Episode 5
1426 Words
แดนที่ 5
หลังจากหมอรันยอมยกโทษและรับน้องควายมาถือ เขตแดนเลยยอมแกะผ้าที่มัดข้อมือเล็กไว้กับเก้าอี้ออกให้
“คุณกลับไปได้แล้ว”
“ทำไมหมอชอบไล่จังวะ”
ร่างสูงเดินไปยืนซ้อนหลังร่างบางซึ่งกำลังยืนล้างมือตัวเองอยู่พลางพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“นี่ถอยออกไปห่างๆเลย”
ผลั๊ก
หมอรันตกใจเผลอผลักคนด้านหลังออกเต็มแรงแถมไปโดนแผลของเขตแดนเข้าอีก
“เจ็บนะหมอ”
เขตแดนเอามือกุมท้องแสดงสีหน้าท่าทางว่าเขาเจ็บจริงๆ ในตอนเเรกหมอรันไม่เชื่อแต่พอก้มลงเห็นเลือดไหลซึมเสื้อออกมาก็ถึงกับเบิกตากว้าง
“นั่งก่อนคุณเดี๋ยวฉันไปเอากล่องยามาให้”
หมอรันรีบวิ่งออกไปเอากล่องยาด้วยความร้อนรน เขตแดนมองตามร่างบางก่อนจะเผลอยิ้มออกมา
จริงๆเขาไม่ได้เจ็บอะไรมากหรอแค่อยากเรียกร้องความสนใจจากหมอรันแค่นั้นเองและมันก็ได้ผลซะด้วย
“มาแล้ว ไหนหมอขอดูแผลหน่อย”
“หึ หมอเป็นห่วงผมหรอ”
“หมอทุกคนก็ต้องเป็นห่วงคนไข้กันทั้งนั้นแหละ”
หมอรันพูดไปตามความจริงแต่กลับทำให้คนฟังหุบยิ้ม เขตแดนผลุดลุกขึ้นยืนตรงก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“เหอะ ถ้าอย่างนั้นหมอไม่ต้องมาห่วงผมหรอก ผมไม่เป็นไร”
หมอรันขมวดคิ้วยุ่งในท่าทางของคนตรงหน้า เธอลุกขึ้นก่อนจะกดไหล่หนาให้นั่งลงที่เดิม
“ทำแผลให้เสร็จก่อน”
เขตแดนทำท่าจะลุกอีกครั้งแต่โดนคุณหมอส่งสายตาดุใส่ เขาเลยต้องนั่งลงตามเดิมด้วยท่าทางหงุดหงิด
“หมอ ผมรู้ว่าหมออยากรู้จักผม”
“ห๊ะ หมออะนะ”
หน้าสวยๆของคุณหมอเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามเมื่อได้ยินสิ่งที่คนหน้าดุพูด
“ใช่สิ ผมดูออก ผมชื่อเขตแดน หมออะชื่ออะไร”
“หมอไม่ได้อยากรู้จักคุณ”
หมอรันพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายพลางเก็บอุปกรณ์ทำแผลใส่กล่องแต่กลับโดนมือหนาดึงหน้าเธอให้เชิดขึ้นมองเขา
“นั่นไม่ใช่คำตอบของคำถาม”
“เฮ้อ หมอชื่อรัน รรรดา อยากรู้ขนาดนี้ จะจีบหมอรึไง”
แค่เพียงหมอรันแกล้งยื่นหน้าเข้าใกล้หน้าดุๆของเขตแดนก็ทำให้เขาประหม่าอย่างบอกไม่ถูกเพราะไม่เคยได้ตั้งใจมองหน้าสวยๆของหมอชัดขนาดนี้ ที่สำคัญเธอเป็นคนยื่นเข้ามาเองด้วย
“ว่าไงคะ จะจีบหมอหรอ”
เมื่อเห็นอาการของคนตรงหน้า หมอรันเลยนึกสนุกแกล้งเขาต่อ
“บะ...บ้าหรอ คนอย่างเขตแดนไม่เคยจีบใคร”
ผลั๊ก
มือหนาเผลอผลักร่างบางส่งผลให้หมอตกลงจากโซฟา นั่งจุมปุ๊กอยู่กับพื้นพรมด้านล่าง
“ผลักทำไมเนี่ย เจ็บนะ”
“ก็หมอ หาเรื่องเอง”
เขตแดนพูดลอยหน้าลอยตา ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เดินออกจากห้องรับแขกไป
หมอรันเลยทำได้แค่เกาหัวตัวเองไม่เข้าใจกับการกระทำของเขา
“หมอ หิวอะในครัวไม่มีไรกินเลย”
เขตแดนเดินออกจากห้องครัวพร้อมแอปเปิ้ลในมือ
“นี่คุณ!! คุณเลิกทำเหมือนบ้านตัวเองได้มั้ย”
“ถ้าอย่างนั้นหมอขายมั๊ยล่ะ หมอขายเท่าไหร่ผมโอนให้ตอนนี้เลย บ้านนี้จะได้กลายเป็นบ้านผม”
หมอรันอ้าปากกว้าง ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินและดูเหมือนเขาไม่ได้พูดเล่นเพราะเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมโอนเงินแล้วจริงๆ
“โอ๊ย ฉันไม่ขาย คุณกลับบ้านคุณไปได้แล้ว”
“ไม่กลับอะ หิว”
เขตแดนพูดเสียงนิ่ง เดินมานั่งลงบนโซฟาพลางกัดแอปเปิ้ลกินสบายใจ
เจ้าของบ้านอย่างหมอรันก็ทำได้แค่กำมือตัวเองแน่นเพื่อข่มอารมณ์ สมองพยายามคิดหาวิธีไล่เขตแดนโดยไม่ต้องเปลืองตัวเหมือนตอนแรก
“ถ้าฉันพาคุณไปกินข้าว คุณจะยอมกลับใช่มั้ย”
“ก็อาจจะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ลุก รีบไปกิน คุณจะได้กลับไปสักที”
“หมอจะไปชุดนี้?”
เขตแดนเลิกคิ้วสูงถามขึ้น หมอรันก้มลงมองตัวเองก่อนจะพยักหน้า
ไปกินแค่หน้าปากซอยเอง เสื้อแขนกุดกับกางเกงขาสั้นมันไม่ดีตรงไหน
“อืม มันไม่ดีตรงไหน”
“เหอะ ถ้าหมอจะใส่สั้นขนาดนี้ออกจากบ้าน วันหลังหมอก็ใส่กางเกงในออกไปเลยเถอะ”
“มันเรื่องของฉัน”
เขตแดนยักไหล่แบบขอไปทีก่อนจะผายมือให้หมอเดินนำออกจากบ้านไป
เดินออกจากบ้านมาได้ไม่ถึงสองร้อยเมตร คนตัวสูงก็เริ่มหงุดหงิดเพราะอากาศที่ร้อนเหมือนกำลังซ้อมตกนรก
เขตแดนถอดเสื้อสูทตัวนอกออกก่อนจะพาดลงบนไหล่ของคนด้านหน้า
“อะไรเนี่ย ทำไมไม่ถือเอง”
หมอรันหยิบสูทบนไหล่ตัวเองมาถือ หันไปว่าเจ้าของสูทด้านหลัง
“หนัก”
“แล้วฉันไม่หนักรึไง”
“ถ้าอย่างนั้นก็โยนทิ้ง”
มือหนาดึงสูทออกจากมือหมอรัน ทำท่าจะโยนทิ้งจริงๆ หมอรันเลยรีบร้องห้าม
“คุณจะบ้าหรอ ยี่ห้อนี้ตัวตั้งหลายหมื่น คุณใช้ของทิ้งๆขว้างๆแบบนี้ได้ยังไง คุณรู้มั๊ยว่า บลาๆ”
เขตแดนยกมือขึ้นปิดหู บ่งบอกว่ารำคาญเสียงบ่นของหมอก่อนจะเดินหนี ปล่อยให้หมอรันยืนบ่นคนเดียว
ร้านเจ๊จู
“อ้าว หมอรัน วันนี้พาใครมาด้วยคะเนี่ย”
“คนไข้ค่ะ”
“อ๋อ นั่งก่อนค่ะ จดเมนูเลยเหลืออีกสี่ห้าคิว”
หมอรันหยิบกระดาษจดเมนู เดินเข้าไปในร้านอย่างคุ้นเคย ต่างจากคนหน้าดุที่เอาแต่ยืนมอง ไม่เดินเข้าไป
“เข้ามาสิคุณ”
เมื่อเห็นว่าเขตแดนยังยืนนิ่ง หมอรันจึงออกไปดึงมือเขาให้เดินตามเข้ามา
“คุณจะกินอะไร”
“เอาเหมือนหมออ่ะ”
“แน่ใจนะ”
เขตแดนพยักหน้าพลางมองไปรอบๆร้าน อันที่จริง ร้านก็สะอาด ดูเป็นกันเองเหมือนกินข้าวที่บ้านดีแต่แค่เขาไม่เคยกินร้านเล็กๆแบบนี้เท่านั้นเอง
“นี่ฉันถามจริงเถอะ คุณว่างมากหรอถึงมาคอยก่อกวนฉันเนี่ย”
“ก็ไม่เชิง”
“อะไรของคุณ”
“ผมก็ไม่รู้ว่าจะทำแบบนี้ไปทำไมแต่ที่รู้ๆเวลาเห็นหน้าหมอตอนโมโหแล้วตลกดี”
“แค่นี้อะนะ”
“เออ แต่ผมไม่ได้มาจีบหมอนะ”
เขตแดนรีบพูดเหมือนคนร้อนตัว คนอย่างเขาไม่มีทางมาจีบผู้หญิงหรอกถึงหมอจะสวยมากก็เถอะ
“เหอะ จะอะไรก็แล้วแต่ กินเสร็จก็กลับบ้านคุณไปเลยนะ”
“มาเเล้วจ้า กระเพราตับเผ็ดๆสอง”
เจ๊จูนำอาหารจานโปรดของหมอรันมาเสิร์ฟ เขตแดนเอาซ้อมเขี่ยของในจานด้วยใบหน้ายากจะบรรยาย
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”
“ไอสีแดงนี่ ดูแมร่งมีพิษภัย”
“คุณจะบ้าหรอมันแค่พริก อย่าบอกนะว่าคุณกินเผ็ดไม่ได้”
หมอรันยิ้มล้อคนตรงหน้าเมื่อจับจุดได้ว่าเขาคงไม่ค่อยถูกกับของเผ็ด
“ใครบอก ผมกินได้”
แต่ด้วยความไม่อยากเสียหน้า เขตแดนเลยตักข้าวเข้าปากคำโตและทันทีที่ข้าวเข้าปาก เขาก็ร้องหาน้ำแทบจะทันที
“เหี้ยไรเนี่ย น้ำๆเอาน้ำมา”
หมอรันรีบส่งน้ำให้เขตแดน เธอพยายามกลั้นหัวเราะเพราะตอนนี้จากหน้าดุๆของเขตแดนเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าเหมือนเด็กจะร้องไห้
“แมร่ง เผ็ดชิบหาย หมอเอาน้ำมาอีก”
ใบหน้าเขตแดนตอนนี้แดงลามไปถึงหู น้ำหูน้ำตาไหลจนหมอรันต้องช่วยซับให้ทั้งที่ตัวเองก็พยายามกลั้นขำ
“ขำอะไร อยากตายรึไงวะหมอ”
“ฮ่าๆ อุ๊ป หมอไม่ได้ขำนะ”
เขตแดนจ้องหมอเขม็งแต่แทนที่หมอจะกลัวถึงกลับยิ่งอยากจะขำมากกว่า
——-
โอ๊ย อิแดนมึงมาจีบหมอค่ะ ยอมรับซะว่ามาจีบเขาหนะ
ใครๆเครียดหวังว่าเขตแดนจะทำให้ยิ้มได้นะ^^
อยากอ่านต่อเร็วๆ
อย่าลืมคอมเมนท์ให้ไรท์น๊าาา
- Writer
