เฮยหลงปรายหางตามองคนนั่งนิ่งอยู่ข้าง ๆ สองมือเล็กสั่นเท่า เขาไม่ทราบสาเหตุได้ ตั้งแต่ขึ้นรถมาเพียงแสนก็มีอาการเหมือนคนหวาดกลัวบางอย่างแต่ไม่ปริปากออกมา อาจเป็นเพราะรู้สึกเสียใจแทนครอบครัวที่ตัวเองเอ่ยปากจะดูแลแต่กลับทำไม่ได้
ให้มันรู้สึกซะปาก ปากดีไว้ก่อนก็ไม่ได้ดีเสมอไปหรอก!
“ถ้าเธอไม่เอาแต่ทำตัวไม่มีประโยชน์ครอบครัวนั้นอาจไม่ต้องมา ตายอย่างนี้ก็ได้ ย้อนมองตัวเองเถอะแสน”
“นายครับ” จาร์กัวส่ายหน้าไปมาผ่านกระจกหลัง ประโยคเมื่อครู่มันรุนแรงไปจริง ๆ
เฮยหลงรู้ตัวว่าตัวเองพลั้งปากก็ตอนที่มีสายตาเย็น ๆ ตวัดมามองเขา นั่นไม่เท่าน้ำตาหยดใสร่วงเผาะลงมาต่อหน้า ที่แท้ก็เสียใจเพราะเรื่องนี้เอง ปากมันหนัก ไม่กล้าพูดว่าไม่ได้ตั้งใจเลยเลือกที่จะเงียบ
“ถ้าแสนยังทำตัวแบบนี้สักวันคนรอบข้างเพียงน้อยนิดของแสนได้ตายหมดเหมือนที่คุณพูดแน่ นอกจาสาดวาจาหมา ๆ ใส่ สาดเงินก้อนใหญ่ ๆ ให้ได้ไหมคะ แสนจะไ
