Episode 8
1487 Words
Episode 8
"ไม่เด็ดขาด ฉันไม่ช่วยเธอเรื่องนี้แน่" ผมบอกออกมาอย่างขัดคำพร้อมกับเบือนสายตาไปมองทางอื่น เธอขอให้ผมช่วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง ยังไงผมก็ไม่ช่วยเด็ดขาด
"ทำไมอ่ะ ทีตอนนั้นนายยังไปพูดกับแฟนฉันเลยว่าถ้านอกใจจะแย่งฉันไป " เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นอย่างกระเง้ากระงอดพร้อมกับเขย่าแขนผมแรงจนรู้สึกรำคาญ ถ้ายัยนี่ไม่ใช่ผู้หญิงผมคงจะผลักกระเด็นออกไปแล้ว
"ก็บอกว่าไม่ไง อย่าเซ้าซี้ได้ไหมวะ?"
"ช่วยฉันเหอะนะ ถ้านายช่วยฉันคืนนี้ฉันให้นายนอนนี่เลย" ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างเสนอ ผมได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ ถ้าอยากให้ผมตอบแทนบุญคุณเธอแบบนี้ผมไปนั่งรออยู่ตรงห้องรับรองแขกตรงชั้นแรกของคอนโดก็ได้
'เหอะ ไม่มีทาง" ผมบอกออกมาก่อนจะลุกขึ้นแต่ร่างบางกลับดึงแขนผมเอาไว้พร้อมกับใช้ใบหน้าหวานออดอ้อนผมสุดฤทธิ์ ถึงแม้ว่าเธอจะน่ารักมากแต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกสงสารเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
ที่สำคัญผมไม่อยากจะยุ่งเรื่องของชาวบ้านด้วย ไม่อยากเอาตัวเองเข้าไปเกี่ยวให้เดือดร้อน มันลำบากเปล่าๆ.... ทำไมผมต้องสร้างปัญหาให้ตัวเองด้วยละ จริงไหม?
"ช่วยฉันเหอะนะ แค่ทำให้แฟนฉันหึงก็แค่นั้นเอง ฉันอยากรู้ว่าถ้าแฟนฉันเห็นฉันกับนายสวีทกันเหมือนที่เขาทำกับผู้หญิงคนอื่นเขาจะหึงฉันบ้างไหม" ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างขอร้อง แถมตอนนี้เธอยังมากอดขาผมอีกด้วย ให้ตายสิ ไม่น่ามายุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่แรกเลย จัดเป็นประเภทบ้าเลยก็ว่าได้!
"ไม่เอา ทำไมฉันต้องเอาตัวเองเข้าไปยุ่งกับเรื่องไม่เป็นเรื่องด้วย เลิกสร้างความเดือดร้อนให้ฉันสักทีเหอะ แค่นี้ฉันก็เดือดร้อนจะตายแล้ว" ผมบอกออกมาตามตรง แค่ผมช่วยเธอก่อนหน้านี้มันก็ทำให้ผมสร้างศัตรูไปอย่างไม่รู้ตัวแล้ว ถ้าเกิดช่วยเธออีกมีหวังชีวิตอันแสนสงบสุขของผมได้พังทลายลงแน่ๆ
"ฮือๆ ถ้านายไม่ช่วยฉันฉันจะกอดขานายไม่ไปไหน!" ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างเด็ดขาดและเอาแต่ใจ ผมที่ไม่อยากใช้ความรุนแรงกับผู้หญิงก็ได้แต่มองเธอก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความเหนื่อยใจ
ผมไม่มีทางเลือกแล้วใช่ไหม?
"เออ ก็ได้ ช่วยก็ได้" ผมตัดสินบอกแบบปัดๆและร่างบางดูจะดีใจมากๆจนเธอเผลอลุกขึ้นมากอดผม จังหวะนั้นทำให้หน้าอกของเธอแนบชิดกับอกแกร่งของผม อีกทั้งทำให้หัวใจของผมเต้นอย่างผิดจังหวะ
เธอกล้ากอดผู้ชายคนอื่นแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย ให้ตายสิ ดูเป็นผู้หญิงที่ไม่ระวังตัวเอาซะเลย แถมยังมีสมองที่ไม่ฉลาดอีกต่างหาก ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแฟนของเธอถึงกล้านอกใจไปหาผู้หญิงคนอื่นแบบนี้
"เย้ นายต้องช่วยฉันจริงๆนะ นายพูดแล้วนะ!"
"อืม... แล้วถ้าแฟนเธอไม่หึงขึ้นมาละ จะทำยังไง?" ผมถามออกมาตามตรง มันเป็นไปได้ยากมากที่คนนอกใจจะหึงแฟนตัวเอง
"มะ...ไม่มีทางเหรอกน่า ยังไงแฟนฉันก็ต้องหึง นายแค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ!" ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างไร้เเผน เฮ้อ... ทำไมเธอไม่ใช้สมองของเธอไตร่ตรองมากกว่านี้นะว่าการทำให้แฟนตัวเองหึงมันไม่ควรจะทำ แถมยังเข้าทางแฟนเธออีกด้วยที่กำลังนอกใจ
"งั้นคืนนี้นายนอนนี่นะ ฉันให้นอนได้!" เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นพลางมองนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้สี่ทุ่มแล้ว
"อืม ก็ได้ ฉันนอนโซฟาละกัน" ผมเอ่ยเสนอ แต่ข้าวปั้นกลับทำหน้าบูดใส่ผมซะอย่างงั้น ทำไมวะ แค่บอกว่าจะนอนโซฟามันผิดตรงไหน หรือผมต้องนอนพื้น ?
"นายนอนเตียงเดียวกับฉันนั่นแหละ ไม่ต้องนอนโซฟาเหรอก" ข้าวปั้นบอกเสียงใส ผมได้แต่ห๊ะในใจเบาๆ นอนเตียงเดียวกัน? เธอคิดยังไงเนี่ยนอนเตียงเดียวกับผู้ชายที่ไม่ได้คิดอะไร แถมยังไม่ได้สนิทกันอีกด้วย
"ถามจริงเหอะ ถ้าแฟนเธอรู้เข้า ไม่แย่เอาเหรอ" ผมเอ่ยขึ้นอย่างเปิดประเด็น แต่เหมือนข้าวปั้นไม่สนใจเธอพาผมมาที่ห้องนอนของเธอ ห้องนอนของเธอถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีชมพูพาสเทลสมกับเป็นสาวหวาน
"ก็นี่ไง ฉันจะทำให้แฟนฉันหึง ถ้าฉันบอกว่าฉันนอนกับนายมาแล้ว เขาจะต้องหึงแน่ๆ!" ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจก่อนจะผลักผมลงเตียงและจากนั้นเธอก็ขึ้นคร่อมผม ผมได้แต่มองเธอนิ่งๆ ช่างเป็นผู้หญิงที่ใจกล้าไม่เบาเลยจริงๆ ชักจะกลัวขึ้นมาแล้วแหะ
"ฉันว่าไม่น่าจะหึงนะ..." ผมบอกออกมาตามตรง ดูจากการกระทำของแฟนเธอแล้ว หมอนั่นอาจจะเข้ามาต่อยผมเลยก็เป็นได้ ผมว่าผมน่าจะสู้ไม่ได้ด้วยแหละ เพราะว่าผมไม่ได้เก่งเรื่องใช้กำลังขนาดนั้น แค่สมัยก่อนเคยแข่งเทควันโดชนะอันดับหนึ่งของประเทศก็แค่นั้นเอง
"นายเลิกพูดทำให้ฉันหมดกำลังใจซะทีเหอะ ฉันอยากให้แฟนฉันหึงมั่ง รู้ไหมตั้งแต่คบกันมาเขาไม่เคยหึงฉันเลยแม้แต่น้อยแม้ว่าฉัจะคุยกับผู้ชายคนไหนก็ตาม มันน่าหงุดหงิดชะมัด มีแต่ฉันที่หึงเขาแต่ก็พูดอะไรออกไปไม่ได้ เพราะพูดทีไรโดนด่าว่างี่เง่าทุกที!" ร่างบางเอ่ยบนยาวเหยียวพร้อมกับใช้มือเล็กทุบที่อกเก่งของผมด้วยความรำคาญใจ
"อืม... ทำไมเธอถึงได้ไปรักผู้ชายแบบนั้นได้วะ ทั้งๆที่เธอน่าจะหาได้ดีกว่านี้แท้ๆ" ผมบอกออกมาตามตรงด้วยความอยากรู้ก่อนจะผลักเธอให้ลุกขึ้นจากตัวผมสักที หนักเป็นบ้า ผู้หญิงอะไรหนักขนาดนี้ทั้งๆที่ดูรูปร่างสมส่วนแท้ๆ
"ก็ฉันรักเขาไปแล้วนี่ และฉันก็ไม่อยากจะคบกับคนอื่นแล้วด้วย อ๋อ! ถ้าให้ดีนายช่วยทำให้ผู้หญิงนั้นที่อยู่กับแฟนฉันออกไปจากไกลๆแฟนฉันได้ป่ะ" ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างร้องขอ ผมได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ เรื่องแบบนั้นผมทำไม่ได้เด็ดขาด จ้างให้ก็ไม่ทำเหรอกยกเว้นแต่ค่าจ้างสมน้ำสมเนื้อ
"เลิกใช้วิธีสกปรกแบบนั้นเถอะ เอาเป็นว่าคืนนี้ก็นอนได้แล้ว อย่าคิดมาก" ผมเอ่ยขึ้นอย่างปลอบใจพร้อมกับใช้มือหนาลูบหัวเธอเบาๆเพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้น แต่พอผมมองหน้าเธอใบหน้าหวานกลับแดงระเรือซะอย่างงั้น... ทำไมเธอต้องหน้าแดงด้วยวะ?
"เธอหน้าแดงเหรอ?"
"ปะ...เปล่าสักหน่อย นอนได้แล้ว ฉันง่วง!" ข้าวปั้นเ่อยขึ้นก่อนจะหลบสายตาผมและจากนั้นเธอก็หาหมอนข้างมาคั่นระหว่างพวกเราสองคน ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องนอนประชิดกับเธอมากอย่างน้อยก็มีหมอนข้างกั้นเอาไว้อยู่
"ฝันดีนะเอย์จิ"
เช้าวันรุ่งขึ้น...
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการอึดอัดแปลกๆ ผมรู้สึกว่าเหมือนมีใครกำลังทับแขนและกอดผมอยู่มันดูนุ่มนิ่มไปหมด เพราะแบบนั้นเลยทำให้ผมลืมตาตื่นขึ้นมา แต่พอตื่นขึ้นมาผมก็พบกับข้าวปั้นที่ตอนนี้กำลังนอนหนุนแขนผมอยู่ที่สำคัญเธอยังใช้มือที่ว่างอยู่กอดผมด้วย
"ข้าวปั้น " ผมเอ่ยเรียกหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังหลับสนิท เมื่อคืนผมจำได้ว่าเธอเอาหมอนข้างคั่นเอาไว้แต่กลายเป็นว่าหมอนทุกอย่างตอนนี้มันกระจัดกระจายไปหมด ไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่าเธอคงจะเป็นพวกชอบนอนดิ้น
"ข้าวปั้น!!!" ผมเอ่ยเสียงดังขึ้นจนะทำให้ข้าวปั้นสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ
"นะ...นายเรียกฉันเสียงดังทำไมเนี่ย ตกใจหมดเลย!"
"แล้วเธอมาหนุนแขนฉันทำไม "
Ringggg Ringggg RIngggg
"ฉันคงนอนดิ้นอ่ะ" ข้าวปั้นเอ่ยบอกพร้อมกับรีบลุกขึ้นและไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ตรงหัวเตียงก็เมื่อกี้เสียงโทรศัพท์เธอดังนะสิ และทันทีที่เธอกดรับเธอดูตกใจเอามากๆ
"วะ....ว่าไงนะ!!!!!"
- Writer
