บุหงันถอนหายใจยาวขณะมองพราวฟ้าที่เอาแต่นั่งร้องไห้ไม่หยุด นางเข้าใจความรู้สึกพราวฟ้า จึงปล่อยให้ร้องไห้เพราะถือว่าเป็นการระบายความอัดอั้นตันใจ ความเสียใจและความเจ็บปวดจากเรื่องถูกแม่ผัวทำร้ายร่างกาย
ยุรนันท์สงสารคนกำลังเสียใจเป็นที่สุด เขารู้ดีว่าปุริมกับอรุณไม่ปลื้มพราวฟ้า แต่ไม่คิดว่าจะจงเกลียดจงชังมากถึงเพียงนี้ ปุริมนั่งนิ่งเฉยมองดูอรุณทุบตีพราวฟ้า ไม่คิดห้ามปรามหรือกล่าวเตือน การจิกด่า รังแกให้ทำงานหนักๆ เช่นคนรับใช้ ยุรนันท์ยังพอรับได้ และคิดว่ามีในสังคมระดับเดียวกับเขา ทว่าเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ ไม่น่าเกิดขึ้นในสังคมที่เรียกตัวเองว่าผู้ดี หรือสังคมชั้นสูง ยุรนันท์คาดไม่ถึงว่า อรุณจะทำกับพราวฟ้าหนักขนาดนี้
“แกทำไมไม่สู้หรือวิ่งหนีออกมาจากห้อง ปล่อยให้นังบ้าทุบตีอยู่ได้” บุหงันอดพูดไม่ได้
“ฮือ...ทราย...ทรายไม่กล้าค่ะ...กะ...กลัวคุณป้าโกรธ
