ร่างอรชรเดินมาหยุดอยู่ที่ประตูทางเข้าบ้านหลังใหญ่ ไม่อยากเชื่อว่าเธอจะกลับบ้านในเช้าวันถัดไปได้ ปกติแม้จะยุ่งแค่ไหนเธอจะแจ้นกลับมาที่บ้านให้ได้อย่างน้อยได้เห็นหน้าเขาก่อนนอนสักเสี้ยวสิก็ดีใจ
“กลับมาเอาตอนนี้ บริการลูกค้าถึงใจน่าดู มิน่ายอดขายถล่มทลายก็ไม่รู้ว่าผู้จักการ ‘จัด’ ให้ลูกค้าเก่งสมตำแหน่งเกินไปหรือเปล่า”
หันไปมองตามเสียงค่อนแขวะ แน่ล่ะว่าเจอคนที่อยากเจอ แต่นั่นมันเมื่อก่อนนะ ตอนนี้เธอแค่อยากทิ้งตัวลงเตียงแล้วนอนหลับไปโดยที่ไม่ต้องมีอะไรมารบกวนสมอง แต่ดูเหมือนคนตั้งใจมาหาเรื่องจะไม่ยอมจบง่าย ๆ
“จะหาเรื่องแสนแต่เช้าทำไมคะ?”
“เหรอ หาเรื่องเหรอ?” เขาไม่ชอบท่าทีหม่างเมินที่อีกคนกำลังทำอยู่ แต่เหมือนหล่อนจะไม่ค่อยรู้ตัว
“ถ้าไม่มีอะไรฉันขอตัวไปพักนะคะ” เธอไม่อยากเสวนากับเขาในตอนนี้เท่าไหร่นะ “อ๊ะ เฮยหลง!”
ตวัดสายตาไม่พอใจไปมองเขาทันทีหลังจากลูกน้องร่างโตเท่ายักษ์ของเขาสองคนเ
