Chapter 17 ข้อตกลงใหม่
1616 Words
(เทียนหอม)
เสียงร้องโอดโอยของธันเดอร์ร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อฉันกระชากหัวและจิกหนังหัวของเขาเพื่อเป็นการลงโทษที่เขาพูดอะไรออกไปไม่คิดและไม่มีการปรึกษาฉันก่อน!! อยู่ ๆ ก็ไปบอกผู้หญิงคนนั้นว่าฉันเป็นคู่หมั้นของเขาจากท่าทางลักษณะสายตาของเธอคนนั้นน่าจะชอบไอ้ไฟฟ้า!!ตรงหน้าฉันตอนนี้! แต่ว่าช่วยหาเหตุผลปฏิเสธผู้หญิงโดยไม่เอาคนอื่นเข้าไปเกี่ยวได้ไหม?!
“โอ๊ยยย!!ปล่อยก่อนได้ไหมวะฉันเจ็บนะเว้ย!!” เขาพยายามแกะมือของฉันออกแต่ตอนนี้มันไม่เป็นผลหรอกเพราะมือฉันมันล็อกแน่นเรียบร้อยแล้วจ้า!!
“เจ็บสิดี!!ให้เลือดโง่ ๆ ออกมาบ้าง!!และเป็นการลงโทษที่พูดอะไรไม่คิด!!” เพี๊ยะ! ว่าแล้วก็ตีปากของเขาไปทีนึงอย่างหมั่นไส้
“โอ๊ย!!เทียนหอมตีทำไมวะ?!”
“ที่ฉันทำมันเหตุผลนะเว้ย!!ปล่อยก่อนนน!!” ปึก!! ฉันยอมปล่อยแต่ปล่อยพร้อมผลักคนของเขาไปกระแทกผนังตึกอยากจะเข้าไปซ้ำอีกสักทีวะ!
“อีกสักทีดีไหมฮะ?!” ฉันง้างมือจะตีเขาอีกครั้ง
“เฮ้ย!!จะโหดไปไหนวะ?” เขาเสียงดังใส่ฉัน
“ไหนพูดเหตุผลดี ๆ มาสักข้อสองข้อดิฉันจะพิจารณาว่าควรตีนายเพิ่มอีกกี่ที!” กร๊อบบบ!! ฉันหักนิ้วหักคอและมองหน้าของเขา
“เฮ้ออ!!ไปคุยกันที่คอนโดไหมเธอไม่มีเรียนแล้วนิ”
“มารู้ตารางเรียนฉันได้ยังไง -_-” น่าสงสัยจริง ๆ เลย
“นี่มันจะหกโมงละคุณเธอนอกจากภาคพิเศษก็ไม่มีใครเรียนต่อแล้วรู้อะไรบ้างไหมเนี่ย?” ปึก! เขาเอานิ้วมาจิ้มหัวฉัน
“คิดว่าฉันพิศวาสเธอจนไปตามหาตารางเรียนเธอหรือไง?”
“เอ้า! ใครจะรู้ก็นายเล่นประกาศเปิดตัวฉันเรื่องคู่หมั้นไปขนาดนั้น นายอาจจะคิดอะไรบางอย่างก็ได้นิ ^^”
“คิด...” เขามองหน้าของฉันอย่างจริงจัง
“คิดไยเหยอ?”
“นั่นขนตาหรือหมอยยาวขนาดนั้นอะ?” เขาถามพร้อมจ้องมาที่ลูกตาฉันใกล้
“มะหมอยบ้านป้า!!นายสิ!!ฉันต่อมาย่ะ!!” ต่อมาตั้งแพงพูดซะเสียเลยไอ้บ้านนี่นิ!!
“โอเค ๆ แค่ล้อเล่นน้ากลับกันเถอะ” หมับ! เขาบอกก่อนจะคว้ามือของฉันไปจับเอาไว้และออกจากมุมตึกเพื่อเดินไปที่จอดรถตลอดทางก็มีคนมองตลอดเพราะว่าเขาเป็นคนดังยังไงละ
“นาย...ปล่อยมือได้ไหม?” ฉันกระซิบบอกกับเขา
“ไม่ได้เพราะว่าฉันประกาศไปแล้วว่าเธอเป็นคู่หมั้นของฉัน เพราะฉะนั้นควรหวานแววกันหน่อยสิคะที่รัก^^” เขายิ้มและเปลี่ยนจากจับมือเป็นโอบไหล่แทน
“นายต้องการอะไรกันแน่?”
“บอกว่ากลับคอนโดค่อยคุยไงคะ?” เขากัดพูด
“เข้าใจแล้วค่ะ^^” กึด! ฉันหยิกที่แผ่นหลังของเขาฉันไม่เคยมีเรื่องเสื่อมเสียเลยนะแต่ต้องมีเพราะมัน -.-
เวลาต่อมา...
คอนโด TD
“ว่ามาสิเรื่องมันเป็นไง?” เมื่อเข้าห้องมาปุบก็ถามทันทีมันข้องใจตลอดทาง
“ขอกินน้ำก่อนได้ไหมเรื่องเสือกของให้บอกไม่เกินใครจริง ๆ”
“ก็นายมาทำให้ฉันอยากเสือกก่อนไหมละ?!” ตุบ! ฉันฟาดกระเป๋าไปที่แผ่นหลังของเขาอย่างโมโหมาว่าฉันเสือกได้ยังไงมันเรียกอยากรู้อยากเห็นเรื่องของชาวบ้านต่างหาก
“ทำไมชอบใช้ความรุนแรงจังวะ!”
“กลับนายสมควรแล้วละด่าไปก็ไม่สะเทือนหน้าหนา เผลอ ๆ ผิวหนังที่ตีไปก็ไม่รู้สึกอะไรหรอกหนังควาย!!” หมับ!!!
“ปากแม่งมีอะไรอยู่วะทำไมด่าเก่งปากดี สรรหาคำมาด่าจริง ๆ ยัยปากนรกแตกเอ๊ย!” เขาเข้ามาและจับแก้มของฉันก่อนจะพยายามเปิดของฉันเพื่อดูว่าอะไรอยู่ด้านในทำไมปากของฉันมันได้หมาขนาดนั้น =_=
“อ่า!!อ่อย!!อ่าา~” ฉันพยายามดิ้นเพื่อให้เขาปล่อยแต่ไม่เป็นผลเลยต้องยกเท้าขึ้นมาและถีบไปที่ลำตัวของเขา
ปึก!! ตัวธันเดอร์กระเด็นออกไปทันทีเลย
“แรงควาย! ถามจริงเธอเป็นกะเทยหรือเปล่ายอมรับมาเถอะฉันรับได้”
“บ้าสิย่ะ! นายไม่ยอมปล่อยดี ๆ เองอะเพราะงั้นก็ต้องรุนแรงแบบนี้แหละ” พรึ่บ!! เขาลุกและมานั่งข้างฉันที่โซฟาตัวใหญ่ทั้งที่มีพื้นนั่งเยอะแยะไปหมดแต่เขาก็เลือกมานั่งข้างฉันตลอดซึ่งฉันเองก็เริ่มชินกับการมีเขานั่งข้าง ๆ แล้วเหมือนกัน
“พ่อฉันส่งคนมาตามดูเรา” อยู่ ๆ เขาก็พูดขึ้น
“คงไม่เชื่อสินะว่าเราคบกันจริงน่ะ”
“คงจะอย่างนั้นแหละเพราะงั้นฉันเลยต้องประกาศแบบนั้นออกไปเพื่อให้เขารู้เราคบกันและอยู่ด้วยกันจริงตามที่พูดเอาไว้ด้วย ตอนนี้เราอยู่ด้วยกันก็ดีแต่ข้างนอกเราเหมือนคนไม่รู้จักกันแบบนั้นมันน่าสงสัยเกินไปสำหรับคนที่คบกันและบอกว่าจะแต่งงานตอนเรียนจบ” แล้วใครใช้ให้ไปพูดอย่างนั้นละ?
“ฉันคิดว่านายต้องกันผู้หญิงคนนั้นออกไปซะอีก”
“เรื่องนั้นก็ส่วนหนึ่งด้วยเพราะดารินชอบฉันมากเลยไม่ยอมตัดใจสักทีทั้งที่ฉันปฏิเสธไปหลายรอบอย่างชัดเจนแล้วว่าฉันไม่มีวันชอบเธอ”
“นายไม่ลองเปิดใจดู” ฉันหันไปมองหน้าของเขาถ้าเขามีคนรักจริง ๆ จะได้ไม่ต้องมาทนกับฉันแบบนี้ไงส่วนฉันก็จะต้องไปหาแฟนจริง ๆ สักที
“พูดยากวะ! คนมันไม่ชอบพยายามแค่ไหนก็ไม่ชอบฉันเคยคิดจะลองแล้วแต่มันไม่ได้จริง ๆ ฉันไม่ได้ชอบดาริน...” แววตาของเขาที่มองมามันมีบางอย่างเขาไม่สามารถชอบเธอได้จริง ๆ สินะ
“เข้าใจแล้ว”
“และเหมือนว่าเธอจะไม่ยอมถอยเลย ฉันเบื่อแล้วกับการที่โดนเธอตามแบบนั้นไม่ใช่แค่ฝ่ายตามนะที่เหนื่อยคนโดนตามและไม่ได้รู้สึกอะไรก็เหนื่อยเหมือนกัน” เขาดูเหนื่อยกับการที่ผู้หญิงคนนั้นคอยตามอยู่จริง ๆ นั่นแหละเป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นว่าเขาเหนื่อยขนาดนี้
“ฉันคิดว่านายจะชอบซะอีกมีสาว ๆ มาชอบ”
“ไม่อ่ะ...มีแค่แฟนคลับที่คอยให้กำลังก็พอฉันไม่ได้ต้องการให้ใครมาตามกรี๊ดฉันหรือทำอะไรเพื่อฉัน ฉันไม่ต้องการความจริงใจจากดารินด้วย เพราะงั้นฉันเลยต้องหาใครสักคนมากันเธอออกไปและแน่นอนว่าคนนั้นคือ...” เขามองหน้าของฉัน
“ฉัน?”
“ใช่สิ ไหน ๆ ก็ลงเรือลำเดียวกันแล้วจะช่วยต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอ?”
“ฉันได้อะไรจากการช่วยนายครั้งนี้เหรอ? ถ้าผู้หญิงคนนั้นชอบนายมากจนเอาคนมารุมฉัน หรือทำร้ายร่างกาย ประจานหรือหาเรื่องจะทำยังไงอะ?” แต่จากที่ฉันเธอคนนั้นดูเป็นคนเรียบร้อยกว่าฉัน เรียบร้อยที่แปลว่าเรียบร้อยจริง ๆ ไม่เหมือนฉัน
“ฉันคิดว่าดารินไม่น่าจะทำอย่างนั้นแต่ว่า...”
“?”
“ถ้ามันเกิดเรื่องแบบนั้นจริง ๆ เธอก็จัดการได้เลย เธอจะยอมให้ทำมาทำร้ายเธอฝ่ายเดียวหรือไง?”
“หรือจะให้ฉันเจ็บตัว?” ฉันนี่เกาหัวเลย
“ถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยงแต่ถ้าไม่ได้และเธอต้องเจ็บตัว...ฉันยอมให้เธอซ้อมฉันจนกว่าจะพอใจเลย” ว้าว!! ข้อเสนอนี่ดีมากเลย
“และก็ถ้าวันไหนเธอต้องการไม้กันหมา ฉันก็จะเป็นให้เธอเอง” นอกจากจะเป็นไม้กันหมาแล้วเรายังต้องสร้างภาพให้พ่อของเขาเห็นอีกว่าเราคบกัน ถ้าพ่อของธันเดอร์รู้ว่าเราไม่ได้คบกันจริงพ่อแม่ของฉันก็ต้องรู้ด้วยและฉันต้องกลับไปเป็นเหมือนเดิม ไปดูตัวที่แสนน่าเบื่อและน่าสยองนั่น
“นายอยากให้ผู้หญิงคนนั้นตัดใจจากนายจริง ๆ ใช่ไหม ไม่ใช่ว่ากลับไปคบนะ?”
“ไร้สาระฉันจะไปคบเพื่อ? ถ้าฉันจะชอบหรือรู้สึกอะไรกับดารินฉันรู้สึกไปนานแล้วไม่มาถึงขนาดนี้หรอก”
“ธันเดอร์...ความรู้สึกน่ะมันเข้าใจยากนะใช่ที่ตอนนี้และที่ผ่าน ๆ มานายอาจจะไม่ได้ชอบหรือสนใจเธอเลยแต่ในวันพรุ่งนี้หรืออีกเจ็ดวันความรู้สึกของนายอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้” ฉันพูดเพื่อว่าเขาจะรู้ใจและความรู้สึกของตัวเอง
“ฉันไม่มีวันชอบดารินไม่ว่าจะวันพรุ่งนี้หรืออีกเจ็ดวันหรือชาติก็ตาม”
“ก็ได้ เธอนายมั่นใจอย่างนั้นฉันจะเป็นไม้กันหมาให้และกำจัดผู้หญิงคนนั้นด้วย?”
“เธอเป็นนักฆ่าเหรอ?”
“-_-” ไอ้ปัญญาอ่อน
“ล้อเล่นน่าเธอจะทำยังไงก็ทำแค่ให้ดารินเลิกยุ่งกับฉัน ถ้าทำได้เธอต้องการอะไรฉันก็ยอม” เพราะอะไรเขาถึงไม่ชอบและไม่ต้องการเธอขนาดนั้นนะ??
ยอมฉันทุกอย่างเพื่อจัดการเธอ...
“ดิววว!!!”
แต่เรื่องนั้นค่อยสืบเอาผลประโยชน์ไว้ก่อน ^-^
- Writer
