาง
‘นี่หน้ากูโหดถึงขั้นเด็กร้องเลยหรอวะ’ เขตแดนคิดในใจ
“ลูกค้ากำลังมองหาอะไร ถามได้นะคะ”
“ควาย”
“คะ?”
“มีตุ๊กตาควายตัวใหญ่ๆมั๊ยครับ”
“อ๋อ มีค่ะทางนี้เลยค่ะ”
เขตแดนเดินตามพนักงานไปหาตุ๊กตาควายที่เขาต้องการ
คนที่ไม่เคยเลือกซื้ออะไรอย่างนี้แบบเขตเเดนใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงในการเลือกตุ๊กตาทั้งที่ทุกตัวมันไม่มีความต่างกันเลยด้วยซ้ำ
คนหน้าโหดเดินถือตุ๊กตาควายตัวใหญ่ออกมาจากร้านสร้างความขบขันให้ผู้คนแถวนั้น. เพราะลุคของเขาช่างไม่เหมาะกับการถือตุ๊กตาควายเสียเลย
“รับไป”
เขตแดนส่งตุ๊กตาให้บอดี้การ์ดตัวเองถือ สายตาดุๆกวาดมองรอบๆทำเอาผู้คนแถวนั้นรีบหลบสายตาแทบจะทันที
“คุณเขตแดนจะไปไหนต่อครับ”
“บ้านหมอคนนั้นอะ เมื่อวานกูจะไปเอาคืนแต่ไม่สำเร็จแถมได้เรื่องอื่นมาให้วุ่นวายอีกต่างหาก”
เสียงเข้มพูดขึ้นพลางเสยผมลวกๆ
“อ๋อ นี่คุณเขตแดนจะให้ผมยัดระเบิดเข้าไปมั้ยครับ”
“ยัดทำเหี้ยไร?”
“ก็คุณเขตแดนจะไปเอาคืน”
“โอ๊ย พวกมึงขับรถเงียบๆ ไปเลยนะ กูละปวดหัว”
ไม่นานพวกเขาก็มาถึงบ้านหมอรัน เขตแดนถือตุ๊กตาลงมาจากรถพลางหันไปสั่งลูกน้อง
“พวกมึงกลับไปเลยนะ ไม่ต้องรอ”
“แล้วคุณเขตแดน”
“เออน่า เดี๋ยวจะกลับกูโทรไป”
เมื่อได้รับคำสั่งจากเจ้านาย ถึงแม้จะไม่อยากกลับแต่พวกเขาก็ต้องจำใจขับรถออกไป
ร่างสูงเดินเข้าไปในบ้านอย่างถือวิสาสะ เขาได้ยินเสียงก๊องแก๊งในครัวเลยคิดว่าเจ้าของบ้านน่าจะอยู่ในนั้นจึงเดินเข้าไปดู
“ไงคุณหมอคนสวย”
“เฮ้ย!! คุณเข้ามาได้ไง”
“เดินเข้ามา ล่ะนี่หมอหายไข้แล้วหรอ”
เขตแดนหยิบแอปเปิ้ลบนโต๊ะกินก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ทำราวกับบ้านตัวเอง หมอรันเห็นอย่างนั้นก็ถึงกับต้องวีนออกมา
“นี่คุณ เราไม่รู้จักกัน ออกไปนะ!!”
“เดี๋ยวก็รู้จัก”
ท่าทางสบายๆของเขตแดนทำเอาหมอรันถึงกับกำมือตัวเองแน่นก่อนจะคิดเดินหนีเขาขึ้นด้านบน ขืนอยู่เถียงต่อไปก็คงไร้ประโยชน์
หมับ!
มือหนาคว้าข้อมือเรียวไว้ก่อนจะดึงร่างบางมานั่งลงบนตักขณะที่เธอกำลังจะเดินออกไป
“หมอจะไปไหน”
“ ปล่อยนะ”
“ไม่ปล่อย”
นอกจากจะไม่ปล่อยอย่างที่พูดแล้ว เขตแดนยังขโมยหอมแก้มนิ่มรัวเร็วก่อนจะจับหมอมัดไว้กับเก้าอี้อีก
“ปล่อยฉันนะ!!”
ร่างบางพยายามดิ้นให้หลุดจากจากพันธะที่เกิดจากบุคคลหน้าดุตรงหน้า
โชคยังดีที่เขาใช้ผ้านิ่มๆมัดมือเธอไว้กับเก้าอี้ ทำให้เธอไม่เจ็บแต่การมัดแบบนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องเหมือนกัน
“ปล่อย หมอก็หนีสิ”
“คุณต้องการอะไร”
“รับตุ๊กตานี่ไปแล้วยกโทษให้ผม”
ตาคู่สวยเบิกกว้าง เธอมองตุ๊กตาควายตัวใหญ่สลับกับบุคคลหน้าดุที่อุ้มมันอยู่อย่างไม่เข้าใจในการกระทำของเขา
“คุณเล่นอะไรเนี่ย”
“ไม่ได้เล่น หมอรู้มั๊ยว่าผมต้องแบกหน้าไปซื้อไอตุ๊กตานี่เพื่อเอามาง้อหมออะ ทำไมยังไม่ดีอีกวะ”
“ห๊ะ!?”
เมื่อเห็นหน้าสวยๆของหมอรันที่กำลังตกใจ เขตแดนเลยอดไม่ได้ที่จะแกล้งเธอ
คนหน้าโหดเดินไปนั่งคร่อมหมอรันซึ่งถูกมัดติดกับเก้าอี้ไว้โดยไม่ทิ้งน้ำหนักตัวมาก กลัวขาเรียวของเธอจะหักซะก่อน
“ขอโทษนะหมอ”
“ลุกไป หนัก”
แก้มสีขาวของหมอรันเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อเนื่องจากหน้าหล่อดุของเขตแดนแทบจะชิดกับหน้าเธออยู่แล้ว
“ลุกก็ได้ แต่หมอต้องบอกก่อนว่าไม่โกรธแล้ว”
“มะ...หมอจะโกรธคุณทำไม เราไม่รู้จักกันสักหน่อย”
หมอรันตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก พยายามเบือนหน้าหลบสายตาดุๆของคนตรงหน้า
“ถ้าอย่างนั้นเรามาทำความรู้จักกันหน่อยดีมั้ย”
รอยยิ้มร้ายปรากฎขึ้นบนในหน้าหล่อเหลาของเขตแดน มือหนาค่อยๆเลื่อนลงมาปลดกระดุมเม็ดบนของคุณหมอออก
“ไอเลว ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ”
ร่างบางพยายามดิ้นให้รอดพ้นจากอุ้งมือของคนป่าเถื่อนตรงหน้าแต่นั่นยิ่งเหมือนกระตุ้นอารมณ์เขามากกว่า
“หึ เลวหรอ”
เขตแดนก้มลงดูดซอกคอขาวจนเกิดรอยแดง เขาทั้งขบทั้งดูดมันอย่างหมั่นเขี้ยว
“อ๊ะ มันเจ็บนะ”
หมอรันพยายามสะบัดหน้าหนีแต่โดนมือหนาล็อกไว้ต่อด้วยปากร้อนที่ค่อยๆพรมจูบต่ำลงมาเรื่อยๆจนถึงเนินอก
มือหนาก็ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อหมอออกทีล่ะเม็ดเหมือนกัน
“อ๊ะ หมอยอมแล้วๆ หมอยกโทษให้ก็ได้”
“ยอมง่ายจัง ดื้ออีกนิดสิครับหมอ”
เขตแดนกระตุกยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดของคุณหมอคนสวย
เขาลุกขึ้นเหยียดตัวตรงก่อนจะติดกระดุมเสื้อหมอให้กลับมาเรียบร้อยเหมือนเดิมแล้วเดินไปหยิบตุ๊กตามายื่นให้
“รับไป ซื้อมาง้อ”
“หื้ม”
หมอรันมองตุ๊กตาควายตัวใหญ่ที่กำลังยิ้มแป้นมองหน้าเธออยู่ซึ่งเขตแดนเอามาตั้งบนตักเธอไว้ด้วยใบหน้าแหย่ๆเล็กน้อย
“ทำไม ไม่น่ารักหรอ”
เขตแดนดึงตุ๊กตาออกจากตักเธอก่อนจะถามเสียงดุ ทำท่าจะมานั่งคร่อมตักเธออีก
หมอรันเลยต้องรีบตอบเอาใจเขา
“น่ารักจ๊ะ น่ารักมากๆเลย”
เมื่อได้ยินคำตอบหมอ คนหน้าดุก็ถึงกับยิ้มกว้างแข่งกับตุ๊กตาควายของตัวเอง
หมอรันเห็นอย่างนั้นได้แต่ถอนหายใจ ปลงกับชีวิตตัวเอง ไม่คิดเลยว่าตลอดชีวิตที่เธอวิ่งหนีผู้ชายมาสุดท้ายต้องมาเจอผู้ชายแบบนี้ ผู้ชายที่เธอไม่เคยเจอที่ไหนเลย -_-“
——
โอ๊ย อิแดนฉันปวดหัวกับเธอ
เป็นกำลังใจให้หมอรันนะ 555
อยากอ่านเร็วๆอย่าลืมคอมเมนท์ให้ไรท์ด้วยน๊า
- Writer
