ข้าไม่ใช่สวี่หยางซิน 2
1001 Words
และหลายครั้งที่นางปรารถนากลับเข้าไปอยู่ในความฝันอีกครั้ง ถึงรู้ว่ามันย่อมสร้างความปวดแปลบที่หัวใจ ด้วยนางเข้าหอยังไม่ทันข้ามคืนด้วยซ้ำ ก็ต้องหนีตายเพื่อเอาชีวิตรอด
หยวนหยวนนึกย้อนถึงภาพอันโหดร้าย มันเป็นช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน ประตูไม้ของกำแพงเมืองหน้าด่านกำลังจะแตก พวกคนภูเขาและมนุษย์ล่าหัวเตรียมโจมตีครั้งใหญ่ พวกมันทั้งอำมหิต ป่าเถื่อน และกินเนื้อคนด้วยกันเป็นอาหาร!!
เป็นรุ่งสางที่หญิงสาวยังสวมชุดเจ้าสาวอยู่โดยแท้ ทว่าหากต้องขวัญเสีย นางวิ่งออกมาจากกระโจมหลังใหญ่ ใจนางอยากพบหน้าบุรุษผู้นั้นเหลือเกิน ทั้งที่มีคนคอยห้าม แต่หยวนหยวนมิอาจเชื่อฟัง
“อาซาง อย่าได้ขวางทางข้า มิเช่นนั้น ร่างนี้จะไร้ซึ่งลมหายใจ” นางประกาศ สายตามุ่งมั่นมองไปยังกำแพงสูงอันเป็นด่านด้านนอก ที่บางส่วนถูกทำลายลง
“ข้าจะขออยู่ที่นี่ ละ และ...” หยวนหยวนเอ่ยได้เท่านั้น นางไม่ใช่คนเฉลียวฉลาด แต่กล้าหาญมิน้อย กระทั่งนางวิ่งฝ่าออกไปจึงพบชายผู้ที่ทั้งเป็นเจ้าบ่าว และสามีของนางและเขาคือเส้าเฟิง
“หากประตูเมืองนี้แตก และไม่อาจรับมือคนพวกนั้นได้ ข้าจะยอมตายตามท่านพี่ ชีวิตนี้หากไม่มีท่าน และเสี่ยวปิง เสี่ยวเหวิน ทุกอย่างก็ไร้ความหมาย”
เส้าเฟิงมีสีหน้าเครียดจัด เนื้อตัวเขาเต็มไปด้วยแผล และเลือดท่วมกาย กระนั้นก็ส่งเสียงปลอบโยนต่อนาง
“หยวนเลี่ยง อย่าได้คิดอย่างคนโง่เขลา ชีวิตเจ้ายังมีค่า รีบหนีเอาตัวรอดเสีย ชาตินี้ข้านั้นไร้วาสนาปกป้องเจ้าแล้ว”
หยวนหยวนส่ายศีรษะ นางไม่อาจกระทำสิ่งผู้เป็นสามีสั่งได้ เขายังมีลมหายใจ ร่างนี้ยังอุ่นจัด และน้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยแจ้งชัดให้นางรู้ว่า เส้าเฟิง บุรุษของนางยังมีชีวิตอยู่ แต่เขายืนยันหนักแน่นจะปกป้องที่นี่ เพื่อให้นางได้หลบหนีไป ก่อนชาวล่าหัวมนุษย์จะบุกเข้ามาโจมตี
“ไป...หนีเอาตัวรอดให้ได้ หากชาติหน้ามีจริง... พี่ขอเพียงให้เจ้าจดจำกันได้เป็นพอ”
เมื่อเขาเอ่ยจบ เสียงม้า เสียงฝีเท้า และการร้องตะโกนของพวกคนเถื่อนก็ดังอย่างชวนให้เสียขวัญ
หยวนหยวนกอดสามีแน่น นางไม่อยากจากไป ทว่า...หากอยู่ทีนี่นางย่อมเป็นภาระ กระนั้นจะปล่อยให้ผู้ชายที่เป็นทั้งชีวิต และลมหายใจอยู่ที่นี่เพียงลำพังได้หรือ
“ขะ ข้า จะไปตามคนมาช่วย...”
นางบอกเขาเช่นนั้น ก่อนถูกหลี่ซางเด็กหนุ่ม ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของเส้าเฟิงกระชากตัวไปอย่างแรง!
เป็นวันที่สามแล้วที่หยวนหยวนมีสติ ไม่ได้นอนละเมอ หรืออยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น และห้องนอนดังกล่าวอากาศอบอุ่น เนื่องจากจุดทั้งตะเกียง มีกระถางจุดถ่านปรับอุณหภูมิช่วยคลายความเย็น ซึ่งผิดจากข้างนอกที่เพียงแค่มองก็ชวนให้ร่างกายแข็งทื่อ
หยวนหยวนกวาดตามองอย่างช้าๆ นางสงสัยทุกสิ่งไปเสียหมด แต่ก็รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ไม่อาจเปลี่ยนแปลง ซึ่งเมื่อตื่นขึ้น หลายครั้งที่นางร้องอย่างขวัญเสีย ก็ได้ดื่มน้ำแกงอุ่นๆ ให้สบายท้อง และสูดกลิ่นถุงหอม จึงคลายความกังวลในใจลงไปหลายส่วน ซึ่งในชั่วขณะหนึ่งหยวนหยวนละม้ายจะคุ้นเคยทั้งน้ำแกง และกลิ่นหอมดังกล่าว ราวกับว่านานมาแล้วที่นางคุ้นเคยกับพวกมัน
เรือนที่นางอาศัย สะอาด เงียบสงบ ไม่ได้มีเครื่องเรือนมากนัก กระนั้นก็โอ่อ่ายิ่งนัก และใครๆ ต่างเรียกนางว่า ‘คุณหนูแปด’
เสียงซุบซิบดังอยู่ข้างนอก ดูเหมือนการอยู่ที่นี่ของหยวนหยวนไม่ใช่เรื่องน่ายินดีสำหรับทุกคน น้ำเสียงคนเหล่านั้น แจ้งชัดว่าชวนให้หวาดผวา มากกว่ายินดีเมื่อนางฟื้นคืนสติ
“เจ้าก็เข้าไปซี ข้าแทบจะถ่ายเบาอยู่แล้ว”
“ทำไม ถึงพูดเรื่องขายหน้าเช่นนี้”
“หากเจ้าเห็นด้วยสองตาว่า คุณหนูแปดถูกธนูปักที่หัวไหล่ แล้วจมหายไปในแม่น้ำจริงๆ ไฉนยังจะกล้าเผชิญหน้ากับปีศาจที่นอนอยู่บนเตียงได้”
“เหลวไหล อย่าเอ่ยออกมาอีก หากแม่นมหลัวรู้เข้า เจ้าถูกขายออกไปเป็นสเภณีแน่!”
และเสียงดังกล่าวพลันเงียบลง เมื่อคนผู้หนึ่งก้าวตรงมายังเรือนหลังนี้ สตรีคนดังกล่าวอายุเฉียดห้าสิบปี ทว่าใบหน้ายังงดงาม การแต่งตัวแจ้งชัดว่านางเป็นแม่นมที่ได้รับการไว้วางใจของจวนราชครู นางก็คือหลัวฟู
“คุณหนู...หิวหรือไม่เจ้าคะ”
ได้ยินคนเรียกตนด้วยฐานะที่ไม่อาจเอื้อม นางก็ขยับปากเตรียมจะปฏิเสธ แต่สตรีวัยกลางคน ใช้สายตาดุๆ กับน้ำเสียงเข้มกับนางว่า
“คุณหนูเลอะเลือนไปชั่วขณะ และทะเลสาบดำที่พลัดตกไปก็เย็นราวกับน้ำแข็ง เช่นนี้วิญญาณคงหลุดออกจากร่าง ถูกปีศาจเข้าสิงร่างอยู่เกือบสามวันเต็มๆ พอฟื้นยังเป็นไข้หัวหมู ใบหน้าบวมขยาย ตาปูดแทบจะถลนออกมา กว่าจะหายก็หลายวัน คงไม่แปลกที่คุณหนูจะเพ้อ และคิดว่าตนเป็นผู้อื่น!”
“ท่านเข้าใจผิด...” หยวนหยวนเอ่ยอีกครั้ง ด้วยเสียงอ่อนแรง
“โถ เด็กน้อยของหลัวฟู ท่านช่างอ่อนต่อโลก” แม่นมว่าจบ จึงเอื้อมมือไปหยิบถ้วยน้ำแกงจากสาวใช้มา นางยิ้มให้หยวนหยวนแต่ดวงตาแสดงชัดว่า ต้องการบังคับให้ดื่ม
“น้ำแกงถ้วยนี้ พิเศษกว่าเมื่อเช้า” หลัวฟูเอ่ย และไม่รู้เหตุใด ทั้งที่อีกฝ่ายให้สัมผัสและน้ำเสียงที่คุ้นเคยต่อหยวนหยวน ทว่านางกลับครั่นคร้ามใจ
- Writer
