เมียอุ้มสม (ซีรีส์ชุดเมียที่รัก ลำดับที่ 2)

เจอกันอีกครา (50%)

สถานบันเทิงในยามค่ำคืนยังคงคลาคล่ำไปด้วยเหล่าผีเสื้อราตรีเช่นในทุกวันที่ผ่านมา วันนี้แอรอน มอร์แกน เดินเข้ามาภายในเพียงลำพัง สร้างความประหลาดใจให้คนที่พบเห็นอยู่ไม่น้อย เพราะไม่บ่อยนักที่พ่อมหาเศรษฐีและเพลย์บอยหนุ่มจอมกะล่อนจะไร้เงาสาวสวยเซ็กซี่ขยี้ใจข้างกาย และนั่นก็ทำให้สาวๆ ในที่นั้นต่างพากันดี๊ด๊า แย่งชิงกันเข้ามาชม้ายชายตาให้ บ้างก็เอ่ยแซวอย่างเปิดเผยและเชิญชวนในที 

“ไฮ…พี่แอรอน” เสียงทักทายหวานเชื่อม ทำให้เจ้าพ่อหนุ่มที่กำลังนั่งกลุ้มอยู่เพียงลำพังถึงกับต้องผงกหัวขึ้น นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มมองอีกฝ่าย พร้อมส่งรอยยิ้มหล่อกระชากใจไปให้ ปฏิเสธไม่ได้ว่าสาวสวยที่กำลังยืนอวดโฉมอยู่ตรงหน้ามองแวบแรกเขย่าใจเขาอยู่ไม่น้อย แต่เมื่อพิจารณาดีๆ กลับพบว่าแม่คุณเป๊ะเวอร์ ชนิดที่บุรุษผู้ช่ำชองในเกมรักชอบควบขับผู้หญิงทีละหลายๆ คนอย่างเขาไม่เคยพานพบ ซึ่งแน่นอนว่าความสวยแบบไม่ธรรมดาของหล่อนย่อมไม่ได้ถูกธรรมชาติสร้างมาตั้งแต่กำเนิด หากแต่ต้องพึ่งมีดหมอฝีมือดีเยี่ยม

“เอ่อ…ขอโทษนะ คนสวย ไม่ทราบว่าเราเคยรู้จักกันด้วยเหรอครับ ถ้าเป็นอย่างนั้นผมก็ต้องขออภัยอย่างสูงที่จำคนสวยและเซ็กซี่อย่างคุณไม่ได้” คนที่มีระดับแอลกอฮอล์ในเลือดมากพอควรโปรยยิ้มหว่านเสน่ห์นำทาง ก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างมีชั้นเชิง ปรือตาฉ่ำมองหน้าสวยเฉี่ยว ขณะที่หล่อนกำลังหย่อนสะโพกดินระเบิดลงนั่งเบียดกระแซะต้นขากำยำอย่างจงใจ

“ฮันนี่ โดโนแวย์ ลูกสาวนายพลบิช็อฟ โดโนแวย์ ไงคะ แหม…ไม่เจอกันเพียงไม่กี่ปี จำฮันนี่ไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรือคะ มันน่าน้อยใจนัก” คล้องลำแขนเรียวเข้ากับลำคอแกร่งอย่างใจกล้า ก่อนจะเอ่ยแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงหวานหยด สายตาเชิญชวนทอดสะพานมาให้อย่างเปิดเผย ท้ายประโยดใช้ปลายเล็บที่เคลือบด้วยสีสวยสะกิดกระดุมเสื้อที่อยู่บนแผงอกกว้าง พร้อมตัดพ้อด้วยท่าทางน้อยอกน้อยใจอย่างมีจริต 

“ฮันนี่!” ชายหนุ่มอุทานลั่น แล้วผงะออกจากร่างสะโอดสะองอย่างรุนแรงคล้ายโดนกระชาก นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มเพ่งมองใบหน้างดงามที่อยูเบื้องหน้าอย่างตั้งใจ แต่กลับไม่มีเค้าของฮันนี่ แม่สาวน้อยหน้าตาน่าเกลียดน่าชังอยู่เลยสักนิด นั่นก็เป็นเพราะว่าเขาไม่เคยสนใจข่าวคราวของฮันนี่ ถึงไม่รู้ว่าหล่อนฮอตในบรรดาหนุ่มๆ ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าที่เขาฮอตปรอทแตกในบรรดาสาวสวยทุกอนงค์นาง

“ใช่ค่ะ ฮันนี่เองค่ะ พี่แอรอน” หญิงสาวส่งยิ้มหวาน ไม่ส่อแววผิดหวังที่ชายหนุ่มรีบนำตัวออกห่างราวกับรังเกียจ แล้วจงใจเขยิบเข้าไปหากายทรงพลังอีกครั้ง

แอรอนลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบาก ไม่เจอกันเพียงไม่กี่ปี ไม่น่าเชื่อว่ายายเหล็กดัดฟันหัวฟูจะกลายเป็นสาวกร้านโลกเจนเวทีได้มากมายถึงเพียงนี้

‘ถ้าอารมณ์เปลี่ยวกว่านี้หน่อย พ่อจะจัดให้สักดอกให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไปเลย แต่ตอนนี้บอกได้คำเดียวว่าไม่ไหวจะเคลียร์’ พ่อหนุ่มนักรักคิดอย่างละเหี่ยใจ

“กรุณาเรียกผมว่าแอรอน เพราะผมเป็นลูกโทน” มาดทะเล้นทะลึ่งของแอรอนเลือนหายไปในทันตา พร้อมกับที่เขาหายมึนจากน้ำเมาเป็นปลิดทิ้ง ก่อนจะปรับโทนเสียงให้เคร่งขรึม ไม่มีแววขี้เล่นหลงเหลืออยู่เลย และนั่นก็ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าสวยเฉี่ยวหายวับไปกับตาด้วยเช่นกัน

“โอเคค่ะ ถ้าคุณไม่อยากให้เรียกแบบนั้น ฮันนี่ก็จะไม่เรียก” รับคำด้วยน้ำเสียงหวานหยดดังเดิม ไม่เกี่ยงงอนที่จะทำตามความต้องการของเขา เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายอารมณ์เสียทั้งที่เธอยังไม่ได้เข้าเรื่องอะไรเลย ทว่าอีกใจหนึ่งกำลังร้อนรุ่ม หล่อนอุตส่าห์เฝ้าหลงรักเขามาหลายปี แล้วเรื่องอะไรจะปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นมาแย่งไป หากหล่อนไม่ได้ก็อย่าหวังว่าใครหน้าไหนจะได้เลย

“แล้วเธอมาหาฉันมีอะไรหรือเปล่า คงไม่ได้บังเอิญหรอกใช่ไหม” แอรอนดักคอ เพราะในโซนวีไอพีเช่นนี้ไม่ใช่ว่าใครจะเข้าไปยุ่มย่ามได้ง่ายๆ ถ้าไม่ได้รับอภิสิทธิ์เป็นพิเศษ และดูเหมือนว่าครั้งนี้หล่อนก็คงจะใช้อิทธิพลของพ่อ หรือไม่ก็อ้างอะไรเกี่ยวกับตัวเขาเพื่อเป็นใบเบิกทาง

“เห็นคุณย่าของคุณไปคุยกับคุณพ่อว่าอยากให้ตระกูลของเราเป็นทองแผ่นเดียวกัน ฉะนั้นวันนี้ฮันนี่จึงมาทำความสนิทสนมกับคุณไว้น่ะค่ะ” ว่าพลางไล้ปลายนิ้วเรียววนเล่นที่แผงอกกว้าง แทนที่แอรอนจะนึกครึ้มอกครึ้มใจ ชายหนุ่มกลับรู้สึกขยะแขยงสัมผัสของแม่สาวใจกล้า อีกทั้งยังหงุดหงิดให้คุณย่า ทั้งที่ตกลงกันแล้ว ทำไมอีกฝ่ายถึงยังยัดเยียดแม่ฮันนี่ให้เขาอยู่อีก

“เรื่องของคุณย่าสิ ฉันไม่เกี่ยว ฉันจะสานสัมพันธ์กับคนที่ฉันพอใจเท่านั้น ซึ่งคนๆ นั้นคงไม่มีวันเป็นเธออย่างแน่นอน” เขาไม่ต้องการใครมาทำเมียทั้งนั้นแหละในเวลานี้ นอกจากแม่กวางน้อยของเขาคนเดียว เออ…ไม่สิ ไม่ ยังมีแม่โป๊งชึ่งด้วยอีกคน คิดแล้วก็โมโหให้ตัวเองยิ่งนัก ได้ใกล้ชิดกับสองสาวเพียงครั้งเดียว อะไรทำให้เขาติดใจพวกเธอได้มากมายขนาดนั้นก็ไม่รู้

“ทำไมคุณต้องพูดจาตัดรอนฮันนี่ขนาดนั้นด้วยคะ ฮันนี่ด้อยกว่าผู้หญิงที่คุณเคยควงตรงไหน” ลูกสาวนายพลตัดพ้ออย่างน้อยใจ ปั้นใบหน้าสวยเช้งให้เต็มไปด้วยแววเสียใจได้อย่างแนบเนียน แต่มันกลับทำให้ชายหนุ่มแอบยิ้มที่มุมปากอย่างเยาะๆ

‘ยังมีหน้ามาถามอีกว่าด้อยตรงไหน เขาอยากจะบอกออกไปตรงๆ นักเชียวว่าด้อยตรงที่แม่คุณไปทำศัลยกรรมยกเครื่องใหม่มาทั้งตัวอย่างไรล่ะ’ แต่แล้วเขาก็ห้ามปากตัวเองไม่ได้

“สวยศัลยกรรมแบบเธอ ขอบอกว่าฉันไม่คิดจะแล” ชายหนุ่มบอกอย่างไม่คิดจะรักษาน้ำใจ เพราะถ้าเขาทำใจดีกับหล่อน มันก็คงไม่ต่างอะไรกับการเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายเข้ามายุ่มย่ามกับความเป็นส่วนตัว ท้ายสุดก็คงไม่แคล้วที่หล่อนจะคอยมาตามเทียวไล้เทียวขื่อ หรือไม่ก็จับเขาปล้ำทำสามีให้โลกได้รับรู้เป็นแน่แท้ ไม่เอาหรอก แค่คิดก็สยองมากพอแล้ว หากได้ร่วมหอลงโลงคงเหมือนตายทั้งเป็น 

แอรอนทำท่าขยาด ก่อนจะสลัดศีรษะแรงๆ เพื่อขับไล่ความคิดติดตลก เขาไม่คิดจะให้ตัวเองถูกจับคลุมถุงชนอยู่แล้ว เรื่องอะไรพ่อปลาไหลอย่างเขาต้องแต่งงานกับคนที่คุณย่ายัดเยียดให้

“แล้วคุณจะเสียใจ” แม่สาวสวยผุดลุกขึ้นจากโซฟาด้วยใบหน้าบึ้งตึง ไม่พอใจจนถึงขีดสุด เพราะคนอย่างฮันนี่ลูกสาวนายพลผู้เรืองอำนาจไม่เคยมีชายใดกล้าปฏิเสธ มีคนแวะเวียนมาขายขนมจีบให้จนหัวกระไดบ้านแทบไม่แห้ง แล้วทำไมเขาถึงได้รังเกียจเธอนัก

“ก่อนที่คิดจะมาข่มขู่ฉัน ไปบอกพ่อของเธอหาสามีให้ดีกว่าไหมคนสวย ประเดี๋ยวขึ้นคานแล้วมันจะยุ่ง” แอรอนลอยหน้าพูดเสียงกลั้วหัวเราะ แล้วเลิกคิ้วท้าทายพร้อมยกแก้วที่บรรจุน้ำสีอำพันสาดลงคอ ไม่อนาทรร้อนใจกับอาการแทบเต้นเป็นเจ้าเข้าของสาวเจ้าเลยแม้แต่น้อย

เมื่อพลาดจากแม่โป๊งชึ่งที่เขาอุตส่าห์ให้คนไปสืบหา แต่กลับไร้ร่องรอยของแม่ตัวแสบที่ฝากรอยนิ้วมือเอาไว้บนใบหน้า ราวกับหายเข้ากลีบเมฆเช่นเดียวกันกับแม่กวางน้อยของเขา อีกทั้งผู้หญิงในลิสต์ก็ไม่มีใครเข้าข่ายเลยสักคน เพราะทุกคนล้วนผ่านสมรภูมิมาอย่างโชกโชน แล้วจะให้เขาเอามาทำเมียได้อย่างไรไหว แอรอนได้แต่เฝ้าคิดหาวิธีแก้ปัญหาใหญ่ แต่ก็ยังหาทางออกไม่เจอสักที กลัดกลุ้มจนหัวแทบจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ เมื่ออดรนทนไม่ไหวจึงมาปรับทุกข์กับเพื่อนรักอย่างมาร์โบโล คอฟอร์ด ที่อาคารคอฟอร์ด ทาวเวอร์

“เอายาระบายสักกล่องไหมวะ ไอ้แอรอน ฉันจะได้โทรไปบอกไอ้ฟรานซิสมันจัดการหามาให้” หลังจากเงยขึ้นมองหน้าเพื่อนรัก มาร์โบโลก็ก้มลงไปจดจ้องที่เอกสาร พร้อมถามไถ่เสียงกลั้วหัวเราะ

“อย่าซ้ำเติมกันสิวะ คนยิ่งกลุ้มๆ อยู่” เจ้าของห้องถึงกับทำหน้าเหวอที่พ่อหนุ่มเจ้าสำราญปากหวานแห่งปีมาแนวดราม่า ด้วยการตัดพ้อนิดๆ ทำหน้าหงอยๆ เหมือนไปโดนใครเขาสวดส่งมา

“คราวนี้กลุ้มเรื่องอะไรอีกวะพวก” หลังจากคลึงขมับตัวเองให้ผ่อนคลายความตึงเครียด มาร์โบโลก็เอนแผ่นหลังกว้างไปกับพนักเก้าอี้ด้วยท่าทีแสนสบาย

“ไปดื่มกันหน่อยไหมวะ” ตอบไม่ตรงคำถาม แต่ท่าทางเจ้าของคำพูดดูจริงจัง เมื่อคิดได้ว่าสุดท้ายแล้วเพื่อนรักก็ต้องแนะนำด้วยคำเดิม แอรอนจึงเปลี่ยนเป็นชวนอีกฝ่ายไปดื่ม แทนการพูดคุยเพื่อปรับทุกข์ ฤทธิ์แอลกอฮอล์คงจะช่วยบรรเทาความกลุ้มใจให้เขาได้ไม่มากก็น้อย

“อ้าว…ไอ้นี่มันวอนโดนกระทืบโว้ยเฮ้ย มาชวนไปดื่มตั้งแต่หัววันเชียว” มาร์โบโลโวยลั่น งานเขากองจนจะท่วมหัวอยู่แล้ว ไอ้พ่อปลาไหลมันยังจะมาชวนไปลัลล้าได้อย่างหน้าตาเฉย

“ถ้าแกกระทืบฉัน ฉันจะฟ้องคุณน้ำ” ถึงจะอยู่ในอารมณ์เศร้าแอรอนก็ยังไม่ละทิ้งความยียวนกวนประสาท และนั่นก็ยิ่งทำให้มาร์โบโลโกรธจนแทบควันออกหู ไม่รู้ว่าทำไมตั้งแต่เขาแต่งงานคนรอบข้างถึงได้ชอบยกเอาเมียเขาขึ้นมาข่มขู่เวลาเขาของขึ้น

‘ฮึ่ม…รู้ว่าเขากลัวเมียก็เอาใหญ่เลยนะ เดี๋ยวเถอะ อย่าให้ถึงทีเขาบ้างก็แล้วกัน’ มาร์โบโลได้แต่แอบคำรามกระหึ่มอยู่ในใจ

“อย่ามายุ่งกับเมียฉัน เป็นอันขาด!” คนหวงเมียเป็นชีวิตจิตใจตะเบ็งเสียงใส่หน้าเพื่อนรักอย่างกราดเกรี้ยว แววตาดุดันเอาเรื่องสุดๆ

“ไม่ต้องหวงจนตาเขียวขนาดนั้นหรอกน่า คนอย่างแอรอน มอร์แกน ไม่คิดจะตีท้ายครัวเพื่อนอยู่แล้ว” แอรอนไม่แสดงความหวาดหวั่นออกมาให้อีกฝ่ายได้ใจ แต่ทำเป็นไหวไหล่ทรงพลังอย่างไม่นึกแยแส ก่อนที่จะกล่าวถ้อยคำที่ทำให้เพื่อนรักเลิกหัวฟัดหัวเหวี่ยง

“ก็ลองดูสิ ถ้าแกไม่อยากกินไอ้นี่” พูดพลางชูปืนขึ้นมาตรงหน้าเพื่อนรัก คนอย่างแอรอนก็ต้องเจอทีเด็ดแบบนี้ มันถึงจะทำให้หายซ่าได้

“โว้ๆๆ ใจเย็นสิวะพวก” พ่อหนุ่มกะล่อนรีบห้ามปราม พลางยกมือขึ้นเสมอไหล่เป็นเชิงยอมแพ้ พูดเหมือนหงอให้มาร์โบโลนักหนา แต่แววตาสีน้ำเงินเข้มกลับไหวระริกอย่างขบขันชวนหมั่นไส้