(Talk เหมันต์)
หลังจากที่พี่เอยเดินไป ผมก็นั่งอยู่ตรงม้านั่งหลังเวทีนี่เพื่อพักขา จริงๆ แล้วผมไม่ได้สนใจไอ้การแสดงบ้านี่เลยสักนิด แต่พอได้ยินคนที่คณะบอกว่าพี่เอยต้องมาแสดงแทนคนป่วย ผมก็เลยต้องอยู่เฝ้าเธอ ไอ้รุ่นพี่บ้านี่ แค่เห็นเธอผมก็ทนไม่ไหว หุ่นแม่งยั่วจนผมปึ๋งปั๋งขึ้นมาเดี๋ยวนั้นเลย
“เหม” น้ำเสียงหวานสดใสเอ่ยขึ้นมาดึงผมจากภวังค์ขณะที่ผมเลื่อนมือถือเพื่อดูอะไรเรื่อยเปื่อยรอแฟนผมแสดงจบ
“น้ำหวาน เธอมาได้ไง ไม่ได้ขึ้นแสดงหรือไง” ผมถามเธอเพราะตกใจที่เธอมาอยู่ตรงนี้และใช่ยัยนี่มันต้องขึ้นแสดงอยู่แล้วป่ะ เพราะเป็นดาวคณะ
“นางเอกมันก็ต้องออกทีหลังสิ อีก 10 นาทีหวานค่อยขึ้น” เธอปรายตามองผมด้วยท่าทีกระตือรือร้นน่ารัก
“อ๋อเหรอ” ผมตอบแค่นั้นแล้วไม่ได้สนใจ เลื่อนมือถือเล่นต่อ
“เหม” เธอเรียกผมแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ
“ว่า” ผมเงยหน้ามองเธอที่ก้มต่ำลงมาจนหน้าเกือบชนกัน
“นี่ ที่รัก เรามาทบทวนความหลั
