วันนี้ไร้เงาของแอรอน มอร์แกน มัลลิกาจึงหายใจคล่องคอกว่าทุกวัน เพราะไม่ต้องคอยหวาดผวาว่าพ่อคนหน้ามึนจะลุกขึ้นมาปลุกปล้ำเธอในกลางดึก ถึงแม้จะรู้สึกใจหายเมื่อลูกชายถามถึงอีกฝ่าย แดนไทยเฝ้ารอป๊ะป๋าของเขาที่สัญญาว่าจะย้ายมาอยู่ด้วยกัน แต่รอแล้วรอเล่าป๊ะป๋าก็ไม่มาตามที่ได้ตกลงกันไว้เสียที หนุ่มน้อยจึงนั่งถอนหายใจทำหน้าเศร้า และเอาแต่ตัดพ้อว่าป๊ะป๋าไม่รักจนผล็อยหลับไปทั้งน้ำตา
จวบจนกระทั่งถึงเวลาสี่ทุ่มเสียงเคาะประตูบ้านก็ดังขึ้น เมื่อออกมาดูมัลลิกาก็ต้องเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ด้วยความตกตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนจะตั้งสติได้ในที่สุด
“คุณหอบเสื้อผ้าและขนข้าวของมาทำไมเนี่ย แถมยังพาลูกน้องมาอีกเป็นขโยง” คุณแม่ยังสาวเท้าสะเอวและไล่กวาดสายตาเอาเรื่องมองเจ้านายและลูกน้องจนถ้วนทั่ว
“ผมก็จะย้ายมาอยู่กับว่าที่เมียและลูกของผมยังไงล่ะยาหยี” เจ้าพ่อหนุ่มบอกอย่างหน้าตาย
“ใครเป็นว่าที่เมียของคุณไม่ทราบ!” มัลลิกาก
