RIDE WITH DESTINY

KABANATA 3

Kabanata 3

"SAMANTHA?" Surprise fastened in his firm and raspy voice.

He recognized her clearly.

Dammit! she did nothing but cursed and cursed mentally.

Napako si Arella sa kaniyang kinatatayuan na tila ba tinubuan ng ugat ang kaniyang mga paa. Hindi niya alam kung anong mararamdaman niya dahil lubusan siyangg nasadlak sa gulat dahil sa unexpected na pagkikita nilang iyon.

Paanong nandito s'ya?

"Oh, wait! You knew her?" A new comer woman interfered.

He diverted his eyes to the woman and Arella used that time to composed herself. Tinangka niyang pakalmahin ang kaniyang sarili lalo na ang malakas na sasal ng kaniyang dibdib.

Sean blinked before he fixed his eyes on Arella again. Now that doesn't help her to gather herself. His stares were intimidating. "Yeah..."

"Hey, Kuya, nice nagkita na pala kayo ni Arella." Sumulpot rin si Ellize kaya nama'y sa kanya napako ang atensiyon ni Arella kunwari.

"Kuya, you can greet your gorgeous fiancée here, come on!" Ellize bubbly suggested.

Tila tatakasan ng hininga at huwisyo si Arella sa sinabi ni Ellize. Her jaw literally dropped with that another explosion.

Fiancee? What?

Oh my Jesus Christ! This is so not happening. Ramdam ni Arella ang panginginig ng kaniyang kalamnan at pakiramdam niya ayy nanlalambot ang kaniyangng mga tuhod. She also expected that the color of her face was slowly washed out in disbelief.

Paanong s'ya iyon? Is destiny playing a trick on her again?

"What? Come again, Sofie!" Sean suddenly snapped at his sister. Halata na maging ito ay binulaga rin ng reyalidad.

"Arella, you alright? Damn! You look pale!" Puna ni Ellize imbes na bigyan ng clarification ang kapatid nito at may bahid ng pag-aalala ang boses nito.

Hindi na magawang kumalma ng sistema ni Arella kaya nama'y naisip niyang lumayo muna. She badly needed to breath. To think. To digest everything.

"E-ellize, could you guide them inside? Please! I.. I still need to take this call. Thanks." Mabuti na lamang at may natanggap ulit siyang phonecall.

Hindi na niya hinintay pa ang reaksyon ng mga ito at nagmadali na siyang pumaroon muli sa likurang bahagi ng kanilang mansion.

Nang makarating siya sa may bandang likod ng bahay ay doon lang lumabas ang masaganang luha. Hindi niya alam maipaliwanag kung bakit kailangan pa niyang maiyak sa puntong iyon. Hindi na rin niya napagtuonan ng pansin ang incoming call ko.  

Ilang mura ang kaniyang pinakawalan dahil sa sobrang pagiging emotional. Hindi niya inaasahan na ganoon ang kaniyang magiging reaksiyon.

She couldn't hardly believe that world is so f*****g small after all. Gusto niyang ihampas sa pader ang magulo niyang utak. Hindi niya mapigilang sisihin ang sarili kung bakit naging bulag siya sa mga posibleng mangyayari.

Bakit nga ba hindi ko man lang naisip na mag-usisa tungkol sa taong papakasalan ko? Bakit naging tanga ako at hindi ko man lang nagawang tingnan ang litrato n'ya o i-search man lang ang tungkol sa kanya?

This is a total crap!

Paanong s'ya iyong Sean na sinasabi nina Audrey gayung Javier ang pagkakakilala niya sa lalaking iyon. Or maybe he just given her a false information about him before, she assumed.

Damn him!

All this time, s'ya lang pala iyong lalaking pilit na ipapakasal sa kanya ng Daddy niya na tinakbuhan niya noon.

At s'ya. S'ya ang lalaking matagal  nang hinahanap ni Arella. It was all him! The father of my child.

“Samantha? Hey!" Halos mapatalon sa gulat si Arella nang biglang may nagsalita mula sa kaniyangng likuran.

Taranta niyang pinunasan ang basa sa kanyangng mukha. Why else her followed me up there?

S'ya nga ang nais niyang iwasan tapos s'ya pa iyong susulpot. Nakakagago naman ang mga pangyayaring ito.

"D-don't! Don't come near me. Just stay there!" An unforgivable sobs unanticipatedly escaped from her mouth.

Shit!

"Were you crying?"

"f**k, no! Why would I?" I denied bitchily.

Hindi n'ya gustong sungitan si Sean pero parang gusto n'ya itong tratuhing kaaway sa puntong iyon.

Baliw na nga talaga ako!

Noon halos mabaliw na siya sa  kahahanap kay Javier ngayon naman na nandito na ito sa harap niya ay parang gusto na lamang niya na lumayo ito sa kanya.  

"Were those a tears of joy? Are you that pleased to see me again, aren't you, Samantha? I mean, Arella." Sarcasm laced on his voice.

Kaya nama'y napaawang ang bibig niya dahil hindi niya inaasahang iyon ang sasabihin nito. He was being cocky at hindi niya iyon gusto.

Her lips pressed into a thin line. Pleased? Gago ba s'ya?

"Will you just leave me alone? I need some time alone and I don't need anyone here!" especially you, bastard.

She heard the cracks of the dry leaves and it only meant that he was coming towards her direction. Lalo siyang kinabahan.

"Your mouth is still as filthy as before, I could still clearly recall. You didn't even change, Samantha. At all.”

She already heard his voice more clearly, meaning that he was now too close to where she was. Ayaw na sana n'yang lingunin ang lalaki but it was so hard not to. Tila siya isang metal na pilit hinahatak ng magnetic na presensiya ni Sean Ellison.

Sean Ellison, this jerk's name, huh?

Halos isang metro na lang ang distansiya nito kay Arella nang siya ay pumihit. Medyo madilim sa lugar na iyon kaya inaasahan ni Arella na hindi nito mapapansin na kagagaling lang niya sa pagdadrama. Though he already figured out a cocky hint that she was crying.

"Why are you here?" she queried coldly. She managed to sound untroubled. Hindi niya pwedeng ipahalatang sobra siyang naapektuhan sa pagkikita nilang muli. She was being so defensive at hindi niya lubos mawari kung bakit.

"I apparently came here to meet my future wife. So, I guess it's about time to really know you, Arella."

Hindi man tiyak na makikita nito ang reaksiyon niya ay umirap pa rin si Arella.

"Right! Unfortunately, we have the same opinion, Mr. Javier! Tsk. Javier pala, ha?"

"It's Sean Javier Ellison, sweetheart." His teasing statement made her blood pressure increase.

She whizzed unmannerly. Nadismaya siya sa pag-iisip na nagsinungaling ito. Pero ganoon pa man ay nakakapanindik balahibo ang endearment nito sa kaniya. He called her the same endearment he gave her before when they were having the time of their lives in Waikiki.

"How about you Samantha?" Marahas nitong ipinilig ang ulo.

"I—it's Arella!"

Samantha is her second name but she doesn't have a plan of explaining her side to him.

"So, it's obvious then that you made an untrue identification of yourself way back in Waikiki" He accused her straightforward. “Such a gorgeous liar.”

Agaran siyang napalunok dahil sa sobrang seryoso at solido ng boses nito. Ganoon na ganoon ang aura nito noong una niya itong makilala. Iyong tipo ng aura na nagpapahiwatig na untouchable ito.

“So what now, Mr. Sean Javier Ellison?" Hamon niya.

Rinig niya ang pagpalatak nito. Marahas siyang napapitlag ng ilang segundo lang ay nakapulupot na ang braso nito sa kaniyang bewang at hinapit s'ya nito palapit lalo sa maskulado at matigas nitong katawan na naging dahilan ng kaniyang ilang beses na pagsinghap at pagkurap.

"Dammit, Sean! What do you think you were doing, huh?" she hissed disturbingly and tried hard to push his warm body away using  her shaky hands. On her right hand she was gripping her phone and on the other one was her purse. Now how could she possibly push him away without having enough strength?

“Oh, sweetheart. Stop going clever on me.” he uttered, his warm and minty breath fanning her face. Tila natuyo ang lalamunan ni Arella.

Medyo naaninagan niya ang kabuuan ng mukha nito pero napako sa mga mata nito ang kaniyang paningin, ang kaniyang atensiyon.

Lust were boldly and shamelessly written in his passionate eyes. f**k! Wala pa ring kupas ang kamanyakan nito sa katawan.

She stiffened when she felt his fingers brushing her soft cheek. From her cheekbone down to her jawline and to her half-opened lips. Parang may kung anong kuryente ang nagsimulang dumaloy sa buong katawan ni Arella dahil sa ginagawa nito at literal na nanlalambot ang kaniyang mga tuhod.

What the heck? Bakit ngayon pa ako binalot ng kayamuan?

Masyado siyang naalarma dahil sa pagdampi ng hintuturo nito sa kaniyang labi kaya nama'y sinadya niyang kagatin ang daliri nito upang itigil nito ang nahihibang na asta nito.

"Bullshit!" Daing nito.

Akala niya ay aatras na ito dahil sa ginawa niya ngunit nanlaki ang mga mata ni Arella nang marahas nitong siniil ng halik ang kaniyang mga labi. Her brain twirled aimlessly and she suddenly lost all her senses because of his randy kiss.

Hindi niya nagawang manglaban pa at magprotesta dahil mas lalong lumalim ang halik nito at ngayon kumakatok na ang dila nito para makapasok sa loob ng kaniyang bibig. His kisses were dominant. Dammit! Masyado siyang natatangay at nanlalambot sa halik na iginagawad sa kaniya ni Sean.

He kissed her savagely like he doesn't want to let go of her lips. Na para bang nasa kaniya ang lahat ng karapatan upang angkinin si Arella. 

Ayaw niyang isiping na sabik ito sa mga labi niya. She won't fool herself with that.

She doubted if he still remember their steamy and unforgettable moments back in Hawaii. Lalo na iyong intimate moments na pinagsaluhan nila noon. Hindi na nga siya mabibigla kong hindi siya nito kaagad na nakilala kanina kaya medyo sang-ayon na rin siya sa pagkakataon na kahit papaano'y naalala pa rin pala nito ang pangalan at mukha niya.

"Your lips are still the best and most delicious lips I've ever tasted, sweetheart!" He whispered in between the kisses.

Hindi niya masyadong naproseso sa utak niya ang ibig nitong sabihin dahil parang sinisilaban ang kaniyang damdamin sa mga oras na iyon at ang nais na lamang niya ay sundan at tugunan ang marubdob na galaw ng mga labi ni Sean.

Inaamin ni Arella na simula noong umalis siya ng Waikiki at naghiwalay ang landas nila ay hindi na ito nawaglit sa isipan niya ni isang araw. How could she possibly do that when in fact, she left that time unknowingly carrying his child? Kaya imposibleng makalimutan niya ang naturang lalaki.

Inipon ni Arella ang lahat ng natitira niyang lakas bago pasapyaw na itinulak si Sean. Hindi naman siya nabigo na itulak ito palayo sa nangangatal niyang katawan.

She took an audible breath and asserted, "Do not do that again and leave me now, S-sean! Please!" She begged off.

“Why pushing me away? Do not tell me that you are still against our marriage and planning to run away, same thing you did before, Samantha.”

Guilt tagged in the pit of her stomach.

“No, I am not going to run away. Mali ang iniisip mo.”

"I hope I am." Tahasan nitong usal. "Well, to tell you honestly, sweetheart. Ang pamilya mo ang pangunahing makikinabang sa fixed marriage na ito, hindi ang pamilya ko. Kung ako lang naman ay pwede na sa akin na umayaw ka ulit. It doesn't matter to me anyway.”

"What did you just say?" Parang kumulo ang dugo niya sa narinig, maliban doon ay ramdam niya ang tila pananakip ng aking dibdib.

Doesn't matter to him? Really?

What else does she expected from him  anyway? Alam naman niyang naiipit lang din naman ito sa arrange marriage na iyon.

"Kung ayaw mo lang din naman pala, bakit nandito ka pa? As if naman na nagsumamo kaming pumunta ka rito. You can ditch the dinner whenever you want for all I care!"

Kumunot ang noo niya ng marinig niya ang pagak nitong pagtawa.

"Are you even aware with the consequences arising therefrom when I happen to sets my foot out of here, aren't you?"

Consequences?

"What though?"

"DL shipping lines, the DL revoїre, your hacienda heights and this, even this house, ilan lang 'yan sa mawawala sa inyo kapag umalis ako dito ngayon. So you really want me to ditch the dinner, hmm?"

Parang may bumara na kung ano sa kaniyang lalamuna sa narinig. Mawawala? Ganoon na ba kalaki ang gusot na pinasok ng kaniyang Daddy kaya umabot na sa puntong 'to? Ganoon na ba kalalim ang ibinagsak ng mga negosyo ng pamilya niya? Parang hindi niya maigalaw ang buong katawan niya at tila nabato si Arella sa kaniyang kinatatayuan.

Hindi niya lubos akalaing ganoon kasaklap ang uuwian niya dito sa Pilipinas. Paano nga ba niya ititira roon ang kaniyang anak ngayong may kinakaharap na  isang matinding dilemma ang pamilya?

“Pick the best choice this time, Samantha. Walang maitutulong sa sitwasyon n'yo ang katigasan ng ulo mo. Kailangan mong manatili at magpakasal sa akin kung talagang may pakialam ka sa pamilya mo at sa mga taong umaasa sa kompanya niyo.”

"Come again? Ano’ng tingin mo sa akin? Ganoon kasama para ibalewala ang pamilya ko? Well damn you!" She spat out. Sino ito sa tingin nito para pagsabihan siya ng ganoon?

He tilted his head cockily. "Come on, rise yourself from your cradle, sweetheart and try to roam the hellacious part of life. Now, I'm wondering if where have you been all this time?" He seems interested. "Five years, wasn't so?"

Oh s**t!

“Where have you been hiding, Samantha? Where?”

“Hindi ako obligado na sabihin iyon saiyo.”

“Were there men after me, Samantha?”

“Wala kang pakialam!” Bakit niya sasabihin na wala? E ‘di pinahiya niya ang sarili.

“I knew right! I guess a lot.” Tumigas ang bagang nito.

Noon naisip niya na sabihin kay Javier ang tungkol sa pagbubunga ng  tatlong araw na pagsasama nila noon sa Hawaii oras na magkrus muli ang kanilang mga landas. Pero ngayong nasa mismong harapan  na n'ya ito ay parang umurong ang dila niya at pakiramdam niya ay tama lang ang desisyon niya na itago sa kanya ang tungkol sa anak nila. 

Fuck! Wala na yatang mas titindi pa sa aligutgot na mayroon siya ngayon.

He clearly said that he doesn't matter. Means, he doesn't care at all. Paano s'ya magiging mabuting ama sa anak niya gayung para s'yang walang pakialam sa opinyon niya. Letseng lalaking 'to. Kung gaano ito kabangis sa kama noon ay s'ya ring kagaspang ng ugali nito ngayon.

Gusto niyang tirisin ngayon ang utak ni Klea. Ito ba ang sinasabi ng pinsan niya na kindest person she ever known. Dammit! Sira na pala ang ulo ng pinsan niyang iyon e.

"It was still nice to see you again, Samantha."