นางร้ายอย่างข้าจะขอหนีพระเอก

คนอะไรไม่อ่อนโยน

แสงแดดยามเช้ากระทบใบหน้างดงามที่นอนหลับตาสนิทอยู่บนเตียง ร่างบางนอนกอดผ้าห่มผืนใหญ่ รอบเตียงยับยู้ยี่จากกิจกรรมเมื่อคืน สภาพที่นอนไม่เรียบร้อยของนางทำให้แผ่นหลังขาวนวลราวกับน้ำนมโผล่พ้นออกมาจากผ้าผืนใหญ่ ลู่เฉิงยืนมองสภาพหญิงสาวที่ราวกับหลุดมาจากสมรภูมิรบ นอนฉีกแข้งฉีกขาราวกับมิใช่สตรีสูงศักดิ์ แผ่นหลังเปลือยเปล่าของนางเต็มไปด้วยร่องรอยรักดุเดือดจากเขาเมื่อคืน ร่องรอยนั้นทำให้เขานึกถึงความเร่าร้อนของเขากับนางเมื่อคืน ฉับพลันร่างกายเริ่มมีอุณหภูมิขึ้นมาเสียดื้อๆ ลู่เฉิงสะบัดความคิดน่าสะอิดสะเอียนออกไปก่อนจะออกคำสั่งกับคนหน้าประตู

“พวกเจ้าเอายาห้ามครรภ์เข้ามา!”

สิ้นเสียงของลู่เฉิงเหล่ากำนัลก็รีบน้ำยาเข้ามาอย่างรวดเร็ว พวกนางสัมผัสได้ถึงโทสะในน้ำเสียงขององค์ไท่จื่อ และเมื่อพวกนางเข้ามาก็ได้เข้าใจในทันทีเมื่อเบื้องหน้าของพวกนางหญิงสาวที่เพิ่งได้เป็นพระชายามาหมาดๆ นั้นกำลังนอนไม่สนใจองค์ไท่จื่อของพวกนางที่ยืนหน้าปั้นยักษ์อยู่กลางห้องเลย

ข้าส่งเสียงดังถึงเพียงนั้นนางกลับไม่ตื่นไม่แม้แต่จะกระดิกตัวด้วยซ้ำ

“หลันฟู่อิง!” ลู่เฉิงเสียงดังขึ้นอีกครั้ง เหล่านางกำนัลต่างพากันยืนสั่นกลัวกับน้ำเสียงทรงอำนาจของเขา

“ครอกกก”

ภายในห้องนั้นเงียบกริบลงทันใด ร่างกายของลู่เฉิงสั่นเทาไม่ต่างจากนางกำนัลที่แทบจะรวมเป็นเนื้อเดียวกันเมื่อรับรู้ถึงกระแสความร้ายกาจออกมาจากองค์ไท่จื่อ หากแต่ลู่เฉิงไม่ได้สั่นเทาด้วยความกลัวแต่เขากลับโกรธอย่างมาก! เมื่อคืนนั้นนางอาจหาญกล้าทุบตีเขา เขาคิดจะรอให้นางมาขออภัยโทษจากเขาแต่ทั้งเช้าจนถึงยามสายกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของนาง!

เมื่อมาถึงกลับเห็นนางยังนอนสบายใจมิได้ทุกข์ร้อนใจต่อความผิดของตนเองเลยสักนิด! แล้วนั่นนางนอนกรนอีกงั้นรึ น้ำลายไหลด้วย! เขากำหมัดแน่นก่อนจะหันไปทางนางกำนัลคนหนึ่งที่ยืนก้มหน้าอยู่และเขาจำได้ทันทีว่านางคือบ่าวใช้ของหลันฟู่อิง

“เจ้า สาวใช้ของนางจงไปปลุกนางเสีย หากนางไม่ตื่นเจ้าจะโดนโบย ไป!”

“พะ เพคะ”

เหมยเหมยรีบเดินไปทางเตียงที่ยับเยินด้วยสีหน้าตื่นกลัว “พระชายาเพคะ พระชายาตื่นเถิดเพคะ” หญิงสาวผู้ที่ถูกเรียกว่าพระชายายังคงนอนนิ่ง นางเริ่มมีสีหน้าไม่สู้ดีนางหันไปทางองค์ไท่จื่อก็เห็นเขายังคงปั้นหน้ายักษ์ราวกับจะฆ่านางให้ตายอยู่กลางห้อง นางตัดสินใจยื่นมือที่สั่นเทาของตัวเองเขย่าหญิงสาวบนเตียงเบาๆ

“พะ พระชายาตื่นเถิดเพคะ องค์ไท่จื่อทรงมาเยือนที่ในตำหนักนานแล้วเพคะ” พูดไปเสียงสั่นไปในใจนางกลัวเหลือเกินว่าพระชายาจะไม่ตื่น คิ้วเรียวสวยเริ่มขมวดมุ่นเมื่อรู้สึกถึงสิ่งที่กำลังขัดจังหวะการนอนของเธอ เธอหมุนตัวกลับไปอีกทางอย่างนึกรำคาญ

“อือ อิงอิงยังง่วงอยู่เลย ขอนอนต่ออีกหน่อยน๊าป้า”

เหมยเหมยนั่งลงข้างเตียงด้วยความหมดแรงเมื่อเห็นแล้วว่าพระชายาคงไม่ตื่นมาเป็นแน่ นางคงโดนโบยอย่างแน่นอน ลู่เฉิงที่เห็นดังนั้นก็ยิ่งหัวเสียมากยิ่งขึ้น ร่างสูงเดินก้าวฉับๆ ไปตรงข้างเตียงมองดวงหน้าที่กำลังหลับอย่างสบายใจของนาง เขายิ้มเหี้ยม

ฟึบ ผลัก

“โอ้ยยยยย”

เขาห่อตัวนางขึ้นมาก่อนจะโยนลงที่พื้นอย่างไม่ไยดี คนตัวเล็กที่ถูกมัดเป็นก้อนกลมๆ รีบลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เธอร้องด้วยความเจ็บที่บริเวณแก้มก้นของตัวเอง เมื่อตื่นเต็มตาแล้วอิงอิงก็พบว่าเธอได้นั่งอยู่ที่พื้น ตัวถูกพันด้วยผ้าผืนหนาจนขยับตัวไม่ได้

สายตาพลันสังเกตเห็นรองเท้าของใครคนหนึ่ง เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูงที่ยืนค้ำอยู่ตรงหน้าของเธอ ชายเจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่กำยำ ตัวเขานั้นสูงมากใบหน้าหล่อเหลาที่เห็นได้ชัดเจนกว่าเมื่อคืนที่เธอลืมตาขึ้นมา ผมยาวสีดำคลับถูกรวบไว้เป็นหางม้าด้านหลัง เนื้อผ้าชั้นดีที่เปิดเผยแผงอกนิดๆ ดูเซ็กซี่ หัวใจของเธอสั่นไหว เห็นคนหล่อจากเพื่อนดาราและไฮโซทั้งหลายมาก็มาก ต้องบอกเลยว่าคนตรงหน้าเธอนั้นนอกจากความหล่อธรรมชาติราวกับเทพสรรค์สร้างแล้เธอต้องย้ำในใจอีกครั้งว่าสเปคมาก!

“เจ้าจ้องข้าเช่นนั้นรึคิดพิศสวาทอยากร่วมเตียงกับข้าอีกงั้นรึ”

“คะ คุณทำไมพูดจาเหมือนคนแก่แบบนี้ละคะก็ยังดูหนุ่มอยู่เลยนี่ แล้วคุณหนะ! รังแกฉันก่อนไม่ใช่หรอคะ! เมื่อคืนนี้ฉันจำได้ว่าฉันร้องบอกให้คุณหยุดนะแต่คุณไม่หยุด!” รึเปล่าวะ อิงอิงคิดในใจ เธอก็จำไม่ได้หรอกแต่เธอจำได้แต่ว่ามันเป็นเซ็กที่เหมือนกับหนังที่เธอเคยดู ความรู้สึกยามนางเอกโดนพระเอกมีเซ็กแบบป่าเถื่อนมันเป็นแบบนี้นี่เอง แอร๊ยยย

“สตรีน่าตาย! นอกจากจะร้ายกาจแล้วยังกล้าพูดจาสามหาว ทำร้ายร่างกายหมิ่นเบื้องสูง! ทั้งเจ้าและบ่าวของเจ้าต้องถูกประหาร! ประหารทั้งตระกูลเสียด้วยซ้ำ!” ลู่เฉิงใบหน้าแดงก่ำที่โดนกล่าวหาทั้งที่นางเป็นคนหลอกล่อเขาขึ้นเตียงก่อนเสียด้วยซ้ำ

“ไทจื่อได้โปรดระงับโทสะด้วย พระชายายังคงไม่สบายตัวเป็นแน่เพคะจึงไม่ได้ไปเข้าเฝ้าพระองค์ยามเช้า พระชายามิเคยคิดดูหมิ่นพระองค์เลยสักครั้งนะเพคะ”

“หุบปาก!”

เหมยเหมยคลานเข้ามาข้างกายนายของนางก่อนจะรีบคำนับอีกหลายครั้ง หวังให้โทสะของไท่จื่อนั้นเบาบางลง

“ไทจื่อ!!” อิงอิงนั่งอึ้งไปในทันทีเมื่อคำว่าไทจื่อได้ถูกพูดออกมา บรรยากาศที่ราวกับหลุดเข้ามาในยุคจีนโบราณ ผู้คนตรงหน้าเธอนั้นทั้งการกระทำคำพูดและชุดที่พวกเขาใส่นั้นราวกับคนในยุคนั้นจริงๆ นี่มันไม่ใช่ความฝันแน่ๆ! หากบอกว่าเป็นคนแสดงแต่คงไม่เหมือนขนาดนี้หรอกไหม ความโกรธเกรี้ยวของบุรุษตรงหน้าไม่ได้อยู่ในสายตาเธอเลยแม้แต่น้อย ความคิดในตอนนี้ของเธอคือ เธอได้ตายไปแล้วจริงๆ!

“องค์รัชทายาทลู่เฉิง! ลู่เฉิงที่ใจดำคนนั้นหนะหรอ! อุ๊บ” เธอรีบเอามือปิดปากตัวเองทันทีเมื่อรู้ตัวว่าได้เผลอหลุดปากพูดออกไป ดวงตากลมโตเงยหน้าไปมองบุรุษผู้งดงามตรงหน้า ที่ตอนนี้หน้าบิดเบี้ยวมากกว่าตอนแรกเสียอีก

“พระชายาเพคะ!” เหมยเหมยตกอกตกใจที่คุณหนูของนางมีความคิดกับองค์รัชทายาทเช่นนี้ แต่ก่อนแม้องค์รัชทายาทจะเย็นชาใส่อย่างไรกลับไม่เคยพูดจาให้ร้ายพระองค์เลยสักครั้ง

“จะ เจ้า!”

“เดี๋ยวก่อน ขอเวลานอก!”

ลู่เฉิงที่จะเข้ามาหาเรื่องนางอีกครั้งเพราะอดทนต่อวาจาสามหาวของนางไม่ไหวกกลับต้องหยุดชะงักลง สีหน้าที่ปั้นหน้าดำคร่ำเครียดเมื่อสักครู่แปรเปลี่ยนเป็นสงสัยและตกใจ เมื่อคนตัวเล็กตรงหน้ายกมือห้ามเขากลางคันสายตาพลันจ้องไปเบื้องหน้าราวกับใช้ความคิดอย่างหนัก

อิงอิงที่รู้ตัวแล้วว่าในตอนนี้เธอได้หลุดเข้ามาในโลกของนิยายที่เพื่อนของเธอชอบแน่ๆ นี่ต้องเป็นพระเอกของเรื่องลู่เฉิง ที่เป็นองค์รัชทายาทและตอนท้ายสุดแล้วเขาเนี่ยแหละที่จะฆ่านาง! โถ่เอ้ย ทำไมถึงคิดว่าเป็นฝันกัน นี่เธอหล่นลงไปในแหล่งหายนะชัดๆ เธอไม่อยากเป็นก้างขวางคอคนรักกันหรอกนะ! แต่เธอจะทำไงได้ในเมื่อเธอดันเกิดใหม่ในร่างของนางร้ายอย่างหลันฟู่อิงแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้อ่านเรื่องราวทั้งหมดไหมละ!

“โอ้ยย ทำไมตอนนั้นไม่ต้องใจฟังยัยฟ้าให้ดีๆ วะ” หญิงสาวสบถอย่างหัวเสีย

“เจ้าว่าอย่างไรนะ”

ลู่เฉิงตกใจจนได้แต่เหมือนคนยืนเพ้อที่สตรีที่มักจะคงภาพลักษณ์สง่าและสูงศักดิ์เช่นหลันฟู่อิงกำลังพูดจาราวกับแม่ค้าในตลาดก็มิปาน

อิงอิงหรือตอนนี้ที่กลายเป็นหลันฟู่อิงแล้วได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวดนี้! ฮึกนอกจากจะเสียซิงให้ไอคนหน้าหล่อนี้แล้วยังต้องโดนฆ่าอีกมันไม่ยุติธรรม! ถึงจะหล่อยังไงแต่ไม่อ่อนโยนและคิดจะฆ่านาง นางก็ไม่อยากได้เป็นสามีหรอกนะ หากนางไม่อยากโดนเขาฆ่านางจะต้องทำให้เขารู้ว่านางไม่มีพิษมีภัยและนางจะหลีกทางให้เขากับแม่นางเอกของเขาซะ!

เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างบางที่ถูกม้วนนั้นก็ค่อยๆยันตัวขึ้นมานั่งพับเพียบก่อนจะโคกหัวตัวเองลงพื้นอย่างแรง

ปึก!

“ฮึกกก ไทจื่ออออได้โปรดอภัยให้กับลูกแกะตัวน้อยๆ นี้ด้วย ขะ ข้า เอ้ยหม่อมฉันปวดท้องเพคะ มันจุกมากหม่อมฉันเลยลุกขึ้นไม่ไหวดูสิเพคะขนาดจะยกก้นลุกขึ้นมาหม่อมฉันยังทำไม่ได้เลย กระซิกๆ” โอ้ยยเจ็บมาก ถ้าไม่กระแทกแรงขนาดนั้นนางคงไม่ร้องไห้ออกมาแน่เดี๋ยวลู่เฉิงอาจจะจับได้ว่านางนั้นเสแสร้งแกล้งทำ! หลันฟู่อิงแกล้งเมินหน้าหนีพร้อมทำตัวสั่นราวกับนกน้อยดูบอบบาง นางทำท่าจะลุกขึ้นแต่ลุกได้เพียงนิดก็กลับล้มพับลงไปจนเหมยเหมยต้องเข้ามาพยุงนางขึ้นมา หลันฟู่อันยังไม่จบการแสดงนี้ นางทำท่าซวนเซคล้ายจะล้ม จนเหล่าข้ารับใช้ที่อยู่ภายในห้องต่างพากันส่งสายตาสงสารนาง เมื่อคืนองค์รัชทายาทคงกระทำนางไปมิใช่น้อยน่าเห็นใจนางนัก

ลู่เฉิงได้แต่ยืนเหมือนคนล่องลอยเมื่ออยู่ๆ นางก็ร้องไห้ออกมาคำโตพร้อมกับคำพูดที่ดูเป็นสตรีที่น่าสงสาร นางทำราวกับว่าร่างกายอันบอบบางของนางนั้นกำลังจะสลายหายไป

“ฮะ ฮึ่ม! แต่ว่าเจ้า”

“โฮกกกก หม่อมฉันต้องขอประทานอภัยเพคะหม่อมฉันมิได้ตั้งใจ องค์ไท่จื่อลู่เฉิงเป็นผู้จิตใจงดงามใจกว้างดั่งแม่น้ำในมหาสมุทร ท่านคงจะอภัยให้หม่อมฉันสักครั้งได้หรือไม่เพคะ หม่อมฉันผิดไปแล้ววว ฮืออออ”

น้ำตาพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสายเพราะตอนนี้นางรู้สึกได้ว่าหัวของนางนั้นปูดและมันปวดมาก แต่ปากก็พยายามหาทางเอาตัวรอดให้กับตัวเอง

“อะ องค์ไท่จื่อเพคะ”

หลันฟู่อิงส่งสายตาอ้อนวอนเขาอีกครั้ง ตากลมโตส่งสายตาปริบๆ ปากเม้มเป็นเส้นตรงพร้อมกับทำแก้มป่องอย่างน่ารัก นางเคยใช้ไม้นี้กับพ่อแล้วได้ผลมันจะต้องได้ผลกับผู้ชายทุกคนแน่ๆ เพราะนางร้ายผู้นี้นั้นสวยมากนางต้องใช้ความสวยให้เป็นประโยชน์

ลู่เฉิงเฝ้ามองการกระทำที่แปลกไปของนาง ท่าทางนั่นมันอะไรกันคิดว่าเข้าจะหลงกลงั้นหรือ เหอะ ฝันไปเถิด

“พระชายาข้าคงไม่สบายหนักมาก ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าจะให้อภัยเจ้า หากเจ้าคิดดูหมิ่นข้าหรือแม้แต่จะแตะต้องตัวข้า ข้าจะฆ่าเจ้าแน่!”

แต่แล้วเขากลับพูดในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับใจนึก เขาหันหลังกลับก่อนจะรีบเดินออกไป แต่ก่อนจะจากไปนั้นเขาก็ไม่ลืมที่จะสั่งให้พวกนางกำนัลนำยาห้ามครรภ์กรอกปากนาง

“เอายาให้นางกินเสีย และเจ้าอย่าได้คิดว่าหากเจ้าตั้งครรภ์แล้วมันจะเปลี่ยนสิ่งใดได้ละ!”

“เพคะ”

นางตอบเขาอย่างว่าง่ายนั่นทำให้ลู่เฉิงชะงักไปเล็กน้อยที่นางดูไม่มีท่าทีเสียใจดั่งเช่นเคย นางอาจจะแค่เหนื่อยกระมัง เขาจะปล่อยนางไปก่อน คิดได้ดังนั้นร่างสูงก็เดินออกไปจากตำหนักในทันที หลันฟู่อิงเดินกอดผ้าปีนขึ้นไปนั่งบนเตียงอย่างคนหมดแรง การสู้รบกับลู่เฉิงไม่ง่ายอย่างที่นางคิดเลย