ฉันนั่งอยู่ในห้องทำงานซึ่งเคยเป็นของป๊า พลางสายตาก็สบมองไปที่ด้านหลัง ซึ่งมันเป็นรูปถ่ายขนาดใหญ่ที่ป๊าของฉันอยู่ในรูปนั้น และฉันก็สบมองภาพนี้มานานหลายนาทีแล้วด้วยความคิดถึงอย่างสุดหัวใจ
การจากไปไม่มีวันหวนกลับช่างน่าเศร้าใจอยู่เสมอ และมันน่าเสียใจมากกว่าการที่เราได้รับรู้แล้วว่าจะไม่มีคน ๆ นั้นให้เราเฝ้าคอยได้พบเจออีกครั้งอีกต่อไปในชีวิตนี้...และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันสูญเสียผู้ที่เป็นดั่งที่รัก แต่มันเป็นอีกครั้งแล้วที่ฉันต้องอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ซึ่งฉันไม่ได้อยากจะให้เรื่องราวแบบนี้มันเกิดขึ้นเลย
ฉันยังจำภาพสุดท้ายก่อนที่ม๊าของฉันจะจากไปได้ดี เด็กผู้หญิงวัยเพียงแปดปีได้แต่ร้องไห้ทั้งน้ำตาที่รินไหลลงมาเป็นสาย สายออกซิเจนระโยงระยางก็ไม่อาจจะรั้งเธอให้อยู่กับฉันได้อีกต่อไป...และสิ่งนั้นมันทำให้ฉันได้รู้จักคำว่าสูญเสีย พร้อม ๆ กับคำว่าครอบครัวของฉันที่มันไม่มีอีกแล้วต่อไปในชีวิตนี้เฉกเช่น
