นิสานั่งอึ้ง...มองตามเจรามี่ไปจนผู้ชายคนนั้นหายลับไปจากสายตา หลังจากชายหนุ่มหันหลังหนี อาหารมื้อนั้นจึงทั้งกร่อย และฝืดคอ เธอมัวแต่กังวล ความคิดวนเวียนอยู่แค่เขาผู้เดียว
นิสาขอตัวกลับทันทีที่อาหารมื้อนั่นจบลง
เธอเดินจากมาแบบใจลอย น้ำใสๆ เอ่อคลอดวงตาหวานอย่างไม่รู้ตัว จนกระทั่งน้ำร้อนๆ นั่นไหลรินออกมาจากดวงตา จึงรีบยกมือขึ้นปาดทิ้งลวกๆ
เสียงหัวเราะหึๆ ดังแว่วอยู่ใกล้ๆ หู แต่เพราะความเสียใจที่แบกไว้ นิสาจึงไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัว เธอควานหากุญแจรถยนต์ในกระเป๋าสะพาย อารามรีบร้อนจนทำให้กระเป๋าถือหลุดมือ ของทุกอย่างภายในกระเป๋ากระจายเกลื่อนอยู่บนพื้นคอนกรีต
“อุ่ย!” เธอรีบลดตัวลง ก้มลงเก็บของที่หล่นอยู่อย่างเร่งร้อน พร้อมกับหยดน้ำตาที่แข่งกันไหลทะลักออกมา
เจรามี่ทรุดนั่งบนส้นเท้า เอื้อมมือมาช่วยเก็บของที่หล่นอยู่บนพื้น เขาดักรอนิสาที่ลานจอดรถอยู่นานพอสมควร เมื่อตัดสินใจไม่ถูกระหว่างไปให้พ้นๆ
