ตอนที่ 6 ผัวดุ

1296 Words

ร่างเล็กวิ่งดุ๊กดิ๊กตามหลังสามีตัวโตเข้าบ้านเตรียมที่นั่งให้เข้าทานอาหารเช้าอย่างกระตือรือร้น ปราณมองด้วยความสงสัยว่าในหัวนิชาดามีอะไรทำไมถึงมาทำดีกับเขา ต้องการใบหย่า? หรืออยากหลอกอะไรเขาอีก? ถ้าเป็นอย่างหลังก็เชิญเลยเพราะเขาโดนเมียหลอกบ่อยเสียจนชินจะโดนอีกกี่ร้อยรอบเขาก็ไม่สนใจหรอก อย่างไรก็จะไม่มีการหย่าเกิดขึ้นเป็นอันขาด… “วันนี้มีอาหารที่พี่ปราณชอบหมดเลยนะคะ” นาน่าตักอาหารใส่จานสามีอย่างเอาใจเพราะรับรู้ได้ว่าเขาอารมณ์เสียหลังจากเห็นปราณมาวุ่นวายในบ้าน “….” เขานิ่งไม่ตอบแต่ก็ยอมตักกับข้าวของภรรยาเข้าปาก “ชิมอันนี้สิคะ” เสียงใสยังคงพยายามชวนคุยตักนั่นตักนี่เอาใจปราณไม่หยุด “…” ชายหนุ่มยังคงนั่งนิ่งไม่ยอมเปิดปากคุยเพราะยังรู้สึกโกรธที่นิชาดาคุยกับน้องชายแบบใกล้ชิดเกินเหตุ “ไม่อร่อยเหรอนาน่าตื่นตั้งแต่เช้ามืดมาทำให้เลยนะคะ” คนทำอาหารหน้ายู่ขยับเก้าอี้มาใกล้ๆ คนตัวโตซบหน้ากับท่อนแขนพร้อมกับใช้แก้มนุ่มถูเบาๆ “…” ปราณปรายตามองลูกแมวน้อยแล้วแอบถอนหายใจนั่งเขี่ยอาหารในจานเล่น “โกรธอะไรอีกคะเนี้ย” เห็นเขายังคงเงียบหญิงสาวก็ทนไม่ไหวถามออกไปในทันที โดนโกรธแบบไม่ตั้งตัวไม่รู้ความผิดมันน่าอึดอัดจะตาย ผัวที่รักก็ช่างขี้งอนใจน้อยเสียเหลือเกิน… “คุยอะไรกับมัน” ชายหนุ่มไม่ได้ผลักคนตัวเล็กออกแต่เลือกจะใช้น้ำเสียงดุถามแทน “คุยอะไรคะ อยู่ดีๆ ก็มาว่านาน่าไปอ่อยสงสัยจะประสาทหลอน” ใครอยากไปคุยกับพระเอกสมองกลวงนั่น อยู่ดีๆ ก็มาใส่ร้ายคนอื่นคงคิดว่าตัวเองหล่อมากมั้ง “…” ขณะฟังปราณพยายามมองแววตาคู่สวยเพื่อดูว่าเธอรู้สึกอย่างไรยามเอ่ยถึงน้องชายและสิ่งที่เขาได้ก็คือความรู้สึกรำคาญผ่านทางสายตาและน้ำเสียงนั้น “นาน่าไล่เขาด้วยนะแต่เขาไม่ยอมไป นาน่าบอกว่ารักผัวคนเดียวต่อไปนี้ห้ามมายุ่งอีก” เธอกอดแขนปราณพร้อมกับยิ้มประจบ “เหอะ เชื่อเธอก็ควายแล้ว” อย่างนาน่าเหรอจะรักผู้ชายอย่างเขา เธอเคยบอกเองว่าเกลียดเขายิ่งกว่าขยะเสียอีกที่ยอมแต่งงานด้วยก็เพราะความเหมาะสมเท่านั้น ไม่ใช่ว่าพูดประชดไอ้ปราบหรอกเหรอ… “นาน่าไม่น่าเชื่อถือตรงไหนคะ มองตาสิพูดจริงตลอด” ตากลมโตกระพริบปริบๆ ก่อนจะหยุดนิ่งเมื่อปราณหันมาสบตากับเธอ ตึกๆ เสียงหัวใจเธอเต้นดังมาก ดังจนเธอคิดว่าปราณต้องรู้สึกได้แน่ๆ ว่าเธอแอบปลื้มเขาอยู่ลึกๆ “ผู้หญิงแบบเธอเชื่อยาก” ปราณตักอาหารที่ภรรยาเทียวตักให้เข้าปากหลังจากนั่งเขี่ยมันอยู่สักพักหลังจากได้ยินคำว่ารักผัวคนเดียวอาหารมันดูน่ารับประทานมากขึ้นเป็นกอง “ชิ นาน่ามันคนไม่ในสายตาคนทุกคนสินะ กินไปคนเดียวเถอะนาน่าไม่กินแล้วปล่อยให้หิวตายไปเลย” ลุกพรวดจากเก้าอี้ยืนหันหลังให้คนที่เอาแต่โกรธเธออยู่ร่ำไป “มานั่งดีๆ” เสียงนั้นไม่มีล้อเล่นจนนิชาดาค่อยๆ หมุนกลับมายืนก้มหน้าเพื่อประชดอีกฝ่าย ประชดนิดเดียวก็ได้ ชิ! “ทำไมต้องดุด้วย” พูดกันดีๆ ก็รู้เรื่องทำไมจะต้องคอยดุเธอเหมือนลูกด้วย นี่คงจะเป็นสิ่งที่ทำให้นาน่าคนเก่าอึดอัดแน่ๆ ทั้งคู่ถึงได้กัดกันยิ่งหมาเวลาพบเจอกัน “นาน่า” เสียงห้วนเรียกชื่อภรรยา ตาคมกริบนั้นออกคำสั่งกลายๆ ว่าให้นิชาดารีบนั่งลงก่อนที่เขาจะอารมณ์เสียมากกว่าเดิม “ก็ได้!” คนตัวเล็กกระแทกตัวลงบนเก้าอี้ “กิน” ผัวดีเด่นตักอาหารใส่จานของเธอพร้อมกับออกคำสั่ง “ชิ นาน่าทำอะไรก็ผิดไปหมดเลยหรือไง พี่ปราณเกลียดนาน่ามากเหรอ” เธอถามอย่างเหลืออด “ฉันสิต้องถามว่าเธอเกลียดฉันมากเหรอถึงได้ดิ้นรนอยากได้ไอ้ปราบเป็นผัวนัก” อาการของนิชาดาเหมือนอยากวิ่งออกไปหาไอ้ปราบตลอดเวลายังกล้ามาถามเหมือนเขาผิด “นาน่าไม่ได้คิดแบบนั้นสักนิดเลิกใส่ร้ายกันสักที!” สำหรับเธอปราบคือบุคคลต้องห้าม “งั้นเหรอ” ร่างสูงคว้าภรรยาให้เดินตาม “พี่ปราณจะพานาน่าไปไหน” บอกให้กินข้าวแต่ก็ลากเธอไปทั่ว “เธอบอกไม่คิดแล้วนี่อะไร!” ปราณเข้ามาหยุดในห้องทำงานเดินอ้อมไปเปิดลิ้นชักก่อนจะโยนรูปภาพหลายใส่ภรรยา ภาพเธอกับพ่อพระเอกเดินควงกันเป็นหลักฐานมัดตัวชนิดที่ดิ้นอย่างไรก็ไม่มีวันหลุด โดยเฉพาะภาพสุดท้ายที่เธอจูบแก้มปราบทำเอานิชาดาอึ้ง อีนาน่าคนเก่าเล่นเธอแล้ว! “นี่เหรอไม่คิดนาน่า เธอเห็นฉันเป็นตัวอะไรถึงได้คิดจะหลอกกัน!” ปราณสูดหายใจเข้าลึกๆ บังคับตัวเองไม่ให้ไปหักคอเมียแรดตรงหน้าสักสองท่อนให้สมกับสิ่งที่เธอทำกับเขา “มาเสแสร้งทำดีด้วยอยากได้อะไรไปให้มันเหรอ แผนงานหรืออะไรดีล่ะ เธออย่าคิดว่าฉันจะหลงเชื่อมารยาตอแหลของเธอนะนาน่า” ครั้งนี้ไอ้ปราบมันอยากได้อะไรเธอถึงลงทุนทำดีกับเขา “นาน่าไม่ได้คิดจะทำอะไรเลยนะคะ เมื่อก่อนนาน่าผิดจริงแต่เชื่อเถอะว่าต่อจากนี้ไปจะไม่มีเรื่องแบบนั้นอีก ส่วนงานนาน่าก็จะไม่เข้าไปยุ่ง นาน่าขอโอกาสนะคะพี่ปราณ” หญิงสาวทำใจดีสู้เสือขยับไปใกล้ กอดสามีพร้อมกับขอโอกาสจากเขาซึ่งปราณเองก็คาดไม่ถึงว่านิชาดาจะยอมมากอดเขาด้วยเรื่องแค่นี้ ปกติเขาเห็นเธอแทบจะนั่งตักน้องชายนิชาดาก็ยังไม่สนใจทำเป็นมองผ่านเขาเหมือนอากาศเท่านั้น “พูดอะไรจำไว้ให้ดีถ้าผิดคำพูดเมื่อไร ฉันล่ามเธอไว้ในบ้าน ไม่ให้มีโอกาสร่านออกไปหาไอ้ปราบเลยคอยดู” พูดไปปราณก็ลากเธอกลับมายังโต๊ะอาหารเช่นเดิมไม่รู้ว่าจะลากไปด่าที่ห้องทำงานทำไม ด่าได้ด่าดีอย่าให้ถึงทีนาน่าบ้าง… “นาน่าไม่ผิดคำพูดอยู่แล้ว” ผิดเมื่อไรโดนผัวฆ่าหั่นศพพอดีท่าทางยิ่งเหมือนพวกโรคจิตอยู่ด้วย “ทำได้ก็ดี” ร่างเล็กกว่าถูกดึงมานั่งบนตัก “มากินข้าวต่อให้อิ่ม” ออกคำสั่งพร้อมกับตักอาหารมาจ่อริมฝีปากของภรรยาที่ได้แต่นั่งอึ้ง ผัวจะป้อนเหรอ? นี่มันชักจะออกนอกบทไปเรื่อยแล้วนะ! แต่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเพราะอีกประมาณสองเดือนกว่าๆ นิยายก็จบถ้าเธอกับปราณสงบศึกกันได้เธอก็รอดตาย “อร่อยมาก…ป้อนนาน่าทุกวันเลยนะคะ” มารยาหญิงชนะทุกสิ่ง มือถือช้อนชะงักก่อนนิชาดาจะเห็นว่ามุมปากเขายกขึ้นเล็กน้อย เล็กน้อยมากแทบจะไม่เห็นแต่ตาเธอมันดันไวจึงได้เจอสิ่งมหัศจรรย์นี้ ผัวดุมันยิ้มเป็นค่ะ…

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more