ทุกคู่สายตาจับจ้องไปยังหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีที่ตอนนี้ถูกพาดอยู่บนบ่าแกร่งของไทจื่อ คุณหนูตระกูลหลันผู้เย่อหยิ่งคนนั้นกำลังถูกไทจื่ออุ้มพาดบ่า แม้มันจะเป็นการกระทำที่ไม่นุ่มนวลเมื่อทำกับสตรี แต่ไทจื่อผู้ที่เคยยืนกรานว่าจะไม่ยอมให้นางได้แตะต้องนั้นกลับอุ้มนางอยู่!
…แต่พวกเจ้าคงไม่รู้เขาได้เสียกันนานแล้ว
“พอข้าเริ่มสนใจเจ้า เจ้ากลับผลักไสข้างั้นรึ” ลู่เฉิงพูดขึ้นเมื่อสตรีบนบ่าของเขาหยุดดิ้นไปมาได้เสียที เขาต้องเรียนรู้ใหม่เสียแล้วว่าพระชายาของเขานั้นดื้อและซุกซนถึงเพียงนี้
“พระองค์เกลียดหม่อมฉันไม่ใช่รึเพคะ” น้ำเสียงเง้างอนตอบกลับมา
“ไม่ใช่”
“อ้าว” หลันฟู่อิงถึงกับนิ่งค้างไป คำว่าไม่ใช่ของลู่เฉิงทำให้นางสับสน
“ก็ไม่เท่าเมื่อก่อน” ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ความรู้สึก ไม่ชอบใจในตัวของนางหมดไป เขายอมรับแล้วจริงๆ ว่าตอนนี้เขานั้นไม่ได้เกลียดนาง ..เท่าเมื่อก่อน
“เอ่อ”
…งั้นก็แปลว่ายังเกลียดอย
