ทีเร็กซ์อย่าดุน้อง

ตอนที่ 3

มาถึงร้านอาหารน้องส้มก็สั่งแต่เมนูจืดชืดถึงจะกินได้แต่ไม่มีอะไรที่ชอบเลยสักนิด นี่มันเป็นข้อพิสูจน์ชัดๆว่าเราไปกันไม่รอดหรอกถ้าหากหมั้นกันจริงเหมือนอย่างที่ผู้ใหญ่ต้องการ

ตอนนี้เขาอยากจะรู้จังว่ายัยเด็กซื่อบื้อติดโทรศัพท์ขนาดนี้ใช้วิธีการไหนคุยกับพ่อแม่ให้ยกเลิกงานหมั้นได้นะเพราะเขาใช้หลายวิธียังเปลี่ยนใจพ่อไม่ได้เลย

ถามไปเลยดีไหมวะ?

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารมีแค่ความเงียบเข้าปกคลุมเพราะต่างคนต่างไม่รู้ว่าจะคุยอะไร ทีเร็กซ์แอบมองเล็กน้อยแล้วเบ้ปากที่เห็นว่าในที่สุดคนตัวเล็กก็ยอมว่างโทรศัพท์ลงทันทีที่อาหารยกเข้ามาเสิร์ฟก่อนจะสั่งน้ำอัดลมเพิ่มแล้วมองหน้าเขาด้วยแววตาใสซื่อจนน่ารำคาญ

ตอนนี้เขาไม่แปลกใจแล้วที่เธอไม่มีแฟน!

"กินแต่ผักไม่เห็นอร่อยเลย"

"อืม"

"แล้วสั่งขนมด้วยไหมที่นี่มีแต่ของอร่อยนะ"

"ไม่ค่ะ"

"คอนโดใหม่ของน้องส้มอยู่ที่ไหนเหรอ?"

"ใกล้มหาลัยค่ะ"

"แล้วตกแต่งใกล้เสร็จรึยังมีอะไรให้พี่ช่วยไหม?"

"งั้นช่วยรีบกินรีบกลับได้ไหมคะมีงานรออยู่"

"ก็ได้!" เขารับบทเป็นพิธีกรจริงๆนั่นแหละเพราะเธอไม่ถามอะไรต่อบ้างเลยนอกจากตอบคำถามตามมารยาทแล้วกินข้าวเงียบๆท่าทางคล้ายเด็กสิบขวบมากกว่าอายุยี่สิบเอ็ดปีด้วยซ้ำ

ยิ่งมองยิ่งน่าเอ็นดูจริงๆเลยนะน้องส้ม

...เดี๋ยวนะ!!

เมนูวันนี้ก็ไม่ได้แย่หรอกถึงจะมีแต่ผักก็เถอะแล้วเขาก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรถึงเอาแต่สังเกตและจับผิดเธอตลอดเวลาทั้งที่น้องส้มไม่แม้จะสนใจถามไถ่อะไรด้วยซ้ำ เธอกินแล้วมองบรรยากาศสวยของร้านแล้วก็ก้มหน้ากินช้าๆทำราวกับว่าไม่มีเขานั่งหัวโด่อยู่ที่นี่งั้นแหละ

เป็นคนที่แปลกมากรู้ตัวบ้างไหมวะ!

...แต่ก็น่าสนใจแหะ!

จนถึงตอนนี้เขายังไม่เห็นเลยว่าเธอเป็นคนอ้วนหรือผอมเพราะเสื้อที่ใหญ่เกินตัวแล้วเดี๋ยวถ้ากินเสร็จก็คงจะใส่หน้ากากอนามัยปิดบังใบหน้าเหมือนตอนมาเหลือแค่ตาให้มองเห็นแค่นั้น ชุดสีดำสนิททั้งตัวของเธอดูเด่นขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุแต่ที่แน่ๆคือดึงดูดให้มองตลอดเวลา

นี่เธอจะไม่พลาดสบตากันบ้างรึไงวะ?

...คิดบ้าอะไรเนี่ย!!

"อิ่มแล้วค่ะ"

"ขนมไหมหรือจะซื้ออะไรรึเปล่าไหนๆก็ออกมาแล้ว"

"ว่างเหรอคะ?"

"อื้ม แถวบ้านพี่มันไม่ค่อยมีร้านค้าไม่ติดถนนใหญ่แล้วยังเป็นอยู่สุดซอยอีกด้วย...ว่าไง?"

"เดี๋ยวส้มซื้อเองพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะตอนนี้รีบกลับดีกว่า ส้มมีงาน"

"ใกล้เสร็จรึยังให้พี่ช่วยไหม?"

"ขอบคุณนะคะแต่ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะส้มทำเองได้ พี่ทีเร็กซ์อิ่มรึยังคะ?"

เขาไม่ตอบอะไรนอกจากเรียกพนักงานเสิร์ฟเข้ามาคิดเงินแล้วส่งบัตรเครดิตจ่ายไม่นานก็เรียบร้อย วันนี้ก็ถือว่าทำข้อตกลงกับน้องส้มเรียบร้อยแล้วต่อจากนี้จะได้ต่างคนต่างอยู่ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันให้พวกคนแก่งี่เง่าจับคู่กันได้อีก

ส้มนั่งรถด้วยความสงสัยแต่ขี้เกียจจะถามอะไรให้มากความ เส้นทางขากลับเปลี่ยนไปไม่นานรถก็จอดที่ร้านค้าขนาดใหญ่และประตูก็เปิดออกโดยผู้ชายที่ลงเร็วมาก เขาไม่ต้องพูดอะไรก็รู้ว่าต้องการให้ลงไปด้วยแต่จะซื้ออะไรอีกละ

"บ้านพี่ไม่เคยมีผู้หญิงมาอยู่ พี่ไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงดี"

"ก็ทำตัวเหมือนเดิมไงคะส้มอยู่ไม่นานเดี๋ยวก็ไปแล้วไม่เห็นต้องคิดมากเลย เราก็ต่างคนต่างอยู่คอนโดตกแต่งเรียบร้อยเมื่อไรส้มจะรีบไปทันทีเลยค่ะ"

"ประมาณสามเดือนใช่ไหม?"

"บางทีอาจจะเร็วกว่านั้นก็ได้ค่ะ ส้มจะคุยกับช่างที่ตกแต่งห้องวันพรุ่งนี้ให้เขาเร่งมือทำแล้วจะเลือกเฟอร์นิเจอร์ใหม่หมดให้เข้ากับตัวเอง"

"แล้วแบบเดิมมันไม่ถูกใจรึไง?"

"ก็สวยค่ะแต่ส้มไม่ชอบเลยไม่เอาห้องเปล่ามาแทน คอนโดส้มพึ่งเปิดตัวได้ไม่นานคนยังจองไม่เยอะถ้าทำอะไรตอนนี้เสียงจะได้ไม่ต้องไปรบกวนใครมากเกินไป"

"เหรอ?"

"แล้วเรามาทำอะไรกันที่นี่คะ?"

"ซื้อขนมให้ไงแล้วผลไม้ด้วยถ้าชอบก็หยิบเลยนะ พี่ถือว่าเป็นการต้อนรับแล้วกัน เลือกสินานๆพี่จะใจดีแบบนี้" ปรกติเขาไม่มาทำอะไรงี่เง่าแบบนี้กับผู้หญิงหรอก

เขาจับรถเข็นแล้วเดินตามเธอไปเงียบๆมองน้องส้มเลือกของก็เพลินตาดีนะ เธอหยิบผลไม้เป็นส่วนใหญ่แล้วก็นมรสจืดอีกหลายขวดตามด้วยโยเกิร์ตรสธรรมชาติอีกแพ็คเท่านี้ก็หัดมองกันคล้ายจะบอกว่าพอแล้ว

"แค่นี้ค่ะจะได้กลับบ้านกัน"

"อิ่มเหรอ?"

"ไม่อิ่มค่อยซื้อใหม่ก็ได้นี่คะแล้วพี่ทีเร็กซ์ไม่เอาอะไรเหรอ?"

"ไม่รู้สิ!"

"งั้นจ่ายเงินแล้วกลับบ้านเถอะค่ะ"

เขาก็จัดการไปจ่ายเงินตามที่เธอบอกจะได้รีบกลับบ้านกันเพราะตอนนี้ก็สองทุ่มแล้วขืนยังดึงดันเอาแต่ใจตัวเองต่อพ่อคงด่าแน่นอนแล้วไดโนมันพูดอะไรกับพ่อบ้างก็ไม่แน่ใจเพราะเห็นโทรมาแต่ขี้เกียจจะรับสายเลยตัดสายทิ้งก่อนจะส่งข้อความตอบกลับไปให้ไม่ต้องเป็นห่วงเกินไป

"อยากกลับบ้านรึยังน้องส้ม?"

"ค่ะ อยากกลับแล้ว"

"แต่พี่ลืมซื้อของใช้งั้นเราแวะร้านข้างหน้าก่อนนะ"

"ส้มมีงานต้องทำนะคะไม่มีเวลานั่งรถเล่นกับพี่ทีเร็กซ์นานๆนะคะเดี๋ยวงานจะไม่เสร็จ"

"พี่ก็ไม่ได้อยากอยู่กับน้องส้มนานๆหรอกนะ พี่แค่...ลืมซื้อของเฉยๆ"

ส้มนั่งมองข้างทางไม่นานรถก็จอดร้านสะดวกซื้อแล้วยังถูกบังคับให้ลงไปด้วยกันจนน่ารำคาญ พี่ทีเร็กซ์เดินถือตะกร้าหยิบของมาใส่แล้วสักพักก็เอาออกจนไม่แน่ใจว่าเขาต้องการจะซื้อของอะไรกันแน่

เขาหันมาถามว่าเธอชอบกินขนมไหมหรือดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอร์เป็นไหมก่อนจะหยิบน้ำหวานมาใส่ตะกร้าแต่เวลาผ่านไปไม่ถึงห้านาทีก็เอาออกวางที่เดิมแล้วหันมาถามเธออีกครั้งว่าจะซื้ออะไรดี

ถ้าเขาไม่รู้แล้วเธอจะไปรู้ได้ไงเล่า!

เธอหยิบขนมขึ้นมาดูเพราะความน่ารักของแพ็คเก็จมากกว่าจะสนใจซื้อแล้วเขาก็หยิบขึ้นมาดูตามพอเธอวางลงเขาก็วางลงที่เดิม พี่ทีเร็กซ์เดินเลือกของเกือบสิบห้านาทีแต่สิ่งที่ได้มาคือเบียร์หนึ่งแพ็คแค่นั้นเอง เขาหันมาถามเธอแทบตลอดเวลาว่าชอบกินอะไร ชอบน้ำแบบไหน ชอบกินหวานมากไหม ชอบดื่มไวน์แบบไหน และคำถามอ**บลาๆๆที่ตอบจนคอแห้งกว่าจะได้จ่ายเงินก็เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว

"อันนี้พี่ซื้อให้อร่อยนะ"

"ขอบคุณค่ะ"

"พรุ่งนี้ไปเรียนยังไง?"

"ขับรถไปทำงานกับเพื่อนแล้วน่าจะกลับดึก"

"อ่อ…"

"กลับได้รึยังคะ?"

"พึ่งไม่กี่ทุ่มเองจะรีบอะไรนักหนา?"

"ก็ส้มมีงานต้องทำไงคะถึงต้องรีบ ถ้าพี่ทีเร็กซ์ว่างมากก็ไปนั่งคุยกับพี่ไดโนสิคะจะได้ไม่เหงา"

"พี่นี่นะเหงา!!"

"แล้วที่เป็นอยู่นี่ไม่ใช่รึไงคะ?"

"คนอย่างพี่ไม่เคยเหงาหรอก"