ตอนที่ 5 ขอแค่ได้กกไข่

1231 Words
"ทานข้าวเที่ยงยังคะผอ." ทานข้าวเที่ยงเสร็จขึ้นมารอเรียนคาบบ่าย ทับทิมรีบเอาโทรศัพท์มือถือออกมาส่งข้อความหาหวานใจของเธอทันที ทั้งที่ความจริงแอบเรียกเขา 'สามี' ในใจมานานแล้วแหละ อิอิ (ครับ) "ตอบสั้นจังเลยค่ะ" (ทานแล้วครับ) "หึหึ น่ารักจังเลยค่ะ หนูก็ทานแล้วค่ะ" ผอ.ไม่ต้องถามเดี๋ยวอีทับทิมรายงานตัวเอง อยากให้เขารู้ว่าเธออยู่ไหนทำอะไร ไปทานข้าวมาแล้วก็มานั่งคิดถึงเขาอยู่นี่ไง "ขอไปหาได้ไหมคะ" (ไม่ได้ครับ) ธรรศภาคย์รีบตอบกลับทันที บอกไปเมื่อเช้าว่าไม่ให้ขึ้นมาหา เที่ยงก็ยังจะมาอีก "ก็หนูคิดถึงนี่นา..ขอไปเจอหน้าสักห้านาทีก็ไม่ได้เหรอคะ" ทับทิมส่งสติกเกอร์แมวอ้อน ทับทิมส่งสติกเกอร์ขอร้อง ธรรศภาคย์เงียบไม่ตอบ "น้า.. หนูไม่เคยคิดถึงใครมากขนาดนี้มาก่อนเลยค่ะ" มันกระวนกระวาย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มันอยากขลุกอยู่แต่กับเขาทั้งวันทั้งคืน อยากนั่งมองหน้าหล่อๆ แล้วถามเขาซ้ำๆ ว่ากินข้าวกับอะไรถึงหล่อจัง ทำเอาอีทับทิมหลงหัวปักหัวปำจนกู่ไม่กลับแล้ว ธรรศภาคย์เงียบไม่ตอบ ไม่แค่นั้นยังไม่อ่านด้วย ทำทับทิมถอนหายใจออกมาเบาๆ "รักนะคะผอ.ขาาา" บันทึกเสียงแล้วส่งไปแทนการพิมพ์ ก่อนจะเก็บมือถือลงในกระเป๋า นั่งเอามือค้ำคางตัวเองอย่างเซ็ง ธรรศภาคย์นอนพักสายตา ทว่าพอตื่นขึ้นมาต้องตกใจเมื่อใครบางคนกำลังนั่งจ้องหน้าเขาอยู่ด้านข้าง ทำเขาหัวใจแทบวาย "มาทำไมครับ" ถามพร้อมลุกขึ้นนั่งบนโซฟาสีดำตัวยาวที่ใช้นอนได้ด้วย ตบบ่าตัวเองเบาๆ "คิดถึงค่ะ" ว่าจะไม่มาหาแล้วแต่อดใจไม่ไหว อีกอย่างเธอขึ้นลิฟต์นักศึกษาคนเดียวมาถึงชั้นสี่ไม่มีใครเห็นไงผอ.ไม่ต้องกังวล "มาหนูนวดให้ค่ะ" เขยิบเข้าไปยืนทางด้านหลังเขา ทว่าเขากลับเขยิบออกห่าง "ไม่เป็นไรครับ" ลุกเดินไปนั่งเก้าอี้ทำงานทับทิมก็ตามมา "หนูนวดเก่งนะคะ" วางมือลงบนไหล่ของเขาไม่สนเสียงห้ามปราม ใช้นิ้วทั้งสิบบีบนวดตามต้นคอ โดยเฉพาะนิ้วโป้งคลึงลงน้ำหนักได้อย่างพอดิบพอดี ธรรศภาคย์ทิ้งแผ่นหลังลงไปกับพนักพิงเก้าอี้แล้วหลับตาลงช้าๆ ก็รู้สึกดีเหมือนกันนะ มือนุ่มนิ่มแตะไม่หนักมากทว่าทำเขาผ่อนคลาย "อืม.." ธรรศภาคย์ครางในลำคอเบาๆ ทำเอาทับทิมอมยิ้มออกมา เสียงครางของเขา งื้ออออ ไม่อยากจะคิดเลยว่าเวลานั้นเขาจะครางเสียงแบบนี้ ลงน้ำหนักเพิ่มที่มืออีกทันที ยิ่งทำก็ยิ่งได้ยินเสียงพึมพำในลำคอมากขึ้น เชื่อไหม แค่ได้ยินเธอเสียงครางของเขาแต่เสียววาบลงไปตรงกลางหว่างขาแล้ว เมื่อไหร่น้อ..อีทับทิมจะมีโอกาสได้อึ๊บผอ.ภาคย์สักที คนตัวเล็กเปลี่ยนไปนั่งคร่อมบนตักทางด้านหน้า ทำเจ้าของห้องลืมตาพรึบขึ้นทันที "ทับทิม" สองมือหนาดันหน้าท้องแบนราบให้เธอลง พร้อมตามองไปที่ประตู "หนูล็อกประตูห้องแล้วค่ะไม่มีใครเข้ามาได้หรอกค่ะ" "แต่มันสามารถส่องเข้ามาได้ครับ" ธรรศภาคย์ส่งสายตาดุ ทว่าทำทับทิมอมยิ้มเพราะไม่ได้รู้สึกเกรงกลัว คนอะไรดุยังหล่อเลย แล้วเวลาอยู่บนเตียงยังจะหล่อมั้ยนะ หล่อแหละเนอะ คนหล่อยังไงก็หล่อ ว่าแต่..อยากรู้จังว่าบนเตียงเขาดุไหม "ลงไปได้แล้วครับ" "งื้อ..ใครจะไปส่องขนาดนั้นคะผอ.ขาาาา" อีกอย่างเขาปิดไฟในห้อง ถึงส่องเข้ามาก็มองได้ไม่ชัดหรอก กระจกประตูห้องเขาทึบจะตาย ผู้ชายอะไรคลุมโทนมืดตั้งแต่หัวจรดเท้า รถยนต์ก็สีดำ ไม่เว้นแม้แต่ห้องทำงานก็ยังคลุมโทนสีเข้มไปหมด ยกเว้นก็แต่ผิวขาวๆ ของเขาเนี่ยแหละที่ดูสวนทาง ใบหน้า ลำคอ รวมทั้งส่วนแขนที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อเชิ้ตสีดำที่โคตรขาว ไม่แค่นั้นยังมีเส้นเลือดโอบล้อมลำแขนเด่นชัด ไม่อยากจะนึกถึงลำเอ็น.. อิอิ คงจะขาวน่าดู "แต่อย่างนั้นมันก็ไม่เหมาะครับ และอีกไม่นานธนาก็จะขึ้นมานั่งชั้นเดียวกันกับผม ต่อไปคุณห้ามขึ้นมาบนนี้อีกนะครับ" ทับทิมยู่หน้า ค่อยๆ วางศีรษะลงซุกกับซอกคออุ่น สองแขนตวัดรัดรอบเอวสอบของเขาแทน สูดดมกลิ่นหอมๆ ของผู้ชายคนนี้แล้วรู้สึกสบายใจ "หนูทำตามก็ได้ค่ะ แต่ผอ.ต้องให้โอกาสหนูได้ใกล้ชิดกับผอ.ที่อื่นโอเคไหมคะ" เงยหน้าขึ้นมองเขาอ้อนๆ อนุญาตอีทับทิมทีนะคะผอ. อย่าตัดกำลังใจกันเลยค่ะ "ที่ไหนครับ" ทับทิมแววตาเป็นประกายเมื่อเขาถามแบบนั้น รีบตอบกลับทันที "รีสอร์ตค่ะ!" หากเขากังวลว่าจะมีคนรู้จักมาเห็นก็ไปทำในที่ลับตาคนอย่างเช่น 'รีสอร์ต' อีทับทิมจะยอมเจียดเงินค่าเหล้าเอามาจ่ายค่ารีสอร์ตเลยเอา ขอแค่ได้กกไข่ผอ.ภาคย์ เอ๊ย! กกผอ.ภาคย์ ที่ไหนก็ได้อีทับทิมยอมทั้งนั้น "โอ๊ย!" ทับทิมยกมือขึ้นแตะหน้าผากตัวเองเมื่อโดนเขาดีดมา "หนูเจ็บนะคะผอ.ขาาาา" เขาดีดเบานิดเดียว ทว่าอีทับทิมแสร้งร้องเสียงดังเพื่อเรียกความสงสารจากผู้ชาย ธรรศภาคย์รู้สึกผิดอยู่นัยๆ ที่ทำให้อีกฝ่ายเจ็บตัว ก็เขามันเขี้ยวเธอ ชวนผู้ชายเข้ารีสอร์ตง่ายๆ อย่างไม่อาย "ทำไมเป็นผู้หญิงถึงพูดเรื่องนี้ได้โต้งๆ ครับ" "ก็หนูเป็นเด็กผอ.แล้วนี่นะคะ อีกอย่างหนูชวนแค่ผอ.ไม่ได้ชวนคนอื่นสักหน่อยค่ะ" "แล้วทำไมต้องไปรีสอร์ตครับ" "แล้วผอ.คิดว่ามีที่อื่นอีกเหรอคะ" "เปล่า ผมไม่ได้คิดว่าจะทำอะไรคุณ ไม่จำเป็นต้องไปรีสอร์ตครับ" "แต่หนูอยากแสดงความรักที่มีต่อผอ.นี่คะ" "คุณก็พูดอยู่ตลอดเวลานี่ครับ" ส่งไลน์หาเขาทั้งวันจนเขาไม่เป็นอันทำงาน จะไม่เปิดอ่านก็กลัวจะมีเรื่องคอขาดบาดตาย แต่สรุปไม่มีใครตาย มีแต่หัวใจเต็มหน้าแชทไลน์ไปหมด ตามหลักวิทยาศาสตร์ หัวใจคนเรามีสี่ห้อง ส่วนของทับทิมคงมีเป็นร้อยห้องเลยมั้งถึงได้ส่งมาเยอะขนาดนี้ "ความจริง..หนูอยากอึ๊บผอ.ต่างหากค่ะ ตะ..แต่อย่าดีดอีกนะคะ" ทับทิมรีบเอามือป้องหน้าผากตัวเองเพราะกลัวว่าคราวนี้จะเจ็บมากกว่าเมื่อกี้ "หมกมุ่น" เขาไม่ดีดหรอก ใครจะอยากทำทับทิมเจ็บตัว "ขอบคุณที่ชมค่ะ หนูรอวันที่ผอ.เปลี่ยนใจอยากอึ๊บหนูเองอยู่นะคะ" ธรรศภาคย์ส่ายหัว เขาประชดยังมาบอกว่าเขาชม เหมือนเขาจะเริ่มรู้แล้วแหละว่าทับทิมเป็นคนแบบนี้ เป็นคนเปิดเผยโต้งๆ เมื่อวานยอมรับว่าตกใจที่เธอพูดอะไรตรงๆ จนเผลอตำหนิเธอไป แต่วันนี้ทับทิมก็ยังสม่ำเสมอ หมกมุ่นสม่ำเสมอ สรุปแล้วมันคือตัวตนของเธอจริงๆ
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD