“พี่ต้องไปทำงาน”
สาริศาเดินหลบไปอีกทาง บอกปัดเมื่อเขาเดินมาดักรอที่หน้าห้องแต่เช้าตรู่ “ก็ไปสิคะ ไม่ได้เป็นแฝดอินจันสักหน่อย เวลาไปไหนถึงจะต้องไปด้วยกัน”
“ห่วงหน้าพะวงหลังแบบนี้ พี่จะทำงานได้ยังไง”
ได้ยินคำว่า ‘ห่วง’ ออกมาจากปากของเขาทำไมจะต้องรู้สึกอุ่น ๆ อยู่ในหัวใจแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ ข่มอาย งึมงำโต้กลับไปว่า “จะต้องมาห่วงอะไรกันล่ะคะ ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกันเลย”
“ไม่เกี่ยวได้ยังไง เราจดทะเบียนสมรสกัน พี่ไปไหนมาไหนก็ต้องหอบเอาภรรยาของพี่ไปด้วยสิ”
อ้าปากค้าง หมุนหน้ามองซ้ายทีขวาที มองดูอีกทีว่ามีใครได้ยินไหม แล้วถือวิสาสะจับแขนของบุรินทร์ ดึงกึ่งลากให้ออกไปคุยกันที่อื่น ที่เสียงไม่ก้องอย่างตรงนี้
“ลดเสียงคุยหน่อยเถอะค่ะ แล้วหยุดย้ำเรื่องที่เราจดทะเบียนสักที” เถียงออกไปด้วยใบหน้าที่ออกร้อนชาวูบวาบเล็กน้อย
