THEODORO RAVONTE III [SPG]

CHAPTER 7

"You have a lot of suitors, huh?"

Nag-angat ako ng tingin kay Sir. Ravonte. Hindi ako sanay na tawagin siya ng gano'n dahil sanay akong tawagin siyang Theo.

"Hindi, 'no, Sir!" pagtanggi ko sabay inuwestra ang dalawang kamay sa kanya.

Naglalakad na kami papunta sa faculty nila. Malapit lang naman, kayang lakadin kaya ito ang ginawa namin. He also wanted to walk too.

Tumingin siya sa'kin at tumaas ang makapal na kilay. "Stop calling me, Sir. It's making me I'm too old for you."

"Of course, I have to call you Sir since you're our sub professor," I grinned at him. "isa pa, matanda ka naman na talaga. I bet you're twenty-one or twenty-two?"

Siya naman ang tumaas ang gilid ng labi. "Wala na tayo sa klase, so drop the Sir. I'm just five years older than you, Celeste." malalim ang boses niya sa pagtawag sa pangalan ko.

Ngumuso ako. "Kahit na! I'm eighteen years old and you're twenty-two. Hindi magkalapit ang eighteen sa twenty-two."

Tumigil siya sa paglalakad at humarap sa'kin. Napatingala na tuloy ako sa kanya ngayon. He's very tall! Hanggang dibdib niya lang ako kahit na 5'6 ang height ko.

I gasp when I thought he's six footer tall! Ganoon siya katangkad!

Pinagkatitigan ko siya. He's very handsome! Parang nilaan muna ni Lord ang panahon niya para mabuo ang ganito kagwapong lalaki sa mundo!

Makapal ang kulay itim na kilay, mahaba na pilik mata, hooded eyes, perfect jawline, matangos ang ilong at mapula at mukhang malambot ang labi niya!

Kinurot niya ang ilong ko. "Baby, five years age gap is not a sin."

Napalunok ako kung paano ko puriin ang kagaya niyang lalaki. Naturally, sa mga magazine ko lang nakikita ang mga ganitong kakisig na lalaki. I can't believe this kind of man exists in this world!

"Ang unfair naman ni Lord. Ang gwapo ng pagkakagawa niya sa lalaking 'to!"

Halos batukan ko ang sarili nang masabi ko 'yon sa harapan niya. I hiccup because I saw how he smiled because of what I said.

His lips twitched. "You find me handsome?"

I bit my lower lips. "Y-yes," I hiccup again. I always do that when I'm getting nervous.

Tumawa siya bago naglakad ulit. Sinilip ko ang mukha dahil mukha siyang nahiya. He murmured something but I couldn't hear it.

"Nga pala, bakit ikaw ang naging sub professor namin? I mean, hindi naman sa ayoko, pero you're still studying too and you're from Ateneo? How? Hindi ka ba nahihirapan?" nakakunot ang noo kong tanong sa kanya.

"My Uncle got into an accident last week and he asked me to handle some of his class," nagkibit siya ng balikat at tumingin sa'kin. "I only handle one section of his class. Hindi naman lahat. Tapos sa tanghali pa ang pasok ko, kaya ko tinanggap ko na. Experience rin 'to."

Nanlaki ang mata ko. "So, you're only handling our section? Aside from that, wala na? So, papasok ka na after our class?" sunod-sunod na tanong ko.

Sa loob ng isang linggo, anim na araw ang pasok namin at wala kaming pasok tuwing Wednesday. Tapos sa subject na Accounting, tatlong beses lang ang klase namin.

Tumango siya. "Yes. After I put these papers in the faculty, I'm ready to go."

"Cool!" manghang sambit ko.

Tumawa lang siya sa'kin bago ginulo ang buhok ko. Nakakamangha lang dahil at the age twenty-two, he experienced and accomplished a lot of things while here I am, still don't know what to do with my life.

I'm taking this course because that's what Mom says, but I really liked tourism. Maybe if I only have a freedom to choose what I want, I'll be happy now taking the course that I've really like. Baka hindi pa mababa ang grades ko at ipagmamalaki ako ni Mommy.

Bumuntong hininga ako habang nag-aayos ng sarili sa salamin sa kwarto ko. Kailangan ko kaya mararanasan na mahalin nila Mommy. I never felt that ever since I was a child.

Naalala ko pa noong nag-birthday ko two months ago, I didn't experience the grand debut that my sister Farah experienced when she turned eighteen. I'm just have a normal birthday every January seven.

Simula bata ako, hindi ko naranasan na magkaroon ng enrandeng birthday celebration habang ang Ate ko naranasan lahat. From seventh to eighteenth birthday, she experienced having a grand birthday celebration every year.

Habang ako, nagdiriwang ng kaarawan kasama ang dalawang taong nagmamahal sa'kin. That is Trevis and Chelseah. When I turned eighteen, they both planned to have a surprise birthday party for me. Trevis' family has a yacht, so we celebrated my debut on that yacht. Kahit na silang dalawa lang ang nandoon. Technically, silang dalawa lang naging 18th roses, candle and gifts ko.

I was happy back then. Naiyak pa ako dahil kahit silang dalawa lang ang mayroon ako, ramdam ko mahal nila ako. Somehow because of them, I got a chance to feel love by someone. I'm so lucky to have them in my life.

Dalawa lang silang kakampi ko rito sa mundo. I can't afford to lose one of them. I can't! I might go crazy.

Bumaba ako ng hagdan nang aming bahay. Nakita kong busy ang mga kasambahay sa busy sa paglilinis. They even changed all of our curtains.

I furrowed. Lumapit ako sa isa naming kasambahay para magtanong kung anong meron. Parang may enrandeng gaganapin sa bahay namin.

"Manang, anong pong mayroon? May bisita po ba sila Mommy?" tanong ko nang malapit sa kasambahay namin na nagpapalit ng kurtina sa malaking bintana namin sa sala.

Tumigil siya sa ginawa at tumingin sa'kin. "Opo, Ma'am. Pupunta po kasi ang mga Ravonte rito bukas para raw mamanhikan."

Umawang ang labi ko bago tumango at ngumiti kay Mang. "Sige po. Salamat!"

Yumuko siya saglit at nagpatuloy sa ginagawa. I went to our kitchen to grab some food when I saw Ate Farah. She's drinking water when her eyes meet my gaze.

She's wearing a black leggings and a spaghetti strap while her hair is in a ponytail. Mukhang kakagaling lang niyang mag-jogging dahil pansin ko ang pawis sa leeg at braso niya.

Maganda si Ate Farah. Mula sa mga malalim niyang mata na nakaka-akit tingnan, pointed nose, perfect v-line shape and natural pink lips. Maganda rin ang katawan niya. She has a big butt and big boobs too, kaya kitang-kita ang magandang hugis ng katawan niya.

I smiled at her but she just gave a smug look. Yumuko lang ako bago lumapit sa kanya para kunin ang dessert at sa kwarto ako kakain. I'm always like this inside our house. I like to spend my time alone in my room.

"Ahm..." I cleared my throat. "the maid said that the Ravonte's family are coming here tomorrow. Mamanhikan daw. Congrats, Ate!" kinuha ko ang dessert at humarap sa kanya. She raised her one eyebrows, making me furrowed.

Binaba niya ang basong walang ng laman. "Yes, they're coming here tomorrow and you're not welcome to that family dinner."

Natahimik ako sa sinabi niya. She's always been like this to me ever since we were young. Silang dalawa ni Mommy ganito lagi ang trato sa'kin.

"That's why I want you gone before they come here tomorrow," she crossed her arms. "huwag kang uuwi ng bahay hanggang hindi pa tapos ang dinner namin."

"Ate, saan naman ako pupunta? You know that after school, diretso ako sa bahay dahil wala akong ginagawa sa labas," mahinang sabi ko.

She smirked. "Wala na akong pakialaman kung saan ka pumunta, basta huwag kang uuwi hangga't hindi pa umuuwi ang mga Ravonte! You're a disgrace to this family and I don't want you to ruin everything." matalim niya akong tiningnan bago umalis.