ตอนที่ 8 ถอยหนึ่งก้าว
1564 Words
หลังจากได้ฟังดราม่าเคล้าน้ำตาแสนน่าปวดหัวของผู้ช่วยเพียงแสนก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วเอ่ยอนุญาตให้ผู้ช่วยอาศัยในคอนโดของเธอไปก่อน เรื่องไหนที่จัดการได้ในตอนนี้เธอก็อยากรีบจัดการให้พ้นตัว แค่เรื่องตัวเองก็จะเอาตัวรอดไม่ได้ ให้มันปวดหัวแค่เรื่องของเธอก็พอ
ร่างอรชรเดินเหม่อเข้ามาภายในห้องโถงของบ้าน เพราะตอนนี้สมองกำลังขบคิดอย่างหนักจึงไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองอยู่ตลอด จวบจนกระทั่งมือบางบิดลูกบิดเตรียมเปิดประตูเข้าห้อง เสียงฝีเท้าหนัก ๆ เข้ามาใกล้ตัวพอหันไปมองด้วยความตกใจมันก็หลบหลีกไม่ได้แล้ว
“ทั้งที่ไม่ใช่หมากตัวสำคัญแต่กลับมีคนอยากเจอเธอนะ”
เพียงแสนเบิกตากว้างมองไม่ชัดด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้าเป็นใคร บ้านที่มีระบบคุ้มกันลูกน้องของเขาเป็นร้อยจะมีศัตรูเข้ามาได้ยังไง หรือเป็นฝีมือเฮยหลงเหมือนเดิม เธอไม่มีแรงดิ้นหนีด้วยซ้ำเหลือบตามองเข็มซึ่งกำลังปักอยู่ที่แขนรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะทรงตัวยืนต่อไม่ไหวและในที่สุดเธอก็หมดสติไป
“นายครับคนของเราเป็นหนอนในเกลือครับ” จังก้าวิ่งรุดเข้ามาในห้องทำงานของเจ้านาย มือของเขายังกำกระเป๋าของคุณเพียงแสนเอาไว้แน่น
เฮยหลงกวาดตามองดูแค่ปราดเดียวก็เข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว ยกมือขึ้นเพียงนิดเท่านั้นจังก้าก็รู้แล้วว่าเจ้านายต้องการประชุมต่างประเทศให้แล้วเสร็จก่อน จาร์กัวมองหน้าบุคคลในห้องทั้งสองคนก่อนจะลอบถอนหายใจออกมา อาจถึงคราวซวยของเพียงแสนแล้วจริง ๆ
ซ่า! ใบหน้าสวยรู้สึกถึงความเจ็บแสบและความเย็นจากน้ำทำให้มีสติตื่นขึ้นมาได้ กวาดสายตาอันพร่ามัวมองดูรอบ ๆ ตัวก็ต้องนิ่วหน้าถึงความปวดเมื่อยบริเวณแขน
“มันตื่นแล้วครับท่าน” เสียงที่พูดขึ้นเป็นภาษาจีนกวางตุ้งสำเนียงแปล่ง ๆ แต่แน่นอนว่าเพียงแสนฟังออก ก็สามีเธอเป็นคนฮ่องกงนี่น่า!
“ไง แม่หนู” เสียงยานครางเอ่ยทักทายคนถูกมัดไว้กับเสากลางโกดังร้าง
“จับตัวฉันมาทำไม!” น้ำเสียงไม่พอใจตวาดลั่นกลับคืนเป็นภาษาจีนกวางตุ้งเหมือนกัน
“ฉันมีข้อเสนอหนึ่งให้เธอ ทำงานให้ฉันแล้วเธอจะมีชีวิตรอด” ใบหน้าหยาบกระด้างยิ้มเย้ยหยันให้ผู้หญิงตรงหน้า “ฉันชอบใช้ความเจ็บแค้นของคนนี่แหละเป็นการนำทางไปสู่เส้นชัย”
“ปล่อยฉัน!”
“เกลียดมันไม่ใช่เหรอไอ้เฮยหลงน่ะ” คราวนี้ไม่ได้พูดเป็นภาษาจีนอีกแล้ว แต่คนตรงหน้าถามขึ้นด้วยภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำ
“…” ใช่! เธอเกลียดเฮยหลงจริง ๆ
“แสดงว่าเกลียดจริงด้วย ก็อย่างที่ว่าเธอเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายแต่มันปฏิบัติกับเธอเหมือนเป็นนางบำเรอกามให้มัน ไม่ให้เกียรติ ไม่ใส่ใจ ไม่ดูแล เลี้ยงเธอด้วยเงินพร้อมคำปรามาสสารพัด”
“แกต้องการอะไร!”
“ร่วมมือกับฉัน”
“...”
“หรือจะรอดูไปก่อน คิดว่ามันจะมาช่วยเธอไหมล่ะ?”
“หึ! เฮยหลงไม่เคยไว้ใจฉันอยู่แล้วคิดเหรอว่าส่งฉันกลับไปที่นั่นอีกครั้งหมอนั่นจะไม่ระแวงฉันหนักกว่าเดิม ทางที่ดีฉันว่าพวกแกอย่าไปแหย่ถ้ำเสือเลยดีกว่า”
“เธอจะภักดีต่อมันทำไมนักหนา มันเคยเห็นหัวเธอไหม นอกจากมันจะไม่ตามหาเธอแต่ตอนนี้มันอาจเสวยสุขกับคนใกล้ชิดเธออยู่ก็ได้”
คนใกล้ตัวเธออย่างนั้นเหรอ?
“ฉันอยากใช้ชีวิตสงบสุข ไม่อยากเป็นหมากให้ใครจับเดินอีกต่อไป ฉันอยากได้อิสระ”
“ไร้สาระ!! เธอก้าวเข้ามาในวงการนี้เต็มตัวแล้วคนสวย วงการนี้ถ้าไม่เลือกข้างให้ดีเธอคงต้องตายอย่างอนาจ ว่าไง!”
“อึก!” เพียงแสนตวัดสายตาไปมองคนที่กล้าบีบคางเธออย่างแรง ตลอดระยะเวลาสองปีที่อยู่กับเฮยหลงมาคิดเหรอว่าเธอไม่เคยถูกอริของเขาจับตัวไปแล้วยื่นข้อเสนอให้หักหลังเฮยหลง แต่ที่ผ่านมาเธอใจเด็ดเดี่ยวแม้ต้องตายก็ไม่ทำงานให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น แต่ตอนนี้ใจเธอกำลังลังเลและมันเป็นครั้งแรกที่เธออยากลองหักหลังเขาบ้าง
“ท่านครับตำรวจบุกค้นโกดังของเราครับ”
“ตำรวจ? แล้วมันรู้ได้ยังไง บัดซบ!”
เพียงแสนมองคนหัวร้อนตรงหน้าก็ได้แต่เหยียดยิ้มเย็น คงเป็นพวกอยากมีอำนาจมือสมัครเล่น โชคดีหน่อยก็ตรงปลอมแปลงคนเข้าไปในคฤหาสน์ของสามีเธอได้ แต่นั่นแหละจุดที่น่าสงสัย คนใกล้ตัวของเฮยหลงอาจทรยศเขาอยู่ในตอนนี้
“เฝ้ามันไว้ให้ดี! ทำให้มันอยู่ข้างเราให้ได้”
“ครับท่าน”
ตอนนี้ภายในโกดังร้างเหลือแค่เธอกับลูกน้องหุ่นไม้เสียบผีของไอ้แก่นั่น มันกำลังเดินถืออะไรสักอย่างเข้ามาใกล้เธอ พอมองดูดี ๆ เหมือนจะเป็นหนังสือสัญญา ตั้งแต่แต่งงานกับเขามาเธอก็เป็นคนดัง ดังในหมู่ศัตรูของเขา บัดซบ!
“เซ็นซะ ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่”
“มองไม่เห็นขยับมาใกล้หน่อย แล้วมือถูกมัดอยู่จะเซ็นยังไงว่ะ” รู้สึกรักชีวิตตัวเองขึ้นมา ยังไม่อยากตายในตอนนี้ ความฝันคือการเลี้ยงลูกมองลูกตัวเองเติบใหญ่ขึ้นมาในสังคมที่ดีและเป็นคนดี “เอาน่า หรือไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของฉัน ก็แค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง”
“เออ อย่าตุกติกเชียวนะมึง”
เพียงแสนรอบยิ้มร้ายมีใครเคยบอกมันไหม ต่อให้เธอดูไร้ประโยชน์ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง แต่เป็นเมียคนที่ได้ฉายาว่า ‘มาเฟีย’ ย่อมต้องรู้จักลูกเล่นและวิธีเอาตัวรอดแน่นอน ถ้ารู้อย่างนี้เธอน่าจะตั้งใจเรียนตอนที่จังก้าสอนยิงปืน หรือตอนที่จาร์กัวสอนวิธีเอาตัวรอดเวลาที่ตกอยู่ในสถานการณ์อย่างเช่นตอนนี้ เพราะความไม่ตั้งใจวัน ๆ นึกถึงแต่ผัว คิดว่าไม่ต้องทำอะไรผัวก็ปกป้องได้ แต่ไหงกลายเป็นว่าถูกศัตรูจับมาก็หลายชั่วโมง แต่ผัวยังไม่โผล่หน้ามาให้เห็น ผัวใครดีเท่าผัวอีแสนเอามาอวดที นี่คิดว่าชนะขาดรอย!
พอเป็นอิสระเธอก็ไม่รอช้าที่จะคว้าคอเสื้อผู้ชายตรงหน้าเข้ามาอย่างแรงจากนั้นใช้ศีรษะโขกกระแทกจนเกิดเสียงดัง ตึก! มองดูลูกน้องของศัตรูค่อย ๆ คุกเข่าลงไปหงายหลังนอนลงกับพื้น เธอไม่โทษใครโทษตัวเองที่ไม่ตั้งใจเรียนเลยจำได้แต่วิชานี้เพราะตอนนั้นจาร์กัวเอาหน้าเข้ามาใกล้ พร้อมกับบอกว่าเรามีอีกหนึ่งวิธีที่จะเอาตัวรอดได้ในเวลากระชั้นชิดก็คือวิธีที่เธอทำไปไม่คิดว่ามันจะได้ผลด้วยซ้ำ ขอบคุณจาร์กัวที่เอาหน้าหล่อ ๆ เข้ามาใกล้มันทำให้เธอตั้งใจฟังไปโดยปริยาย
ดึงสาบเสื้อมันออกทำให้เห็นรอยสักบางอย่างทีมุมซ้าย คลำหากุญแจรถเจอแล้วจากนั้นก็ขับออกไปจากโกดังร้างนี้ทันที คงเป็นศัตรูฝึกหัดไม่ก็ประมาทเธอไปหน่อย แผนตื้น ๆ แค่นี้จะทำลายรากฐานของเฮยหลงได้ คงได้แต่ฝัน!
“นายครับคุณเพียงแสนกลับมาแล้วครับ!”
สายตากร้าวดุแปลเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันทีหลังจากที่ปรากฎร่างคนที่เขามองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นใคร มือที่มันชะงักเพราะได้ยินรายงานวางแก้วชาลงเพราะถือต่อไปมันคงได้สั่นจนน้ำชาหก
“เฮยหลงโอเคไหมคะ?” ปรางทิพย์คือรุ่นพี่คนสนิทของเพียงแสน ช่วยเหลือเกื้อกูลกันมาตอนอยู่ในวงการบันเทิง พึ่งมารู้จุดประสงค์ของหญิงสาวเอาก็ตอนนี้
เพียงแสนหน้าชุ่มไปด้วยเลือด ศีรษะเธอคงแตกเพราะการจับโขกในครั้งนั้น เชื่อเถอะว่าแผลกายไม่เจ็บเท่าตำแหน่งที่เรียกว่าหัวใจ ทั้งที่ไม่มีแผลแต่กลับเจ็บเอา ๆ จนเธอพูดไม่ออกบอกไม่ถูก มองมือของรุ่นพี่ที่เคยช่วยเหลือเธอที่ผ่านมาจับอยู่ที่ไหล่กว้างของสามี ปรางทิพย์เป็นคนเดียวที่เธอกล้าฝากผีฝากไข้ด้วย เธอนึกไม่ถึงและไม่มีวันนึกถึงว่ามันจะกลายมาเป็นแบบนี้ เจ็บฉิบหายน้ำตาจะไหลให้ตายเถอะ
น้อยนักผู้หญิงที่จะถึงเนื้อถึงตัวเฮยหลงได้ แสดงว่าสองคนนี้คงสนิทกันมานานพอสมควร นานจนเธอคิดว่าแผลที่มันแตกอาจจะงอกออกมาเป็นเขาควาย ไม่สิ เธออาจโดนรุ่นพี่คนนี้สวมเขาให้ตั้งนานแล้ว
“เก็บสายตาเธอกลับไป แล้วรีบไปให้พ้นหน้าสักที”
สิ้นสุดสักทีหนอความรักหน้ามืดตามัว เธอพอได้หรือยังเพียงแสน!
- Writer
