ไม่ได้ดั่งใจ

ไม่ได้ดั่งใจ 02

ร้านแววหวาน

ร้านขายขนมหวานที่มีทำเลอยู่ใจกลางแหล่งท่องเที่ยวที่รถติดหนักในช่วงค่ำ การหาที่จอดรถค่อนข้างยากแม้เขาจะเป็นเจ้าถิ่นจึงพอรู้ว่าจะจอดตรงไหนได้บ้าง

เมธาวินเดินเข้าไปในร้านที่ตกแต่งด้วยโทนสีน้ำเงินไซแอนบลูกับสีทองและสีขาวลายหินอ่อน

ตอนแรกเขาเข้าใจว่าร้านนี้คือคาเฟ่ขนมเค้ก ทว่าหน้าตาขนมที่โชว์อยู่ในตู้โชว์หน้าร้านนั้นเป็นขนมไทยที่มีหน้าตาดึงดูดความสนใจกว่าที่เคยไม่ว่าจะเป็นขนมอาลัวรูปดอกไม้สีหวาน เค้กฝอยทองครีมชีส และยังมีขนมบ้าบิ่นสีม่วงอ่อนในพิมพ์ดอกกุหลาบแซมกับขนมอื่นๆ การจัดเรียงเรียกแขกได้ดี แม้แต่คนที่ไม่กินขนมหวานอย่างเมธาวินยังสะดุดตา

จากการตกแต่งนี้ ชายหนุ่มรู้เลยว่ายัยเจ้าของร้านถูกใจปู่เขาตรงที่ดูเหมือนเจ้าตัวจะชอบของโบราณ ถ้าเธอชอบคนแก่ไปด้วยเขาอาจจะเจรจาลำบาก

สีหน้านิ่งของเมธาวินทำให้พนักงานที่ยืนรอต้อนรับลูกค้าอยู่นั้นมองมาเหมือนหน้าเจื่อนๆ เล็กน้อย เพราะเขาไม่ได้ดูเหมือนคนที่จะมาหาขนมหวานกินได้เลย

ร้านนี้เหมือนสร้างไว้ให้ลูกค้าผู้หญิง ขนาดเมนูเครื่องดื่มยังประดับดอกไม้เสียฟรุ้งฟริ้งจนดูออกว่าไม่ใช่ไทป์เขา

แต่ก็นั่นแหละ พนักงานไม่ได้เข้าใจผิด เขามาหาเจ้าของร้าน! ไม่ได้มาซื้อขนมหวาน

“ผมมาพบคุณโยครับ” เมธาวินจำชื่อที่ปู่กับแม่สื่อคุยกันได้เลยเอ่ยไปเหมือนว่ารู้จักเจ้าตัว

แคชเชียร์สาวและพนักงานเสิร์ฟอีกสองคนมองหน้ากัน แล้วคนที่อยู่เคาน์เตอร์ชำระเงินซึ่งดูเหมือนจะเป็นผู้จัดการร้านเป็นคนตัดสินใจ

“คุณโยอยู่หลังร้าน รบกวนตามดิฉันมาค่ะ”

เมธาวินพยักหน้าแล้วเดินตามไป

สาวเสิร์ฟสองคนที่ยืนอยู่ขยับเข้ามาใกล้ แล้วกระซิบกันเพื่อไม่ให้ลูกค้าที่นั่งอยู่ในร้านได้ยิน

“เธอว่าคุณคนนั้นมาจีบคุณโยไหม”

“ไม่รู้สิ แต่ดูเหมือนเป็นมาเฟียอีกแล้ว ช่วงนี้คุณโยไปทำอะไรเกี่ยวข้องกับธุรกิจสีเทาหรือเปล่า คนที่เข้ามาจีบถึงดูน่ากลัวไปหมด”

“แต่คุณคนเมื่อกี้หล่อนะ ถึงจะดูนิ่งๆ จนน่าขนลุกไปหน่อย แต่ก็ดูดีมาก ออร่ากระจายเลย”

“จะว่าไปก็อิจฉาคุณโยนะ มีคนมาจีบหัวกระไดไม่แห้ง”

“คุณโยมีเสน่ห์ ใจดี ใครๆ ก็คงอยากรัก”

พวกเธอพยักหน้าเห็นพ้องกัน โดยที่ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่โยธกาเผชิญอยู่นั้นห่างไกลจากคำว่าถูกตามจีบหัวกระไดไม่แห้งเป็นล้านโยชน์

มือของเจ้าของร้านคำหวานประสานกันแน่น ดวงตากลมโตของเธอทอดมองเอกสารบนโต๊ะ ในสวนหลังร้านที่เธอกันพื้นที่ไว้เป็นที่นั่งเล่นและเป็นออฟฟิศของตัวเอง

วันนี้มีคนเข้ามาหาเธอสองคนแล้ว พวกเขาล้วนเป็นเจ้าหนี้ของแม่เธอ หญิงสาวกำลังถูกทวงอย่างสุภาพเพราะช่วงแรกเป็นช่วงแห่งการแจ้งให้ทราบว่าต้องร่วมชำระหนี้ คนเหล่านี้เป็นพวกปล่อยกู้นอกระบบที่ให้วงเงินสูงๆ เพราะมารดาเอาเธอไปอ้าง

เจ้าของร้านขนมหวานชื่อดังที่มีสองสาขา วันไหนทัวร์จีนและรัสเซียลงถึงกับต้องมีการต่อคิวซื้อ ดูเหมือนจะมีหลักประกัน แต่ใครเลยจะรู้ว่าเพราะเริ่มทุกอย่างจากศูนย์ทำให้เธอต้องกู้ธนาคารมาธุรกิจ ส่วนที่เป็นกำไรเธอก็ลงทุนขยายสาขาที่สามเพิ่ม ดังนั้นจึงไม่มีเงินก้อนจะใช้หนี้ให้มารดา

เธอถอนหายใจยาวๆ ถ้ารู้อย่างนี้เธอคงไม่ขอให้แม่ลาออกจากการเป็นแม่บ้านของตระกูลปรมัธภากรจนท่านว่างแล้วฟุ้งซ่านจนไปติดเพื่อนที่เล่นการพนันแล้วสร้างหายนะให้เธอ ถึงแม่จะบอกว่าเลิกแล้วเข็ดแล้ว แต่หนี้นั้นก็ไม่ได้ยกเลิก ยังตามติดเธอเป็นเงาตามตัว

“น้องขายของได้เยอะ จ่ายแต่ดอกเบี้ยไปก่อนก็ได้ พี่จะหารรายวันให้” คนที่อ้างตัวว่าชื่อคุณณพเป็นผู้จัดการของบ่อนเถื่อนแห่งหนึ่งเริ่มเสนอด้วยเสียงที่แข็งขึงขึ้น “ทางเราใจดีไม่มีหรอกพวกเอาตัวขัดหนี้ หรือทวงหนี้โหด มาหาทางออกร่วมกันดีกว่าว่าน้องจะใช้ยังไง”

“...” โยธกาเม้มปาก เธอรู้ตัวดีว่าคุณณพไม่ได้พูดเรื่องเอาตัวแลกหนี้เพราะเธอไม่ใช่สาวสวยจัด โยธกาเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ขยันทำงานเท่านั้น เธอไม่ได้มีหน้าตาหรือคอนเน็กชั่นใดๆ เป็นอาวุธ

หญิงสาวนึกถึงคนใหญ่คนโตที่ตัวเองรู้จักแล้วก็ส่ายหัว เธอคงไม่กล้าให้ท่านมาช่วยเจรจาให้แน่นอน...

นาทีนี้ โยธกาจนปัญญาแล้ว ขอให้มีเทพบุตรขี่ม้าขาวมาช่วยเธอจะได้ไหม ถ้าได้เธอสัญญาเลยว่าเขาอยากได้อะไรตอบแทนเธอก็จะให้

เจ้าของร้านแววหวานอธิษฐานในใจเพราะกำลังอยู่ในภาวะสิ้นหวัง เธอมองสัญญาเงินกู้หนึ่งล้านบาทแล้วก็อยากจะร้องไห้ เธอขายขนมชิ้นละไม่กี่สิบบาท ต้องปั้นลูกชุบกี่ก้อนถึงจะได้ล้านหนึ่ง!

“คุณโยคะ มีแขกมาพบค่ะ”

โยธกาหันไปทางด้านประตูบานเลื่อน เห็นเมธาวินยืนอยู่ด้านหลังของผู้จัดการร้าน

หัวใจของเธอเต้นกระหน่ำ คุณมาร์คผู้ที่ไม่เคยทอดสายตามองเธอนานเกินสองวินาที ตอนที่ยังอยู่ในรั้วบ้านปรมัธภากรเธอเคยเข้าออกตึกใหญ่หลายครั้งแต่ก็ได้เจอเขาแค่ผ่านๆ และคิดว่าเขาคงจำไม่ได้ โยธกาไม่คิดว่าเขาจะแสดงตัวว่ารู้จักเธอในวันนี้

“สวัสดีค่ะคุณวิน โยคุยธุระเสร็จพอดีเลยค่ะ”

แน่นอนว่าโยธกาไม่ปฏิเสธความสนิทสนมกับเมธาวิน เขาคือหลานของท่านมิ่งขวัญ ผู้มีอิทธิพลและมีคนนับหน้าถือตาเป็นอย่างมากในจังหวัดนี้ คุณอานัสบิดาของเขาก็เป็นพระเอกชื่อดังในอดีตที่ยังคงมีชื่อเสียงจนตอนนี้นอกนั้นแล้วตัวเมธาวินเองยังมีพาวเวอร์ล้นเหลือ ใครๆ ก็อยากเข้าหาเขาเพื่อผลประโยชน์ทั้งนั้น แน่นอนว่าโยธกาก็เป็นหนึ่งในนั้น

เธอไม่ได้เป็นคนเห็นแก่ได้ แต่เขาเดินเข้ามาให้เธอคว้าไว้ในตอนที่เธอใกล้จะจมน้ำแล้ว

ดูเหมือนว่าเจ้าหนี้ของมารดาเธอจะรู้จักเมธาวินและเกรงใจเขามาก เมื่อโยธกาส่งสายตาไล่กลายๆ เขาก็ขยับลุก

“พี่ให้นามบัตรไว้แล้วกัน เดี๋ยวเรื่องค่าใช้จ่ายต่างๆ น้องโยค่อยติดต่อมาอีกทีภายในสองวันนี้นะครับ” เขาพูดเน้นเสียงแล้วหันไปมองเมธาวินเพื่อทักทายคล้ายจะเริ่มบทสนทนา

ทว่าเมธาวินไม่ได้มีหน้าตารับแขกและไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับคนที่ไม่รู้จักง่ายๆ เจ้าหนี้ของมารดาเธอเลยเดินออกไปพร้อมด้วยรอยยิ้มค้างบนใบหน้า ผู้จัดการร้านแววหวานก็เดินตามออกไป เหลือเพียงเมธาวินและโยธกาเผชิญหน้ากัน

แม้เขาจะดูขรึมจนน่ากลัว แต่เพราะเคยอยู่ในรั้วบ้านเดียวกันและรู้จักเขามาหลายปี ถึงแม้ไม้เคยอยู่ในสายตาเขา แต่เขาก็อยู่ในสายตาเธอเสมอ แม้เขาจะนิ่งเงียบ แต่เธอก็รู้สึกคุ้นเคยกว่าตอนอยู่ตรงหน้าเจ้าหนี้มารดาของเธอร้อยเท่า

“เชิญนั่งก่อนค่ะคุณมาร์ค เดี๋ยวเด็กในร้านเอาขนมกับเครื่องดื่มมาให้”

“ไม่เป็นไรครับ ผมมาคุยธุระไม่นาน”

“เอ่อ คุณมาร์คมาหาโยทำไมเหรอคะ”

“ผมมีเงินก้อนหลักล้านมาเสนอให้”

“อะไรนะคะ ทำไมอยู่ดีๆ คุณมาร์คถึงมาเสนอเงินให้โย” โยธกาแทบจะลุกขึ้นยืนเพราะความงง

“แลกกับคำสัญญาที่จะไม่แต่งงานกับปู่มิ่งขวัญ คุณต้องการเงินกี่ล้าน เสนอมา ผมจะจ่ายให้คุณตอนนี้เลย สิบล้านพอไหม”

“ห้าล้านบาทพอค่ะ ห้าล้านบาทขาดตัว”

แม้จะงงหนักมากว่าเขาจะมาจ้างทำไมแต่เธอก็ตอบเขาออกไปอย่างชัดเจนถึงจำนวนเงินที่ต้องการเพื่อจะรันชีวิตไปให้ได้ในช่วงนี้...

ถึงจะงง แต่เธอเลือกที่จะรับเงินมาไว้ก่อน เพราะเงินเท่านั้นที่ knock everything!

“ผมให้หกล้าน เดี๋ยวโอนให้ตอนนี้เลย แต่ต้องมีสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรและมีค่าปรับกรณีผิดสัญญาสิบเท่า”

“ตกลงค่ะ”

ตอนนี้เงินกำลัง Knock ชีวิตของเธออย่างจัง และเธอก็พร้อม ถึงแม้จะงงเพียงใดก็ตาม

ไม่รู้ว่าเมธาวินคิดอะไรถึงเสนอแบบนั้น เธอค่อยจะไปหาสาเหตุทีหลัง แต่ตอนนี้เธอขอรับเงินก่อน เพราะความร้อนเงินทำให้เธอรับคำในทุกสิ่งอย่าง หญิงสาวตั้งใจว่าเงินก้อนนี้จะยืมเขามาก่อนแล้วได้กำไรจากร้านค่อยนำไปคืนเขาทีหลัง ถือว่าเป็นการขอยืมเงินมาหมุนก่อน เรื่องอื่นก็ค่อยว่ากัน...