ทีเร็กซ์อย่าดุน้อง

ตอนที่ 4

เธอก็หลงคิดว่าเขาเหงาเลยหาเรื่องแวะร้านค้าไปเรื่อยแล้วยังหาเรื่องพูดคุยถามไถ่ตลอดเวลาจนตอบแทบไม่ทัน

นี่เธอเข้าใจผิดเหรอ!

ความจริงพี่ทีเร็กซ์น่าจะเป็นคนคุยเก่งมากพอตัวเลยละดูจากที่เขาถามเธอสิแทบจะตอบไม่ทันอยู่แล้วนะ

บางทีเขาควรไปเป็นนักข่าวไม่ก็พิธีกรนะ!

"ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์แบบนั้นไม่ปวดคอรึไง?" ขึ้นมาก็หยิบโทรศัพท์มาเล่นชนิดไม่สนใจจะพูดคุยกันอีกแล้ว เขาชักอยากจะแย่งโทรศัพท์มาเควี้ยงทิ้งแล้วกระทืบซ้ำๆจนมันพังเละจริงๆเลยน้องส้มจะได้หันมามองคนขับรถอย่างเขาบ้าง

"ไม่ค่ะ" เธอตอบสั้นๆโดยที่ไม่ได้เงยหน้ามองเขาด้วยซ้ำเพราะในตอนนี้กำลังอ่านนิยายเรื่องโปรดที่แจ้งเตือนมาเมื่อสองนาทีที่แล้วด้วยความใจจดจ่อ

" *****คจะออกแล้ว!!"

"อะไรนะ!?"

"เปล่าค่ะ"

"ก็พี่ได้ยินน้องส้มพูดนี่ หรือว่าแอบด่าพี่ห่ะ!?"

"ส้มว่าพี่ทีเร็กซ์ขับรถไปเถอะค่ะเพราะส้มไม่ได้คุยกับพี่และช่วยเงียบๆหน่อยนะคะต้องใช้สมาธิมาก ขอบคุณค่ะ"

"น้อง…"

"ก็บอกให้เงียบไงคะแล้วขับรถอย่างเดียวห้ามแวะนะส้มมีหลายอย่างต้องทำนะ!" เธอพูดดักเอาไว้ก่อนเลยเพราะเดี๋ยวจะทำงานเสร็จไม่ทันเวลายิ่งน้อยลงเรื่อยๆอยู่ด้วย

ทีเร็กซ์เบ้ปากด้วยความไม่ชอบใจปรายตามองคนตัวเล็กที่นั่งก้มอ่านอะไรสักอย่างในโทรศัพท์พอรถติดเขาก็แอบกดปุ่มปรับเบาะให้สามารถเอนตัวพิงลงไปสบายขึ้นส่วนเธอก็เหมือนของเหลวที่ไหลไปตามภาชนะ

น้องส้มมองโทรศัพท์ด้วยแววตาเปร่งประกายฉีกยิ้มกว้างมีความสุขจนชักจะสงสัยว่าเธอกำลังเล่นเกมหรือว่าคุยอะไรใครรึเปล่า เขากำลังจะแอบดูไฟสัญญาณจราจรก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้วเลยต้องรถขับออกไปให้นุ่มที่สุดแล้วเปิดเพลงฟังในจังหวะป๊อปใสๆแทนการชวนคุย

อยู่กับเขาตั้งหลายชั่วโมงไม่เห็นว่าจะยิ้มแบบนี้เลยด้วยซ้ำนะแต่เอาเถอะน้องส้มคงจะคุยกับเพื่อนเรื่องงานพรุ่งนี้ก็ได้มั้ง

เสียงหัวเราะเบาๆดังแว่วมาให้ได้ยินจนต้องหันกลับไปมองและคล้ายว่าหัวใจจะเต้นผิดจังหวะอีกแล้วจนน่าหวั่นใจว่าจะต้องไปตรวจสุขภาพแล้วแหละเผื่อมีโรคร้ายแอบแฝงอย่างเช่นโรคหัวใจอะไรแบบนี้แต่คงไม่ใช่เวลานี้หรอกเพราะน้องส้มต้องไปทำงานต่อแล้ว

บ้าเอ้ย! ทำไมถึงยิ้มโคตรน่ารักขนาดนี้วะ

…ตาเบลอแน่เลย!

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงก็มาถึงที่บ้านจนได้แล้วน้องส้มก็คล้ายว่าจะไม่รู้สึกตัวเพราะว่าเธอหลับอยู่ไง เขาขยับเอียงตัวเข้าไปใกล้ยกมือขึ้นมาแตะหน้าผากแล้วก็ตกใจเพราะตัวร้อนขึ้นมากกว่าทีแรก

"น้องส้มถึงบ้านแล้ว"

"อื้ม...ฝันดีนะคะ"

น้องส้มบอกทั้งที่ยังไม่ลืมตามองด้วยซ้ำเขาเลยใช้จังหวะนี้ขยับตัวไปนั่งที่เดิมด้วยความรวดเร็วแล้วตีหน้านิ่งใช้ความมืดภายในรถอำพรางแววตาที่มองเธอไว้จนหมดสิ้นก่อนจะเปิดประตูลงจากรถพร้อมกับข้าวของที่ซื้อมาในวันนี้

ส้มถือของในส่วนของตัวเองเดินนำเข้าไปในบ้านด้วยความเมื่อยล้า ปวดหัวและหนาวมาก เธอเดินมาเจอกับพี่ไดโนกับลุงมังกรที่คุยกันอยู่ก็ยิ้มอ่อนๆให้

"ทีเร็กซ์พาไปไหนมาเหรอน้องส้ม?" ไดโนวางโทรศัพท์ในมือลงแล้วเดินไปหาเธอและสังเกตเห็นแววตาอ่อนล้าแล้วก็เป็นห่วงมาก เขายกมือขึ้นมาแตะหน้าผากวัดอุณหภูมิที่ร้อนกว่าเมื่อเช้าก่อนจะช่วยถือของแล้วเดินตามไป

"ไอ้ไดโนมึงทำอะไรวะ!"

"ก็น้องไม่สบายมึงก็รู้ไม่ใช่เหรอ กูจะพาน้องไปส่งห้องแล้วหายาให้กิน"

"ส่งถึงห้องเลยเหรอ?"

"ก็แล้วไงวะ?"

"น้องส้มโตขนาดนี้คงไม่เดินหลงทางหรอกมั้งบ้านก็หลังแค่นี้เอง แล้วมึงอยู่ห่างๆหน่อยเดี๋ยวก็ติดไข้มาด้วยคนหรอก เอางี้กูเดินไปส่งเอาดีกว่า"

"คุยกับพ่อก่อนเลยมึง น้องส้มเดี๋ยวพี่เอายาไปให้ในห้องนะ"

"ขอบคุณค่ะพี่ไดโน"

"แค่ยากูเอาไปให้เองก็ได้มั้งยังไงห้องก็ใกล้กัน มึงไม่เห็นต้องเดือดร้อนเลยเดี๋ยวก็ไข้แดกหรอก!"

ไดโนมองน้องชายด้วยความงงไม่รู้ว่าเป็นอะไรถึงทำหน้าบึ้งตึงขนาดนี้ เขาหันไปบอกน้องส้มให้เดินไปก่อนแล้วจะตามเอายาไปให้แต่พอหันมาอีกทีน้องชายกระโดนขึ้นบันไดข้ามสองสามขั้นจนน่าหวั่นใจว่าจะตกก่อนแล้วมาหยุดตรงหน้ามองพี่ชายแท้ๆด้วยแววตาไม่เป็นมิตร

เห้ยไอ้น้องนี่กูพี่ชายมึงไรทีเร็กซ์!!

เขายังงงไม่หายน้องชายก็จับแขนรั้งเอาไว้แล้วแกะมือเขาออกจากถุงที่ถืออยู่จากนั้นก็แย่งไปแบบหน้าด้านๆและรีบขึ้นบันไดตามน้องส้มไปแต่มีเหรอว่าเขาจะยอม

"มึงมาขว้างกูทำไมไดโน?"

"มึงจะหาเรื่องอะไรน้องส้มอีกห่ะแค่พาไปกินข้าวนอกบ้านจนไข้ขึ้นแล้วยังไม่พอใจรึไง กูรู้ว่ามึงไม่อยากถูกจับคู่ กูก็ช่วยแยกน้องส้มออกห่างมึงอยู่นี่ไง!"

"เออวะ!"

"เอาของมากูเอาไปให้เองแล้วไปเคลียร์กับพ่อซะ"

"ของแค่นี้กูเอาไปให้เองก็ได้!" ว่าแล้วก็เดินชนไหล่พี่ชายเดินตรงไปยังห้องนอนของน้องส้มที่อยู่ตรงกลางระหว่างห้องนอนของเขากับไดโน

มือจับประตูจะเปิดออกด้วยความเคยตัวแต่ประตูดันล๊อกเลยต้องเคาะเป็นจังหวะถี่ๆเพราะเป็นห่วงเห็นว่าไม่สบายเดี๋ยวจะอาการหนัก เวลาผ่านไปประมาณสองนาทีประตูก็เเง้มออกมาเล็กน้อยและนี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นหน้าเธอชัดๆใกล้ขนาดนี้

"พี่เอาของมาให้แล้วเป็นนี่ไงบ้าง?"

"..." เธอยื่นมือมารับของแต่เขากลับไม่ยอมปล่อยมือออกจากถุงจนน่างงว่าเป็นอะไร

"ทำไมตาแดง?" ตอนกินข้าวก็ยังดูปรกติอยู่เลยนี่

"ก็ไม่สบายไงคะ พี่ทีเร็กซ์ปล่อยมือได้แล้วค่ะ" ตอนนี้เหมือนเรากำลังแย่งของกันมากกว่าแล้วเขาก็ทำหน้ามุ้ยใส่ก่อนจะก้มเข้ามาใกล้จนต้องถอยออกห่าง

"พี่จะทำอะไรน่ะ!"

"มีไฝที่ปลายจมูกด้วยเหรอ?"

"เม็ดเล็กแค่นี้เห็นด้วยเหรอคะ!"

"นั่นสิ! ไฝเม็ดเล็กนิดเดียวเอง"

"ช่างเรื่องไฝเถอะค่ะตอนนี้ขอของให้ส้มนะคะ" ถึงปากจะพูดว่าขอแต่เธอกลับใช้แรงอันน้อยนิดแย่งมาจนได้แล้วปิดประตูลงทันทีด้วยความไม่เข้าใจในตัวพี่ทีเร็กซ์ที่สุด