เมื่ออยู่คนเดียวในห้องนอนที่ไร้ร่างสามี ความรู้สึกเศร้าจับใจหวนกลับมาหาพราวฟ้าอีกครั้ง แล้วเหมือนความเสียใจถูกทับถมมาตลอดทั้งวัน มันไม่ได้ระบายออก เสียงร้องไห้ปนเสียงสะอื้นดังไม่หยุด ราวกับว่าพราวฟ้ากำลังผันความเสียใจให้ออกไปจิตใจ
รอยทุบตีจางหายไว ทว่าสภาพจิตใจพราวฟ้านั้น คล้ายซึมลึกลงไปก้นบึ้งความรู้สึก และนับวันยิ่งทับถมขึ้นเป็นชั้นๆ ชั้นที่สูงมากขึ้นเรื่อยๆ จนเกือบเต็มพื้นที่
พราวฟ้านอนร้องไห้บนเตียง เธอพลิกตะแคงมายังที่นอนว่างเปล่าข้างกาย เป็นพื้นที่ว่างรอให้ปรินทร์กลับมานอน เวลานี้คนกำลังเสียใจต้องการปรินทร์มากที่สุด มากกว่าน้ำตาที่เปรียบเสมือนมิตรแท้ พราวฟ้าอยากได้อ้อมกอดอบอุ่นจากปรินทร์ เธอแค่อยากให้เขาอยู่ใกล้ๆ ได้เห็นรอยยิ้ม สัมผัสถึงความรักทั้งทางร่างกายและวาจา แค่นี้ก็ถือว่ามากพอแล้ว ทุกสิ่งอย่างที่ได้รับจากเขาคือการเยียวยาหัวใจช้ำๆ ดวงนี้ให้พลิกฟื้นมีชีวิต มีพลังต่อสู้กับควา
