ผู้ปกครองฉ่ำรัก

Chapter 1 แมวแก่ กับปลาย่างจอมเฮี้ยว

Chapter 1 แมวแก่ กับปลาย่างจอมเฮี้ยว

ดวงไฟหน้ารถสปอร์ตไรเดอร์คันสูงกะพริบขึ้นลงเป็นระยะ ความเร็วของเครื่องยนต์บอกสถานะความเร่งรีบของคนขับได้เป็นอย่างดี ถนนโล่งๆ ในยามดึกสงัดอย่างนี้

หลังจากที่วางสายจากเพื่อนเก่าชายหนุ่มก็ต้องรีบบึ่งรถข้ามจังหวัด ทิ้งงานด่วนในไซด์งานก่อสร้างก็ยังรอเขาสะสาง อาชีพวิศวกรอย่างเขาก็มักเป็นแบบนี้เป็นประจำ นอกจากงานประจำ เขายังเป็นอาจารย์พิเศษในมหาวิทยาลัย เพราะอยากถ่ายทอดความรู้และประสบการณ์ของตัวเองให้เด็กรุ่นหลัง

หนุ่มใหญ่วัย 40 เจ้าของใบหน้าหล่อเข้ม คิ้วเข้มหนาขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อเห็นสายเรียกเข้าจากเพื่อนสนิทติดต่อเข้ามาอีกครั้ง เขากับพาเพลินเป็นเพื่อนร่วมห้องในมหาวิทยาลัย แต่พาเพลินพลาดตั้งท้องก่อนจะเรียนจบ เธอจึงต้องดรอปเรียน ทั้งคู่ขาดการติดต่อเพราะพาเพลินต้องเลี้ยงลูก 

ในขณะที่เขาก็เริ่มสร้างเนื้อสร้างตัว เริ่มงานประจำในบริษัทอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่ที่มีพื้นที่การก่อสร้างทุกภูมิภาคในประเทศไทย ในช่วงแรกหนุ่มจบใหม่ไฟแรงอย่างเขาถูกส่งไปประจำที่ไซต์งานต่างจังหวัด ใช้ชีวิตย้ายจากจังหวัดโน้นไปจังหวัดนี้นับ 10 ปี และเรียนต่อไปด้วย ระยะหลังที่เขาได้กลับมาประจำการในสำนักงานในกรุงเทพฯและปริมณฑล เป็นช่วงจังหวะเดียวกันที่ทางมหาวิทยาลัยติดต่อให้เขาไปช่วยสอน เป็นอาจารย์พิเศษในมหาลัย ในชีวิตมีสาวๆ แวะเวียนเข้ามาแวดล้อมไม่ขาดสาย แต่เขาก็ยังคงรักษาสถานะโสดจนกระทั่งถึงทุกวันนี้เพราะความไม่ลงตัวในเรื่องเวลา  

เกือบ 20 ปีที่ทั้งคู่ไปใช้ชีวิตของตัวเอง เพิ่งได้กลับมาติดต่อกันอีกครั้งหลังจากได้ทำโปรเจคร่วมกันโดยบังเอิญ พาเพลินกลับมาเรียนต่อจนจบหลังจากหยุดไปเลี้ยงลูกสองปี และเป็นความบังเอิญที่เธอก็ทำงานในบริษัทเดียวกันกับเขา เพียงแค่ประจำคนละโซนภูมิภาคเท่านั้น

“อะไรนักหนา...เพื่อนหรือแม่วะ ฉันไม่ใช่พ่อของลูกแกนะเว้ย ตอนนี้ก็ขับแทบจะบินอยู่แล้ว ยัดเยียดความรับผิดชอบแล้วยังจะเร่งอยู่ได้” ชายหนุ่มสบถลั่นรถ แต่ก็ยังไม่ยอมกดรับโทรศัพท์สาย มีเพียงไฟหน้าจอให้สัญญาณที่บอกให้รู้ว่าปลายสายยังคงรอ        

ใบหน้าสาวน้อย 15 ขวบเขาเคยเจอเมื่อห้าปีก่อนลอยเข้ามาในหัวใจ เขาอยากหักคอแม่สาวน้อยผิวใสคนนั้น อายุเท่าไรถึงริอ่านเที่ยวกลางคืน มิหนำซ้ำยังมาถึงพัทยา แหล่งท่องเที่ยวคาวโลกีย์ขึ้นชื่อของประเทศ เขายังจำจมูกรั้นๆ เรียวปากแดงที่ต่อปากต่อคำเขาทุกคำได้เป็นอย่างดี ทว่าความคิดของชายหนุ่มก็ต้องถูกเจ้าตัวสะบัดทิ้งไปเมื่อเห็นป้ายชื่อร้านที่พาเพลินบอกมา

พาเพลินถูกส่งตัวไปนำเสนองานที่ภูเก็ตด่วน นั่นเป็นเหตุให้เธอต้องไหว้วานให้เขามาตามตัวลูกสาวกลับบ้านในวันนี้ให้แทน 

ชายหนุ่มกลอกตามองรอบๆ เขาก็จะบ่นสบถพึมพำออกมา คิดในใจว่า...ถ้าหากว่าเป็นลูกของตัวเองมาในสถานที่แบบนี้ในวัยเท่านี้ หัวอกคนเป็นพ่อคงเครียดหนัก

“นี่มันแหล่งมั่วสุมชัดๆ” 

ชายหนุ่มบังคับพวงมาลัยให้หมุนไปตามทิศทาง สายตามองเห็นหญิงสาวนางหนึ่งที่แวดล้อมไปด้วยผู้ชายสี่คนอยู่หน้าผับ อดสะท้อนความรู้สึกหดหู่ไม่ได้

"สังคมสมัยนี้เน่าเฟะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย" เขายังไม่รู้ว่าหญิงสาวคนนั้น เป็นบุคคลที่ตัวเองกำลังตามหา

พอรถขยับเข้าไปใกล้ๆ เห็นเค้าโครงหน้าของผู้หญิงคนนั้นชัดเจนขึ้น เขาก็พลันนึกถึงคำพูดของเพื่อน 

"อย่าบอกนะว่า..."

‘ลูกเราดื้อมาก เราไม่รู้ว่าจะสอนยังไง เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว เวลาให้ลูกก็มีน้อย แถมลูกก็ติดเพื่อนอีก’ ชายหนุ่มได้แต่สงสารหัวอกคนเป็นพ่อแม่ มีลูกผู้หญิงก็เหมือนมีส้วมอยู่หน้าบ้าน แถมทำตัวแบบนี้ก็ยิ่งฉาวโฉ่ 

"ไม่หรอกน่า เด็กคนนั้นตัวเล็กและผอมบางกว่านี้" ความคิดของชายหนุ่มขัดแย้งกัน

จังหวะที่ไฟหน้ารถสาดไปที่บุคคลที่ยืนอยู่ให้แสงสว่าง ภาพที่เห็นเบื้องหน้าแม้ไม่ชัดเจนเมื่อครู่ก็เริ่มชัดเจน เจ้าของเรือนร่างโปร่งที่พยายามทรงตัวพิงกำแพงแทบจะยืนไม่อยู่นั้นโดนล้อมเอาไว้ด้วยชายร่างสูงสี่คน แม่ตัวแสบที่เขากำลังตามหา

"ยัยตัวแสบ!"

ชายหนุ่มรีบจอดรถและเดินลิ่วๆ ไปกระชากข้อมือหญิงสาวตามแรงของความโมโห

“กลับบ้าน!” ลายไทยบอกสาวน้อยริอ่านเป็นขี้เมาที่ยืนโงนเงน

สี่หนุ่มกรูเข้ามาหาเขาหวังจะเอาเรื่อง “อย่ามาแส่เรื่องของผัวเมีย เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน” หนึ่งในสี่โวยวาย พวกเขากำลังจะได้ฉกชิมเนื้อหวาน เธอคนนี้เพิ่งตกหลุมพรางยอมไปเที่ยวต่อกับพวกเขา

“ฉันเป็นพ่อของเด็กคนนี้ ถ้าพวกนายอยากไปเที่ยวโรงพัก ก็เข้ามา” ชายหนุ่มบอกเสียงกร้าว สวมรอยประกาศตัวเป็นพ่อขู่หนุ่มขี้เมา มือที่จับหญิงสาวกำข้อมือเธอแน่น สี่หนุ่มมองอย่างลังเล ไม่กล้าเสี่ยง

“ฉันไม่เคยมีพ่อ ไม่เคยมีมาตลอดชีวิต” เสียงของหญิงสาวดังแทรกขึ้นทันทีแต่แผ่วลงในประโยคท้าย ถ้าหากว่าเธอมีพ่อเหมือนอย่างคนอื่น ทุกอย่างคงจะดีขึ้นกว่านี้ แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความฝัน แม่ของเธอไม่เคยคบกับใครนานเกิน 1 ปี และสิ่งที่เธอเห็นมาตลอดชีวิตคือแม่บ้างานและเปลี่ยนคู่ควงไปเรื่อยๆ แม่มีเวลาให้กับทุกสิ่ง ยกเว้นลูกที่เป็นผลผลิตจากความผิดพลาดของเธอ สิ่งที่เธอทำก็เพียงจะบอกความรู้สึกทั้งหมดของเธอกับแม่ เธอจะทำเหมือนอย่างที่แม่ทำกับเธอ 

“พายไม่กลับ” หญิงสาวสะบัดข้อมือแรง เงยหน้าขึ้นจ้องลายไทยอย่างไม่ลดละ สี่หนุ่มยิ้มกริ่มเมื่อได้ยินหญิงสาวประกาศออกไปอย่างนั้น 

มือของลายไทยยิ่งบีบแน่นขึ้น กัดฟันกรอดด้วยความโมโห “พวกนายอยากให้ฉันช่วยเรียกตำรวจพากลับมั้ย” ลายไทยขู่สี่หนุ่มอีกรอบ เขาบอกพร้อมกับยกโทรศัพท์กดเบอร์หาเพื่อนสนิทแกล้งทำทีตีเนียนเหมือนคุยกับตำรวจ ในขณะที่ปลายสายก็เอออออย่างงงๆ 4 หนุ่มมองตากันเลิกลัก ก่อนจะล่าถอยออกไป พวกเขาไม่กล้าเสี่ยงหากเรื่องถึงตำรวจ  

เมื่อเห็นพวกนั้นถอยออกไปลายไทยก็คว้าข้อมือเล็กและลากหญิงสาวเดินลิ่วๆ ไม่สนใจว่าเธอจะสะดุดหิน หกคะมำคว่ำคะเมน ไม่สนใจเสียงร้องของเธอ 

“โอ๊ยเจ็บ! ปล่อยนะ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน”