อธิวรรธน์ลากคนตัวเล็กมาที่รถเก๋งสัญชาติญี่ปุ่น ซึ่งจอดอยู่อีกฝั่งของถนน เขากระชากประตูให้เปิดออก ก่อนจะยัดเจ้าหล่อนเข้าไปในรถ
“อย่าแหกปากนะ ไม่อย่างงั้นพี่จะบอกให้คนมันรู้กันทั้งซอยเลยว่าเราเป็นอะไรกัน”
ดิบเถื่อน รุนแรง และหยาบคาย!
“พี่เป็นบ้าอะไร!”
“เอา-ลูก-พี่-คืน-มา!”
ราวกับโดนปลิดชีพ สิ่งที่อธิวรรธน์พูดออกมา คือความฝันใช่ไหม มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง! เขารู้เรื่องลูก รู้ได้ยังไง? แล้วทำไมถึงมั่นใจว่าใบบัวเกิดจากน้ำเชื้อของตัวเอง
“ลูกไหน! เบลล์ไม่รู้เรื่อง”
ช่างโกหกได้หน้าตายจริงๆ
“ก็ลูกของพี่ที่เธอเอาไปประเคนให้ผัวใหม่อุ้มชูยังไงล่ะ”
“เบลล์ไปมีลูกกับพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไหนหลักฐาน แต่ถึงเบลล์จะมีลูกจริงๆ ก็ไม่ได้แปลว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของพี่”
ใบหน้าสวยเชิดขึ้น เจ้าหล่อนจ้องเขากลับอย่างไม่เกรงกลัว
“สามขวบกว่า บวกกับระยะเวลาตั้งท้องเก้าเดือน ตอนนั้นเธอคบกับพี่”
เขารู้ข้อมูลขอ
