ตอนที่ 4 ผัวขาเมียผิดไปแล้ว

981 Words

แกร๊ก! “เธอไปทำร้ายคนของไอ้ปราบทำไม!” คนหนึ่งจากไปคนใหม่ก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมากับความน่ากลัวเพิ่มขึ้นสามระดับ ร่างสูงใหญ่ผมดำคิ้วดกหนาตาคมกริบกำลังจ้องเธอเหมือนหมาป่ากำลังจ้องศัตรู “ทำร้ายบ้าบออะไรนาน่าไม่รู้เรื่องสักหน่อย” ไม่ต้องถามใครเธอก็สัมผัสได้ทันทีว่านี่คือปราณผัวชั่วแสนเลวของนิชาดาเพราะรังสีความร้ายมันแผ่ออกมา ในนิยายบอกว่าปราณหล่อรวยเลวแต่ใครจะคิดว่าลักษณะภายนอกก็ดูแบดไม่ต่างจากนิสัยเท่าไรนัก “รักมันมากนักเหรอถึงได้ขาดสติไปผลักคนอื่นจนหัวแตก” ถุงอาหารถูกวางข้างหัวเตียงจากนั้นปราณจึงตรงเข้ามาเขย่าตัวเธอจนหัวสั่นเหมือนกับเขย่าเซียมซี “นาน่าไม่ได้ทำนะคะ เขาล้มไปเองจริงๆ” จากที่หัวสมองเรียบเรียงจำได้ว่าแม่นางเอกมันแกล้งล้มหัวฟาดขอบโต๊ะเพื่ออ้อนพระเอกแล้วโยนความผิดมาให้นางร้ายอย่างเธอแทน “เหรอ ฉันเชื่อเธอดีไหมนาน่า” เชื่อนิชาดาเขาบนหัวเขาจะต้องงอกออกมากี่อัน วันๆ อ่อยแต่น้องชายเขาไม่รู้ว่ามันมีอะไรดีนักหนา “นาน่าจะไปมีเรื่องกับพนักงานนั่นทำไมกัน” เธอรีบอธิบายหวังให้ปราณหายโกรธ “ก็เพราะเธออยากได้ไอ้ปราบมันเป็นผัวไง!” ปราณบีบท่อนแขนอย่างสุดจะทนกับนิสัยร้ายๆ ของเธอ สวรรค์ช่างสร้างคู่ครองได้ดีจริงๆ อย่างกับคู่เวรคู่กรรม “โอ๊ะ นาน่าเจ็บนะคะ” ผู้ชายเรื่องนี้มันเห็นนางร้ายเป็นกระสอบทรายหรือไงถึงได้คิดจะทำอะไรก็ได้ โอ๊ย ทำไมไม่ทะลุเข้ามาตอนดีๆ ละเนี้ย ดั๊น! เข้ามาตอนนางร้ายกับผัวทะเลาะกันหนักสุดๆ ชนิดที่บางครั้งเผลอฉุดกระชากลากถูกันเลยก็มี สาเหตุมันก็มาจากความร่านของเมียนี่แหละที่ชอบเที่ยววิ่งไปอ่อยน้องผัว ผัวขาเมียผิดไปแล้ว “เธอเจ็บไม่เท่าฉันหรอกนาน่า ถ้ารักมันมากขนาดนั้นยอมแต่งงานกับฉันทำไม!” นิชาดาสบตาแดงก่ำที่มองเธอด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับตะคอกถามเสียงดังจนเธอเผลอจับมือใหญ่มากุม ปราณมองสองมือที่กุมเขาด้วยความรู้สึกระอาก่อนจะสะบัดมันทิ้ง “รักมันมากทิ้งมันมาแต่งงานทำไม! ฉันดูเหมือนควายเหรอถึงได้คิดจะมาหลอกง่ายๆ นาน่า ต่อไปนี้อย่าได้ก่อเรื่องอีก ถ้าอยากแรดไปหาไอ้ปราบก็ให้ทำใจไว้ด้วยว่าผลที่ออกมาต้องเลวร้าย” ร่างสูงหันหลังให้ภรรยาที่เขาไม่รู้หรอกว่าเธอจะรู้สึกยังไง นิชาดาคงอยากขอหย่าจากเขามากถึงได้ทำอะไรไม่ไว้หน้ากันขนาดนี้ เขาไม่ยอมหย่าให้หรอกจะอยู่เป็นผีเน่ากับโรงผุอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิตเลยคอยดู “พี่ปราณขา ฮึกๆ นาน่าไม่ได้รักเขา ฮึกๆ นาน่าขอโทษ” บีบน้ำตาเป็นหนทางสุดท้ายที่นิชาดานึกออกในตอนนี้ ร้ายแค่ไหนก็สู้มารยาหญิงไม่ได้หรอก “ปล่อยฉัน” แรงกอดจากด้านหลังส่งผลให้ปราณชะงักรู้สึกแปลกใจที่นิชาดายอมอ่อนข้อให้เขาทั้งที่ปกติเธอคงจิกหัวด่าเขาเหมือนตัวไร้ค่าสักอย่าง อย่าว่าแต่กอดเลยแค่มองเขาด้วยสายตาดียังไม่เคยเห็น “ถ้าปล่อยพี่ปราณก็ทิ้งนาน่า” โรงพยาบาลน่ากลัวจะตายใครจะไปอยู่คนเดียวไม่เอาด้วยหรอก “ทำตัวน่าทิ้งไหมละ” เห็นภรรยาร้องไห้ปราณก็ทนรำคาญไม่ไหว “ฮึกๆ ไม่ทำอีกแล้ว นาน่าขอโทษนะคะ” เสียงอู้อี้แกล้งสะอื้นพร้อมกับสัญญาเป็นหมั้นเป็นเหมาะ “ถ้างั้นก็ปล่อย” ชายหนุ่มแกะมือภรรยาก่อนจะหันมามองหน้าภรรยาว่าเศร้าอะไรนักหนาปกติก็ด่ากันทุกวันเป็นเรื่องเคยชินมาอ่อนไหวอะไรกันวันนี้ “ฮึกๆ” นิชาดารีบก้มหน้าซบอกกว้างกล้ามแน่นเพื่อไม่ให้เขาเห็นว่าเธอแกล้งร้องไห้ “เลิกร้องไห้มันน่ารำคาญ” “อย่าโกรธนาน่า” มือหน้าเช็ดน้ำตาล่องหนเนียนๆ จากนั้นเงยหน้ามายิ้มหวานๆ ให้สามีที่มองเธอนิ่งไร้ความเอ็นดูรักใคร่ใดๆ เฮ้อ ตัวร้ายไร้หัวใจของจริง…น้ำตาวันที่นาน่าตายมันจริงหรือปลอมกันแน่เนี้ย “ไม่อยากให้โกรธแล้วทำตัวแบบนี้เหรอ เธอมีผัวแล้วช่วยจำหน่อย ไอ้ปราบมันเป็นแค่แฟนเก่าเลิกยุ่งกับมันสักที” “ห๊า แฟนเก่า!” ในนิยายไม่เห็นเคยบรรยาเลยว่านิชาดาเคยเป็นแฟนเก่าปราบ เธออ่านข้ามหรือยังไงทำไมไม่รู้เรื่องนี้สักนิด “เลิกเล่นละครความจำเสื่อมแล้วไปนอน สร้างเรื่องสำออยจนได้นอนโรงพยาบาลยังต้องเดือดร้อนคนอื่น” ปราณชี้ไปยังเตียงผู้ป่วย “พี่ปราณจะไม่ไปไหนใช่ไหม” นิชาดายังกอดท่อนแขนแน่นเพราะไม่อยากอยู่โรงพยาบาลคนเดียวแม้จะเป็นเอกชนแต่โรงพยาบาลก็คือโรงพยาบาลเธอรู้สึกไม่ปลอดภัยจากสิ่งลี้ลับ “ฉันมีสิทธิ์ไปเหรอ แม่ง น่ารำคาญชิบหาย!” เสียงบ่นดังพอให้คนป่วยสะดุ้งแต่ก็ทำใจกล้าเดินถอยห่างทิ้งตัวนอนมองหน้าสามีปริบๆ ไม่ยอมให้เขาคลาดสายตาแอบหนีออกจากห้องได้ เลวจริงไม่ต้องบรรยาย คำพูดคำจาบ่งบอกได้ชัดว่าเป็นคนหยาบคายขั้นสุด ถ้าไม่เห็นความดีตอนนิยายจบผู้ชายแบบปราณกับปราบก็ไม่ควรเป็นผัวใครหรอก ควรอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตนั่นแหละ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more