“เจขา...แพรไม่ไหวแล้ว เจช่วยแพรด้วย...” ดวงตาหวานฉ่ำเต็มไปด้วยไอพิศวาส มือเรียวบางลูบไล้เปะปะไปทั่วๆ ทั้แทบจะกระชากเสื้อผ้าของเจรามี่ให้หลุดออกไปจากกายแกร่ง
“เดี๋ยวแพร...มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณถึงมีอาการเป็นแบบนี้”
เจรามี่ปรามเสียงแข็ง
“เจ...ช่วยแพรด้วย?” แพรพลอยเอ่ยย้ำๆ เสียงแหบกระเส่า เร่งบดเบียดกายอ่อนบาง กับกายแกร่งหนักขึ้นเรื่อยๆ
“ปล่อย! ปล่อยผมก่อน ถ้าไม่ปล่อยผมจะกลับเดี๋ยวนี้นะครับ”
“เจใจร้าย...เจไม่สงสารแพรเลยรึยังไงคะ...แพรคิดถึงคุณแทบจะขาดใจ”
“คุณกลับไปใช้ยานั่นอีกแล้วใช่ไหมแพร ผมเตือนคุณแล้วทำไมไม่ฟังกันบ้าง” ชายหนุ่มถามเสียงเคร่ง
“โธ่...ก็แพรเหงาคุณไม่สนใจแพรเลย”
“มันไม่เกี่ยวกันนะแพรพลอย” เจรามี่ตวาด
แพรพลอยหรือจะสนใจ เวลานี้ฤทธิ์ยา ผสมกับความพึงใจส่วนตัวครอบงำเธอเสียแล้ว แพรพลอยดันแผงอกของเจรามี่ไปเรื่อยๆ จนชายหนุ่มเดินถอยไปติดโซฟาสีสวย และเซล้มลงไป เมื
