นางร้ายอย่างข้าจะขอหนีพระเอก

“หลันฟู่อิง เจ้า! สตรีร้ายกาจ เจ้าคิดจะทำสิ่งใดกับข้า อัก” ใบหน้าชายหนุ่มเห่อร้อน เขาส่ายหัวเพื่อเรียกสติ ร่างกายราวกับมีไข้ขึ้นสูง ความวูบวาบไปทั่วทั้งตัวทำให้เขารับรู้ว่าเขาตกหลุมพรางของนางเสียแล้ว! ชายหนุ่มผมสีดำเงาคลับ ใบหน้าหล่อเหลาคมคายดวงตาคมเฉี่ยวน่าดึงดูด ดวงตาสีดำมีเสน่ห์กำลังจ้องร่างหญิงสาวผู้มีดวงหน้าหวานงดงามที่อยู่ภายใต้ร่างของเขา ดวงตากลมโตของนางฉายแววเย่อหยิ่งและเจ้าเล่ห์ขัดกับภาพลักษณ์ของนางที่ดูงดงามอ่อนหวานนัก หลันฟู่อิงหญิงสาวที่เลยวัยปักปิ่นมาถึงสามหนาวแล้วและไม่คิดตกลงปลงใจกับชายใด นางเฝ้าฝันถึงเพียงแต่ลู่เฉิง ชายผู้ที่เป็นทั้งเพื่อนในวัยเด็กและหมั้นหมายกับนางมาตั้งแต่เด็ก เขาเป็นคนที่นางปักใจรักมั่นจนถึงป่านนี้ นางเฝ้ารอเขากลับมาจากการยกทัพไปปราบกบฏที่หนานฉีเป็นเวลาถึงสามปี ไม่คิดว่ากลับมาครานี้เขากลับเปลี่ยนไปคนละคน ร่างกายที่กำยำกับหน้าตาที่ดูคมคายของเขาและผลงานยิ่งทำให้เขาเป็นที่นิยมในบรรดาหญิงสาวสูงศักดิ์อย่างมาก แต่ไม่คิดเลยว่าเขากลับมองแต่เพียง เสียนอวี้ ที่เป็นเพียงลูกสาวของอนุของท่านแม่ทัพหานซีฉวน! นางได้ยินมาว่าเขาคิดจะใช้ความดีความชอบนี้ขอยกเลิกการหมั้นหมายกับนาง แต่มีหรือที่นางจะยอม! ตลอดเวลาที่ผ่านมานางเฝ้าคอยกันท่าหญิงสาวทุกคนที่ตามเขา แม้นางจะต้องเสียศักดิ์ศรีเพียงใดนางก็ยอม ไม่เพียงเขาจะเมินเฉยต่อความรู้สึกนางแต่กลับไปเลือกนางชั้นต่ำนั่น นางเสียนอวี้มีดีตรงไหนกัน! วันนี้เป็นวันเฉลิมฉลองให้กับองค์รัชทายาทลู่เฉิงและท่านแม่ทัพ นางที่เป็นถึงลูกสาวของท่านราชครูองค์รัชทายาท และเป็นคู่หมั้นของเขาจึงเข้ามาร่วมงานนี้ได้อย่างง่ายดาย เป็นไปตามแผนของนาง นางให้คนสนิทของนางแอบใส่ยาปลุกกำหนัดเข้าไปในเหล้าที่องค์รัชทายาทดื่ม คืนนี้เขาต้องเป็นของนาง! เมื่อ 1 ชั่วยามก่อน ภายในพระราชวัง ‘หลันฟู่อิง คารวะองค์ไท่จือลู่เฉิง’ หลันฟู่อิงที่เดินเข้ามาในงานพร้อมกับท่านพ่อของนาง สายตาก็พลันไปพบกับร่างสูงใบหน้าคมคายที่นางเฝ้าคะนึงหามาตลอดแต่ด้านข้างเขากลับมีสตรีผู้หนึ่ง นางรีบเดินก้าวนำบิดาไปยังร่างสูงทันที พร้อมกับนั่งลงข้างเขาอย่างถือวิสาสะ ‘คาราวะท่านราชครู’ เขาหันไปทำความเคารพท่านอาจารย์ของเขา ก่อนที่เขาเลือนสายตามามองนางชั่วครู่ก่อนจะพูดตอบกลับนางอย่างไม่ใส่ใจ ‘คุณหนูผู้สูงศักดิ์แห่งจวนราชครูนี่เอง’ แม้เขาจะอยู่ไกลถึงสนามรบที่หนานฉี แต่วีรกรรมแสนร้ายกาจของนางกลับถึงหูเขาเกือบทุกเดือน สตรีเช่นนี้หอมเพียงรูปเท่านั้นเอง หลันฟู่อิงหน้าชาโดยพลันที่โดนชายหนุ่มตอบกลับอย่างเฉยชาแต่ยังคงท่าทีนิ่งเฉยไว้สายตาของนางปรายตาไปมองสตรีข้างกายเขา ‘คู่หมั้นของข้าช่างแสนดีนักที่ปลีกตัวออกมาคุยกับลูกสาวทูตการค้าเช่นนี้ การค้าภายในเมืองคงดีขึ้นไม่มากก็น้อย’ นางเน้นย้ำคำว่าคู่หมั้นพร้อมกับยกน้ำชามาจิบ คำพูดนั้นทำให้สตรีตรงหน้าสั่นเล็กน้อย อันหยางได้ยินดังนั้นกลับใจดีสู้เสือส่งสายตาออดอ้อนไปทางลู่เฉิง ‘องค์ไท่จือมากความสามารถเช่นนี้เบาแรงท่านพ่อของหม่อมฉันไปหลายส่วน องค์ไท่จือลู่เฉิงจะให้เกียรติหม่อมฉันรินน้ำชา’ ปึก! ‘สามหาว ชนชั้นต่ำต้อยเช่นเจ้าคิดจะริอาจปีนเตียงองค์ไท่จือหรือ จงลุกออกไปเสียมิเช่นนั้นข้าจะไม่ไว้หน้าเจ้าและพ่อของเจ้า!’ ถ้วยน้ำชาถูกจับกระแทกลงโต๊ะเสียงดัง ทุกคู่สายตามองมาที่พวกเขาทั้งสามคน คำพูดและความคิดร้ายกาจของนางทำให้เขารู้สึกรังเกียจนางยิ่งนัก อันหยางหน้าซีดเผือดนางไม่สามารถทำสิ่งใดได้นางจึงรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปด้วยความอับอาย ‘หึ เจ้าช่างเอาแต่ใจและร้ายกาจสมกับคำเล่าลือนัก’ ‘ลู่เฉิง’ ‘อย่าริอาจเรียกชื่อข้าอย่างสนิทสนมเช่นนั้น’ หลันฟู่อิงหน้าสลด นางกลั้นความเจ็บปวดสายนี้ไว้ก่อนจะหันไปทางบ่าวคนสนิทของนาง เมื่อนางเห็นสายตาของคุณหนูของนาง นางก็รับรู้ได้ทันที นางวางไหเคลือบใบหนึ่งไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินกลับไป ‘ฝ่าบาท ข้านำสุราหมักชั้นดีมาให้ท่านเป็นเหล้าชั้นดีจากเมืองฮวาหยวนเพคะ’ ‘ข้ามิโปรดสุราหมัก’ อยู่สนามรบมีหรือที่ชายชาตรีเช่นเขาจะไม่ชอบเหล้าเมาสุราแต่เขากลับไม่ไว้ใจสตรีตรงหน้านี้เท่าไหร่นัก ถึงขั้นที่เขาอยากหนีจากนางจนต้องติดตามท่านแม่ทัพหานซีฉวนไปทำศึกด้วย ‘ท่านพ่อและข้าเฟ้นหาสุราหมักชั้นดีนี้ก็เพื่อเป็นสิ่งฉลองแด่ความสำเร็จของท่าน ท่านพ่อหามาอย่างยากเย็นนัก’ นางแสร้งใช้ชื่อของท่านพ่อของนางขึ้นมาเพราะรู้ว่าเขาจะต้องยินยอมรับไหสุรานี้ไปแน่ ลู่เฉิงที่ได้ยินจึงหันไปทางท่านราชครูหลันตั้วหู เขายิ้มรับกลับมาพร้อมกับยกเหล้าสุราอีกไหเทลงจอกก่อนจะยกขึ้นมา หลันฟู่อิงเมื่อเห็นโอกาสจึงรีบเทสุราใส่จอกก่อนจะยื่นให้ลู่เฉิงอย่างรวดเร็ว ลู่เฉิงจึงรับมาก่อนจะหันไปคารวะพร้อมกับกระดกดื่มเหล้าจอกนั้นจนหมดจอก ลู่เฉิงพบว่ารสชาติของสุราหมักนี้หวานนุ่มลิ้นนัก ‘สุรารสดีนัก’ นางได้ยินดังนั้นก็ยิ้มเหี้ยมร้ายกาจทันที ก่อนจะรีบรินให้เขาอีกหนึ่งจอก ‘สุราหมักดอกท้อนานๆ ปีจะมีหน หม่อมฉันยินดีนักที่ฝ่าบาททรงชื่นชอบ’ ‘อืม’ ลู่เฉิงยกจอกเหล้าที่นางรินจนเต็มกระดกเข้าปากจนหมดแก้วอีกครั้ง ใช้เวลาไม่นานเหล้าก็หมดลงเป็นไปตามแผนของนาง ตอนนี้นางต้องเริ่มแผนการถัดไป นางเดินปลีกตัวออกมาก่อนจะให้สาวใช้ของนางไปบอกกับลู่เฉิงว่านางมีเรื่องด่วนเกี่ยวกับเสียนอวี้จะบอกเขาและถ้าเขายอมมานางจะพบเจอเขาเป็นครั้งสุดท้าย นางเดินมารอตรงสวนด้านหลัง ไม่นานมากนักร่างสูงก็เดินตามออกมา สีหน้าเขาไม่ซบอารมณ์เป็นอย่างมาก ‘มีสิ่งใดก็ว่ามา’ ลู่เฉิงแม้จะไม่ยินยอมมากนักแต่เป็นเรื่องของเสียนอวี้เขาจึงยอมตามมา ‘หม่อมฉันมีเรื่องจะปรึกษาท่าน เรื่องระหว่างเรา’ ‘ข้ากับเจ้าไร้วาสนาต่อกัน ข้านำทัพได้ชัยชนะกลับมาข้าจะขอยกเลิกการหมั้นกับเจ้าเสีย’ ข่าวลือที่ได้ยินมาเป็นเรื่องจริง ‘ได้โปรดให้โอกาสหม่อมฉันได้อธิบายก่อน’ นางรีบพูดพร้อมกับเกาะแขนของเขาไว้ ลู่เฉิงรู้สึกร้อนวูบตรงที่นางสัมผัสเขาจึงรีบสะบัดมือนางออกทันที ‘ข้าไม่ได้ชอบเจ้า’ ‘หม่อมฉันรู้เพคะ ท่านชอบเสียนอวี้ใช่หรือไม่!’ ‘หากเจ้ารู้แล้วก็อย่าได้ขัดขวางข้าเลย’ ‘หม่อมฉันเฝ้ารอเพียงท่าน เหตุใดจึงใจร้ายกับหม่อมฉันเช่นนี้เพคะ นางมีสิ่งใดดีกว่าข้ากัน’ ‘นี่เจ้ายังไม่รู้ตัวเองอีกหรือ! เจ้าทั้งหน้าไม่อาย ตามติดข้า น่ารำคาญณ ร้ายกาจ แตกต่างจากเสียนอวี้มากนัก นางทั้งอ่อนหวาน อ่อนโยน งดงามทั้งกายและใจ!’ ‘ฝ่าบาท!’ นางกัดปากจนห้อเลือด ตากลมสวยแดงก่ำน้ำตาเริ่มไหลออกมาเป็นสาย ลู่เฉิงชะงักไปเล็กน้อย ‘อย่ามารยาสาไข น้ำตาของเจ้าไม่อาจจะรั้งข้าไว้ได้หรอก! หมดเรื่องแล้วข้าขอตัว และอย่าลืมสัญญาที่เจ้าว่ามาเลิกยุ่งกับข้าเสียที!’ ลู่เฉิงรีบหันหลังเดินกลับไปแต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ก้าว ร่างบางด้านหลังก็สวมกอดเขาทันที หลังสัมผัสได้กับความรู้สึกนุ่มนิ่มและมันเด่นชัดเกินไปทำให้เขารู้ได้ว่านางเปลื้องผ้าออก นางถอดเสื้อผ้าทำไมกัน! ร่างกายพลันร้อนวูบวาบมากยิ่งขึ้น ฟุบ! ‘ท่านต้องเป็นของข้า แม้หากไม่ได้ใจท่านก็ตาม!’ นางดึงเขาลงมา โดยไม่ทันตั้งตัวทำให้เขาล้มลงมาอย่างง่ายดาย ปัจจุบัน ร่างสูงมองดวงหน้างดงามภายใต้ร่างของเขามีสตรีรูปร่างงดงามเสื้อผ้าของนางหลุดลุ่ยจนเห็นเนื้ออกเนียนสวย ผิวขาวยามต้องเสียจันทร์ทำให้นางราวกับเทพธิดา เขาเกือบจะลุ่มหลงไปกับภาพลักษณ์ของนางหากไม่รู้ว่านางนั้นช่างร้ายกาจเพียงใด “ฝ่าบาท” เสียงหวานเอ่ยเรียกเขาอย่างเย้ายวน นางเอื้อมมือมาคล้องคอของเขาไว้มือเรียวสวยลูบไล้ไปตามต้นคอลงไปจนถึงแผงอกแกร่ง ตอนนี้ลู่เฉิงแทบจะประคองสติตัวเองไม่อยู่ กลิ่นดอกไม้อ่อนๆ จากร่างกายของนางทำให้เขาแทบคลั่ง “เจ้าอย่าคิดจะท้าทายข้าเชียว” ลู่เฉิงกัดฟันพูด สติเริ่มเลือนราง “ให้ข้าเป็นของท่าน” นางกล่าวพร้อมกับซุกมือเข้าไปใต้ผ้าของเขาสัมผัสกับกล้ามเนื้อพร้อมกับลูบไล้อย่างหลงใหล “แล้วเจ้าจะเสียใจหลันฟู่อิง” “อ๊า” ลู่เฉิงกระชากเสื้อของนางออก อกอวบขาวปรากฏแก่สายตา นางช่างซ่อนรูปยิ่งนักเขาบีบหน้าอกของนางจนเนื้อทะลักออกมาจากง้ามนิ้ว ลู่เฉิงก้มลงกัดลงที่เนินอกขาวจนเป็นรอยแดง เขาขย้ำหน้าอกคู่โตราวกับสัตว์ร้าย “จะ เจ็บอ๊า” “อ่า อย่าหวังว่าข้าจะอ่อนโยนกับเจ้า” เขาจับแขนทั้งสองข้างของนางไว้ในมือเดียวก่อนจะงับเข้าที่ยอดปถุมสีชมพู เขาขบกัดจนมันบวมแดง เขาใช้ลิ้นร้อนเลียวนรอบหน้าอกของนานจนทั้งสองเต้าเปียกชุ่ม ทิ้งร่องรอยแดงเต็มซอกคอขาวและหน้าอกของนาง มือหยาบปลดอาภรณ์ของนางออกจนหมด มือร้อนลากผ่านสัมผัสไปทั่วทั้งกายของนาง “กรี๊ดดดดด อ๊าส์!” นางกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความเจ็บเมื่อคนบนร่างนางแทงแก่นกายที่ใหญ่และยาวของเขาเข้ามาในตัวนางจนสุดลำแบบไม่ทันให้ตั้งตัว ความเจ็บแล่นไปทั่วทั้งร่างของนางร่างบางเกร็งด้วยความเจ็บปวด “อ๊า ของเจ้าตอดดีนัก หึ” “จะ เจ็บอ๊ะ อ้า บะ เบาๆ หน่อยเพคะ อ๊า” เมื่อยัดแก่นกายเข้าไปได้ร่างแกร่งก็เริ่มขยับอย่างรวดเร็วทันที ความกำหนัดที่มีเริ่มถาโถมอย่างรุนแรงเมื่อภายในร่างบางของนางตอดรัดถี่เขาจนเขาปวดหนึบไปหมด เขาจับขานางแยกออก กลิ่นเลือดไหลมาแตะที่จมูกของเขา แต่นั่นกลับไม่ทำให้เขาหยุดกระแทกร่างของนางเลย ปัก ปัก ปัก ปัก ปัก “อ่า อืม” “อ๊ะ อ๊า อ๊า” ลู่เฉิงจับขานางพาดขึ้นบ่าก่อนจะรวบขานางไว้แล้วกระแทกเข้าไปอย่างไม่ยั้งและบ้าคลั่งจนเสียงนั้นดังไปทั่วทั้งสวน เสียงครางและเสียงกระแทกของเนื้อที่กระทบกันนั้นดังสู้กับเสียงงานรื่นเริงภายในวัง แม้จะมีคนมาเห็นตอนนี้เขาก็ไม่สนใจอีกแล้ว หากนางต้องการจะเป็นพระชายาเขา เขาก็จะให้นางเป็น! แต่อย่าหวังว่าเขาจะอ่อนข้อให้กับนางเลย นางจะต้องตายด้วยน้ำมือของเขา ปัก ปัก ปัก “อ๊า!” “กรี๊ด อ๊า” เฉินฉือแหกกลีบบอบบางของนางออกก่อนจะกระแทกตัวตนเข้าสุดออกสุดอย่างบ้าคลั่งทำให้กลีบของนางบวมแดงแต่เขาไม่สนใจเขายังกระแทกอย่างรุนแรงจนในที่สุดร่างสูงก็กระตุกน้ำขาวขุ่นปล่อยแน่นเต็มรูสวาทของนาง บ๊วบ เขาดึงแก่นกายออก น้ำขาวขุ่นไหลออกมาตามง่ามขาของนาง เขาลุกขึ้นก่อนจะสวมอาภรณ์ของตัวเองในทันที ยาปลุกกำหนัดเริ่มหมดฤทธิ์ลงเมื่อเขาได้ปลดปล่อยออกมา เขามองร่างงดงามของนางก่อนจะโยนเสื้อคลุมปิดตัวนางไว้ “อย่าได้คิดว่าตัวเจ้านั้นสำคัญจนถึงขนาดข้าต้องการเจ้า เจ้าเป็นเพียงสตรีที่ข้าใช้ปลดปล่อยเท่านั้น อย่างไรเจ้าก็เทียบกับเสียนอวี้ไม่ได้อยู่ดี ข้าจะให้คนเอายาห้ามครรภ์มาให้เจ้า จงกินมันเสียหากเจ้าไม่กินเจ้าได้ตายคามือของข้าแน่” ลู่เฉิงพูดเสียงเหี้ยมพร้อมกับเดินออกมาจากตรงนั้นทันที หลันฟู่อิงได้ยินก็น้ำตาไหลอีกครั้งในใจมีแต่ความเคียดแค้นต่อเสียนอวี้ “เสียนอวี้นางมารหัวใจข้าจะฆ่าเจ้าให้ได้” นางกำหมัดแน่นเล็บจิกลงไปในเนื้อจนเลือดไหล “คะ คุณหนูเจ้าคะ เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ!” เหมยเหมยรีบวิ่งมาดูเจ้านายของตนในทันทีเมื่อร่างสูงเดินพ้นออกไปแล้ว “เจ้าจงรีบไปปล่อยข่าวลือเรื่องนี้เสีย! อย่าทำให้เสียเรื่องเชียวมิเช่นนั้นข้าจะโบยเจ้าอีกแน่!” นางหันไปตวาดกับหญิงรับใช้ของนาง นางจงใจแต่งตัวอย่างไม่เรียบร้อยพร้อมกับรีบเดินตามลู่เฉิงไปติดๆ เหตุการณ์นี้ทำให้คนลือกันจนหนาหูว่าองค์รัชทายาทและคุณหนูตระกูลหลันได้เสียกันแล้ว