Chapter 2 เด็กแก่แดดนะเรา
1101 Words
Chapter 2 เด็กแก่แดดนะเรา
ลายไทยยังทำหน้าถมึงทึงหูทวนลมไม่พูดจา เขาเปิดประตูและยัดหญิงสาวเข้าไปในรถ ในขณะที่คนตัวเล็กกว่ายังประท้วงไม่หยุด
“เข้าไป”
“ปล่อยนะ...คนบ้า” หญิงสาวบอกอู้อี้ พายพิณยังไม่มองหน้าเขาชัดๆ เธอเดาว่าคงจะเป็นคนของมารดาที่ให้มาตามเธอกลับบ้านเหมือนทุกครั้ง หรืออาจจะเป็นคู่ควงสักคนของแม่ตามเคย
“จะบ้ากว่านี้อีก ถ้ายังพูดไม่รู้เรื่อง” เขาบอกพร้อมกับปิดประตูรถเสียงดัง วิ่งอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วกระชากรถออกไป ความเร็วของรถมาจากความโกรธ ทำให้คนนั่งข้างๆ รู้สึกกลัวหลับตาปี๋ ใบหน้าถมึงทึงของเขาทำให้หญิงสาวต้องสงบปากสงบคำ
ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์และความเย็นของเครื่องปรับอากาศในรถทำให้คนเมาหลับในเวลาไม่กี่นาที
แสงสว่างจากดวงไฟข้างนอกที่สาดส่องเข้ามาช่วยให้เห็นแก้มที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางหนาเตอะ กลีบปากอวบอิ่มสีชมพูที่เขาเคยเห็นถูกแทนที่ด้วยสีแดงสด หน้าอกอวบเกินวัยเบียดชุดรัดรูปสั้นเต่อสีขาวร่นขึ้นมาชิดโคนขา ไม่น่าเชื่อว่าเพียงเวลาไม่กี่ปีร่างกายของเธอจะเต็มตึงเกินเด็ก
“แก่แดด แต่งตัวเกินเด็ก แม่ไม่เคยสอนหรือไง” เขาบ่นออกมาอย่างหงุดหงิดใจ แม้เปลือกตาจะปิดสนิท แต่เรือนร่างของเธอก็ยังแผลงฤทธิ์ อกอวบกระเพื่อมตามจังหวะเคลื่อนไหวของรถทำเอาหัวใจด้านชาของเขากระตุกไหวยังไม่รู้สาเหตุ
ลายไทยรีบข่มความรู้สึกประหลาดที่ตีตื้นขึ้นมา สูดลมหายใจพร้อมกับท่องทวนความจำ “นี่ลูกของเพื่อน...ลูกของเพื่อน...ลูกของเพื่อน” แม้จะเป็นลูกของเพื่อนนอกไส้ไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือด แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็คือลูกสาวของเพื่อน ความคิดของเขาตอนนี้อัปยศเกินความไว้วางใจของเพื่อน ชายหนุ่มรีบสลัดความรู้สึกทั้งหมด รีบพารถสปอร์ตไรเดอร์พุ่งทะยานเต็มสปีดออกไปอย่างเร็ว
หลังจากรถเคลื่อนออกไปไม่นานเขาก็นึกขึ้นได้ว่าต้องรายงานเพื่อนที่อยู่ต่างจังหวัด ชายหนุ่มค่อยๆ ลดความเร็วลง คว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่ในคอนโซลรถมากดหาแม่ของเธอ บนหน้าจอมีสายไม่ได้รับเกือบ 20 สาย เดาได้ว่าหัวอกคนเป็นแม่คงร้อนรนใจ
[ฮัลโหล...ไท] ปลายสายกดรับทันที
[เจอตัวแล้วนะ เดี๋ยวขับรถเลยไปส่งที่บ้านเลย เพลินบินกลับไฟท์กี่โมง] เขาบอกและถามกลับในประโยคเดียวกัน
[ฝากไว้กับไทก่อนได้มั้ย เพลินเลื่อนตั๋วกลับอีก 2-3 วัน]
[เอ้า! ทำไมเลื่อน งานยังไม่เสร็จเหรอ แต่ก็ติดเสาร์อาทิตย์อยู่ดีนะ]
[งานเสร็จเรียบร้อยจ๊ะ เรื่องพรีเซ้นต์งานและปิดจ๊อบเชื่อมือเพลินเถอะ แต่ที่อยู่ต่อก็เพราะคุณชาญเอ่ยปากเป็นเจ้าภาพพาเพลินเที่ยวที่ภูเก็ตจ๊ะ] น้ำเสียงของปลายสายรื่นเริงเกินความห่วงใยที่มีต่อลูกสาว นั่นทำให้ชายหนุ่มหงุดหงิดใจ
[เธอจะไม่ห่วงลูกสาวบ้างหรือไง เลื่อนตั๋วอยู่เที่ยวต่อเนี่ยนะ!]
[ไหนๆ ก็มาแล้วไง ถ้าเพลินไม่ตกปากรับคำว่าจะอยู่เที่ยวต่อ งานไม่เสร็จง่ายแบบนี้หรอก]
แม้เขาจะยินดีช่วย แต่เขาเกลียดความรับผิดชอบและการผลักภาระให้คนอื่น เขาไม่ใช่คนรับใช้ที่ต้องมาคอยดูแลใครเสียด้วย “แต่ผมก็มีงานของผมเหมือนกันนะ”
[วันหยุดไทไม่ได้ไปไหนไม่ใช่เหรอ]
[แต่มันก็เป็นวันหยุดของผม]
[ยัยพายไม่ใช่เด็ก 3 ขวบที่ต้องดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำสักหน่อย แค่ให้อยู่ในสายตา ไม่ปล่อยให้กลับบ้านหรือหนีไปเที่ยวอีกก็พอ]
[อือ] ลายไทยครางในลำคอตอบรับอย่างระอา แล้วกดตัดสายทันที หันมามองที่เบาะข้างๆ
“ภาระแท้ๆ”
ร่างที่นอนนิ่งอยู่เริ่มมีอาการบางอย่าง แต่ไม่ทันไรเจ้าคนตัวนุ่มก็พุ่งตัวขึ้นอาเจียนออกมา
“โอ๊ก! อ้วก...อ้วก...” หญิงสาวอาเจียนออกมาหมดไส้ เธอยกหลังมือขึ้นเช็ดปากลวกๆ
“เฮ้อ! ค่อยยังชั่วที่มีถังขยะแถวนี้ ไม่งั้นเจอแม่บ่นแน่เลย” หญิงสาวบอกงึมงำแล้วทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิม
ความโมโหของชายหนุ่มปรี่ขึ้นมาแน่นล้นอก ยกมือข้างซ้ายของตัวเองขึ้นดู ไม่เพียงแต่รถหรูของเขาคลุ้งไปด้วยกลิ่นไม่พึงประสงค์เจอกลิ่นเหล้า แต่ทั้งตัวของเขาก็เป็นที่สะสมของโสมมของหญิงสาวไปด้วย เพราะเป้าหมายพุ่งของเธอคือตัวเขาที่นั่งขับรถอยู่
“บ้าเอ๊ย! ถังขยะบ้าอะไร เหม็นคลุ้งรถไปหมด” ชายหนุ่มสบถลั่นรถ อยากหักคอสวยๆ ของเธอนัก แต่จะไปหาเรื่องคนเมาก็ใช่ที่ เขาถอนหายใจออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า กลิ่นที่ตัวก็พานจะทำให้เขาอยากขย่อนอาเจียนตามออกมาด้วย
สายตาคมของเขาเหลือบไปเห็นป้ายบังกะโลริมทางเข้าพอดี ไฟระยิบที่เปิดไว้คอยเรียกลูกค้าบอกได้ถึงฐานลูกค้าของสถานที่แห่งนี้ได้เป็นอย่างดี แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกมากไปกว่าขับเข้าไป
“แวะล้างก่อนแล้วกัน กลับไปล้างที่บ้านก็ต้องเลอะบ้านอีก”
ชายหนุ่มลดความเร็วลง เลี้ยวรถผ่านป้ายตรงหน้าทางเข้าไปข้างในอย่างไม่รีรอ ห้องพักที่สร้างแยกเป็นบ้านหลังเล็กหลายหลัง มีม่านบังตากั้นความเป็นสัดส่วนอย่างชัดเจน
พนักงานรีบดึงม่านกั้นหลังจากรถของเขาวิ่งเข้าไปจอด จากนั้นก็รีบวิ่งมาโค้งให้เข้า “พันห้าครับ” เสียงของเขาบอกพร้อมกับรีบกุลีกุจอไขกุญแจให้ชายหนุ่ม
ลายไทยจอดรถแล้วก้าวลงไป ดึงธนบัตรในกระเป๋าส่งให้ค่าห้อง พร้อมกับทิปอีกจำนวนหนึ่ง “พี่ฝากทำความสะอาดรถให้ด้วยได้ไหม”
“ครับ” พนักงานพยักหน้า งานของพวกเขาคือการบริการ ทิปที่ชายหนุ่มให้มากกว่ารายได้ของเขาทั้งวันเสียอีก แค่ทำความสะอาดรถเป็นเรื่องเล็กน้อย
“รับเครื่องดื่มอะไรดีครับ” หนุ่มพนักงานถามอีกครั้ง แต่ลายไทยก็ส่ายหน้าและโบกมือให้เป็นเชิงบอกว่าเขาต้องการแค่ที่สั่ง
“เดี๋ยวผมมาจัดการทำความสะอาดรถให้นะครับ” พนักงานบอกทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป
- Writer
