Be Naughty With Me (TAGALOG)

Chapter 4

Chapter 4: Sorry, not sorry

"Haruhiko and Akagi!" nagising ako sa malalim na pag-iisip nang marinig ko ang sigaw na iyon nang adviser namin. Damn. I've spaced out.

It is already 10 in the evening at nasa labas na nga kami lahat para sa Test of Courage namin. That will be our last activity for today.

"Guess we'll be buddies huh?" ani ni Akio na tumabi sa akin. Mas pinili ko na ‘wag na lang siyang lingunin. Ang mga kamay kong nakasuksok sa magkabila kong pants ay walang tigil sa panginginig. Hindi ko pa rin alam kung paanong makitungo sa kaniya ngayon at alam kong ganoon din siya. Tila nagpapakiramdaman na lang kami dalawa. We became awkward since that Onsen scene.

Ano pa kaya ‘pag nalaman mo ang mga pinagsasabi ko sa pinakamamahal mo Aki? Would you still pity me? Or come to hate me?

"Looks like things are going fine with you and you're cute lil' stepbrother huh? " seryoso kong ani habang diretso lang ang tingin sa harapan. Patuloy pa rin sa pagtatawag nang mga magkapares ang adviser namin at gayun na rin sa iba pang level sa paligid namin.

"Sai I'm… I'm really s-sorry." my heart throb. Tila may napingas na bahagi sa puso ko nang bitawan niya ang mga katagang ‘yun. Oh crap, I think I can't properly breath. Being rejected in front of your face feels like a piece of s**t.

I'm really done for.

Hindi ko na nagawang sumagot pa sa sinabi niya. Hindi ko rin naman alam kung paano tugunan ang sinabi niya. I wouldn't say "it's fine" or "Nah, I'm okay" because obviously I am not. I just heave a sigh kung kaya't natahimik na lang din siya.

Maya-maya pa ay sinabihan na kami na pumasok sa kakahuyan. The activity is going to start. At seriously, malas yata ako ngayong gabi dahil si Akio pa ang makakasama ko. Just great.

Hindi ko alam pero bago kami tuluyang makapasok sa kakahuyan ay binaling ko pa ang paningin kung saan naroroon ang section nila Jun Miyamoto. I saw him walking side by side katabi ang kinakapatid ni Aki at papasok na rin sila sa kakahuyan. It's obvious na sila ang magkapareha. Napakunot ang noo ko at binaling na ulit ang paningin sa harapan.

I don't know but, I felt kind of piss. Dahil ba naiinis ako sa Miyamoto na ‘yun o dahil kapareha niya ‘yung Fujiyuki na ‘yun? Why the hell am I bothered by it anyway?

That Jun, he used to be cute. Kung hindi lang dahil sa kuya niya hindi naman ako maiinis sa kaniya eh. That good for nothing older brother of him.

I really cared for that little Jun before, but now that little Jun is gone. It's as if we became nothing.

Napapikit ako sa naisip. Hindi ko na dapat iniisip ‘yun. It was now just a memory when we were in grade school. At isa pa, malapit na matapos ang buwan na ‘to at panibagong buwan na naman. And every first week of the month as usual, makikita ko na naman siya.

Yujin Miyamoto. I'll see you again next month huh? Tsk.

That's why I hate the first week of the month.

"Hey Sai." napabaling ako kay Akio nang magsalita siya. Sa paglipad ng isipan ko, nakalimutan kong siya nga pala ang kasama ko.

"What?" walang gana kong ani.

Napatigil siya sa paglalakad kung kaya gan’un din ako. Hindi ko na rin alam kung saang parte nang gubat na ba kami naroroon.

I saw this hesitant look on his face, tila may inaalala na parang hindi niya kayang sabihin. Kunot ang noo niya at gumagalaw galaw ang labi niya. Napakunot din ang noo ko, iniisip kung ano ba ang gusto niyang sabihin.

"That night. The night that we did that, let's just pretend like it didn't happen. Hindi rin naman natin ‘yun ginusto pareho diba?" ani niya with that look on his face na hindi ko mapangalanan.

What a cruel man. How can you rub more salt in a wound Akio? Tch. Pretend like it didn't happened he said? Oo may kasalanan ako d’un, pero hindi niya ba alam kung paano ko ibinaba ang sarili ko noon para lang magawa ko ang memorya na ‘yun kasama siya? Kahit pa na hindi ako ang iniisip niya ng mga oras na iyon?

"Why? You wouldn't want na malaman ‘yun ng kinakapatid mo? Ah…ofcourse, you don't want that. Kahit ako din naman siguro kapag malaman na ang taong mahal ko nakalampungan noon ang bestfriend pa niya, malamang I'll feel disgusted diba? Kaya ba natatakot ka ha, Akio?"

All of as sudden, napaskilan ng inis ang mukha niya. I think I triggered him. Well I am just stating a fact. Natatakot lang siya na malaman iyon ng kinakapatid niya. Well, too bad. I've already let him know the news and I wouldn't regret that at all. Kahit doon manlang, mailabas ko ang hinanakit ko. I'll take your punch one of this day dumbass dahil alam kong hindi mo ako papalagpasin kapag natuklasan mong may nasabi ako sa pinakamamahal mo.

I was taken aback ng bigla bigla ay tinulak niya ako sa isang malaking puno. Napapikit ako ng maglapat ang likod ko doon, pero napamulat din agad ng ikinulong ako ni Akio sa mga bisig niya. He gave me an intense stare kung kaya sinuklian ko rin siya nang ganoong titig.

How I wish mapadaan dito ang kinakapatid mo at makita niya ‘tong eksenang ‘to para mas maging alanganin pa ang inuumpisahan niyong relasyon.

"What happened that night between us, don't you ever tell Rin about it. Got it Sai?" mariin ang bawat bigkas niya ng bawat salita, halatang ipinapaintindi sa akin na hindi niya ako mapapatawad kapag may nalaman iyong si Rin Fujiyuki.

Sorry, not sorry Akio. The damage has been done.

Tinalikuran niya ako at kahit hindi niya man sabihin, alam kong ayaw na niyang magkasama muna kami. I remained sa kinatatayuan ko at naupo na lang sa tabi ng puno.

"Tch."

A soft irritated voice made me look up on a certain direction. Doon ay nakita ko ang papalayo ng si Rin Fujiyuki at si Jun na noo'y tinitignan ako na parang may malaki akong kasalanan na nagawa. Hindi sila kalayuan sa pwesto namin ni Akio kanina kung kaya napagtanto ko na baka may nakita o narinig sila.

I smirked at him. Tumaas lang ang isang kilay niya at naglakad na para sundan iyong kaibigan niya. Sinundan ko sila ng tingin, pero mas nakatitig ako kay Jun.

You grew up that much huh?

Honestly, nagulat talaga ako noong second year nang makita ko siya sa paaralan namin bilang freshman. Alam kong alam ng kuya niya na nandoon din ako kung kaya't hindi ko alam kung bakit pinayagan niya si Jun na doon din mag-aral.

Pero hindi ko na rin naman inaasahan kung siya pa rin ‘yung Jun na nakangiti agad kapag makita ako or tatawagin ang pangalan ko kapag namataan ako. ‘Yung laging nakabuntot sa akin kahit naiirita na ako sa kaniya. Ngayon, makita niya palang ako tila inis na inis na kaagad siya. At sa Rin na siya na iyon nakabuntot ngayon.

Well, napag alaman ko na magkaklase na sila noon pa dahil magkaibang paaralan naman kami noong grade school, pero kasi kahit ganoon, walang araw na hindi ko siya maabutan sa labas ng dorm ko. Naka uniform pa at halatang kakagaling lang sa paaralan. Ngingiti sa akin at magkukwento ng nangyari sa kaniya buong araw.

It was used to be me. Sa’kin lang yata naka-laan ang atensiyon ni Jun noon, but why now?

What the hell. Why am I so irritated again?