Episode 7
1436 Words
Episode 7
"เฮ้อ! นายสร้างเรื่องวุ่นวายให้กับฉัน แล้วทำไมฉันต้องยอมมาตอบแทนนายด้วยเนี่ย" เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นอย่างบ่นๆหลังจากที่ผมบอกเธอว่าให้เธอตอบแทนผมที่ผมช่วยเธอเอาไว้
ส่วนเรื่องที่ผมขอให้เธอตอบแทนงั้นเหรอ หึ... ผมให้เธอเลี้ยงหมูกะทะผมไงละ ของ่ายใช่ไหมละ?
"ฉันอุตสาห์ช่วยเธอเอาไว้ ไม่ต้องมาบ่นเลย" ผมบอกออกมาตามตรงก่อนจะคีบหมูเข้าปากตัวเองพร้อมกับเคี้ยวด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร แม้ว่าสิ่งที่ผมจะกินเข้าไปอร่อยก็ตามแต่ก็ไม่ทำสีหน้าเหมือนว่ามันอร่อย
"เฮ้อ ไม่บ่นแล้วก็ได้ แต่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ฉันมากินหมูกะทะแบบนี้" เสียงหวานใสเอ่ยดังขึ้นพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่เบาๆ
"เธอคงจะเป็นลูกคุณหนูไม่กินอะไรแบบนี้สินะ" ผมบอกออกมาอย่างรู้ทัน ผมรู้อยู่แล้วแหละว่าผู้หญิงส่วนมากไม่ชอบกินหมูกะทะ เพราะมันทำให้หัวเหม็น ที่สำคัญยังร้อนมากอีกต่างหาก ต้องมาอยู่ตรงเตาร้อนๆโดนควันเหม็นๆ ผู้หญิงคนไหนก็ไม่ชอบเหรอก
"ไม่ใช่สักหน่อย ฉันแค่ไม่ชอบ ถ้าให้เลือกฉันชอบกินปิ้งย่างในห้างมากกว่า" ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยใจและเธอก็ยังคงคีบหมูเข้าปากแม้ว่าเธอจะบ่นออกมามากก็ตาม
"อืม... รู้งี้ฉันขอให้เธอเลี้ยงของแพงๆซะก็ดี" ผมเอ่ยขึ้นมาอย่างขำๆ ถ้าจะให้พูดความจริงปิ้งย่างในห้างสำหรับผมแล้วมันก็แพงพอควรเลย เพราะว่าผมต้องใช้เงินประหยัดและเก็บเงินเอาไว้ทำอย่างอื่นทำให้ผมไม่สามารถที่จะกินแบบนั้นได้บ่อยๆ
"แต่ก็ไม่นึกเลยนะว่าหน้าอย่างนายจะชอบกินอะไรแบบนี้ ฉันนึกว่านายจะชอบกินพวกร้านหรูๆอะไรแบบนี้ซะอีก" เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นอย่างขำๆ ผมได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ ในสายตาของเธอ เธอมองผมเป็นคนแบบไหนกันละเนี่ย มองผมว่ารวยเหรอ ไม่มั้ง
"ฉันไม่ได้รวยเหมือนพวกเหรอกนะ..." ผมบอกออกมาก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยิ่งพูดก็ยิ่งน้อยใจชีวิตของตัวเอง ไม่พูดแล้วดีกว่า
"แล้วนี่นายกลับไงอ่ะ?" เสียงหวานใสเอ่ยถามผมหลังจากที่พวกเรากินหมูกะทะเสร็จผมกับเธอก็ออกมาจากร้าน
"แท็กซี่มั้ง" ผมบอกมาอย่างปัดๆ ที่จริงผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปไหนต่อ คอนโดก็กลับไม่ได้ ถ้าเป็นปกติผมคงจะไปอยู่ในร้านฟาสฟู๊ดที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงละมั้ง
"ฉันก็กลับเเท็กซี่เหมือนกัน กลับพร้อมกันป่ะ" ร่างบางเอ่ยบอก ผมพยักหน้าเบาๆ และเธอก็ไม่ลืมที่จะถามผมต่อ
"แล้วนายอยู่บ้านหรือคอนโดอ่ะ?"
"คอนโด"
"เห้ย! ฉันก็อยู่คอนโดเหมือนกัน นายอยู่คอนโดไหนอ่ะ?" เสียงหวานใสเอ่ยถามอย่างใคร่รู้ ถ้าบอกเธอไปคงจะไม่เป็นอะไรเหรอกมั้ง...
"คอนโด PPZ" ผมบอกออกมาตามตรงอย่างไม่โกหก ยังไงซะบอกไปเธอก็คงจะไม่ได้ใส่ใจอะไรอยู่แล้ว
"จริงป่ะเนี่ย ฉันก็อยู่คอนโดนั้นเหมือนกัน!" ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ ผมเองก็ตกใจไม่น้องที่เธออยู่คอนโดเดียวกับผม มันช่างจะบังเอิญเกินไปแล้ว เหมือนจะต้องเจอเรื่องน่าปวดหัวมากกว่าเดิมเลยแหะ
"งั้นกลับพร้อมกันเถอะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงค่าแท็กซี่ให้เอง!" ข้าวปั้นเอ่ยเสนอก่อนจะไม่รีรอพาผมไปเรียกรถแท็กซี่จากนั้นพวกเราก็กลับคอนโดด้วยกัน เมื่อมาถึงผมก็เดินไปนั่งที่ห้องรับรองแขกของคอนโดทำให้ข้าวปั้นดูตกใจเอามากๆที่ผมไม่ขึ้นห้อง
"นายมานั่งตรงนี้ทำไมอ่ะ ขึ้นห้องดิ" ร่างบางเอ่ยถามด้วยความสงสัย ผมได้แต่ส่ายหน้า
"เธอขึ้นไปเลย ฉันเข้าห้องไม่ได้ รูมเมทฉันเอาแฟนมา" ผมบอกออกมาตามตรงทำให้ข้าวปั้นถึงกับเลิกคิ้วมองผมด้วยความงุนงง
"นายไม่ได้อยู่คนเดียวเหรอ?"
"อืม ฉันอยากได้รูมเมทหารค่าห้องเลยอยู่กับเพื่อน" ผมบอกออกมาอย่างไม่โกหก แม้ว่าเธอจะรู้ว่าผมไม่ได้รวยผมก็ไม่แคร์เหรอก เพราะผมไม่ได้รวยจริงๆ ชีวิตของผมมันก็แค่ผู้ชายธรรมดาๆ ถ้าให้เทียบกับแฟนเธอผมก็เหมือนเป็นเศษขยะ (เปรียบเทียบตัวเองแรงไปไหมวะ)
"งั้นนายขึ้นมารอห้องฉันก่อนไหมจะได้ไม่ต้องมานั่งรอตรงนี้" ร่างบางเอ่ยเสนอ ผมได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ ร้อยวันพันปีผมไม่เคยขึ้นห้องผู้หญิงไปอยู่สองต่อสองเลยสักครั้ง ให้ไปอยู่กับเธอสองคนคงจะทำไม่ได้เหรอก
"ไม่เป็นไร ฉันเกรงใจ" ผมบอกออกมาด้วยเสียงเรียบนิ่งแต่เหมือนร่างบางจะไม่ยอมเธอจับมือผมให้ลุกขึ้นและเดินตามเธอไปอย่างบังคับ
"มารอที่ห้องฉัน! ฉันไม่ทำอะไรเหรอก" ร่างบางเอ่ยบนพร้อมกับพาผมขึ้นลิฟต์ผมได้แต่มองเธอนิ่งๆ เธอคิดว่าจะอยู่กับมแล้วปลอดภัยงั้นเหรอ หึ
"แน่ใจเหรอว่าอยู่กับผู้ชายสองต่อสองแล้วจะไม่โดนฉันทำอะไร?" ผมเอ่ยขู่ขึ้นมาขณะที่เข้ามาอยู่ในห้องของเธอเป็นที่เรียบร้อย ร่างบางได้แต่หัวเราะออกมา เธอคงจะคิดว่าผมเป็นผู้ชายที่ใสซื่อละมั้ง แต่ผมก็ไม่ได้ใสบริสุทธิ์อะไรขนาดนั้นสักหน่อย
"อย่างนายเนี่ยนะจะทำอะไรฉันได้ ไม่มีทาง" ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างดูถูกทำให้ผมรู้สึกโกรธเล็กน้อยที่เธอมองผมไม่เหมือนผู้ชายและวินาทีนั้นผมก็เผลอผลักเธอเข้ากับกำแพงพร้อมกับใช้แขนแกร่งดันไหล่ของเธอไว้
"ถ้าอยู่กับฉันสองคน ฉันไม่รับประกันความปลอดภัยของเธอนะ" ผมบอกออกมาด้วยสีหน้าและแววตาที่นิ่งเรียบทำให้ร่างบางถึงกับตกใจเล็กน้อยแต่ไม่นานนักเธอก็ยิ้มขำออกมา
"ฮ่าๆ อย่ามาล้อฉันเล่นได้ป่ะ ฉันมีแฟนแล้ว นายไม่กล้าทำอะไรแบบนั้นกับฉันเหรอก" เสียงหวานใสเอ่ยบอกพร้อมกับปัดมือผมอย่างไม่เกรงกรัว เหอะ... นับถือใจของผู้หญิงคนนี้จริงๆ
"แล้วเธอพาฉันมาห้องเธอแบบนี้ แฟนเธอไม่ว่าอะไรเหรอ อยู่กับผู้ชายสองต่อสองมันคงจะไม่ดีด้วย" ผมบอกออกมาตามตรงพลางมองรอบๆห้องของเธอ ผมรู้สึกว่าห้องของเธอใหญ่กว่าห้องผมเอามากๆและราคาน่าจะแพงหูฉี่พอตัว
"ไม่เหรอก ฉันกับนายไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย แค่เพื่อนกันเฉยๆ"
"ฉันเป็นเพื่อนกับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นจะรู้เลย " ผมบอกออกมาตามจริง ผมไม่เคยคิดว่าเธอเป็นเพื่อนของผมเลยสักนิด ถ้าให้พูดตรงกว่านี้เธอก็เป็นแค่คนรู้จักผิวเผินของผมก็เพียงเท่านั้น
"แรงมาก ฉันนึกว่าฉันกับนายเป็นเพื่อนกันแล้วซะอีก พวกเราออกจะสนิทกันมากแท้ๆ!"
"เหอะ...มีแต่เธออ่ะที่คิดไปเอง" ผมบอกออกมาก่อนจะนั่งลงตรงโซฟาพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นแก้เซ็ง
"เออ นี่นาย ขอไลน์หน่อยดิ เอาไว้ติดต่อกัน"
"ทำไมฉันต้องให้ด้วย วุ่นวาย" ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ ผมไม่อยากโดนเธอส่งข้อความมาหาตลอดเหรอกนะ
"นะๆ ขอหน่อยน้าาาา" ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างออดอ้อน ด้วยความขี้เกียจเถียงสุดท้ายผมก็ยอมให้ไลน์เธอไปแต่โดยดี
"ห้ามทักมากวนฉันเด็ดขาด เข้าใจไหม?"
"ค่ะๆ เข้าใจแล้วค่าาา จะไม่ทักไปกวนเลยค่าาา" ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างยียวนกวนประสาทจนทำให้ผมเผลอเอานิ้วดีดหน้ผากเธออย่างแรงด้วยความหมั่นไส้
"โอ๊ย เจ็บนะ "
"เธออยากกวนฉันก่อนเอง ^"
"เอ่อนี่... นายไม่มีแฟนใช่ป่ะ?" เสียงหวานใสเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ทำให้คิ้วเข้มของผมถึงกับขมวดเข้าหากันจนเป็นปม
"ถามทำไม?"
"ฉันมีเรื่องอยากให้นายช่วยหน่อยอ่ะ "
- Writer
