อี๋เหนียงยอดรักจอมคนเถื่อน

ข้าไม่ใช่สวี่หยางซิน

ปัจจุบัน

ณ จวนราชครูสวี่ เมืองหลวง แคว้นหัวหยาง

ภาพสุดท้ายที่หยวนหยวนจำได้ก่อนที่จะตื่นขึ้นก็คือ นางซัดกระสวยเหรียญทองออกไปเพื่อป้องกันตนเอง ร่างที่พุ่งเข้ามาต่างล่วงลงไปกองบนพื้น และนางไม่รอดูผลงาน รีบหลบหนีเหล่าคนร้ายทันที ทว่าขณะเดียวกันมีลูกเกาทัณฑ์ที่พุ่งตรงมาหานางด้วยความเร็ว

อาวุธสังหารดังกล่าวแฉลบผ่านลำคอระหง ทำให้เสื้อขาด เผยเนื้อหนังที่ขาวดั่งน้ำนม แต่หยวนหยวนไม่มีเวลาที่จะซ่อนเร้นความงามจากผู้อื่น นางก้าวไปเบื้องหน้าถีบปลายเท้ากระโดดขึ้นที่สูง หมายใจพุ่งไปหลบในแนวป่าทึบ ทว่ากลับล้มกลิ้งอย่างไม่เป็นท่า ทั้งปวดหนึบที่สุด ด้วยเหล่าคนชั่วซัดหินตั๊กแตนเหินหาวใส่ข้อพับขาข้างหนึ่งของนาง

“พวกลูกหมา พวกเจ้าถนัดใช้วิชาลอบกันเยี่ยงนี้หรือ!”

พวกที่ไล่ล่านาง ล้วนปกปิดใบหน้าด้วยผ้าสีดำ ทั้งยังวาดสีให้ดูน่ากลัวราวกับปีศาจก็มิปาน ซึ่งหยวนหยวนได้ยินถ้อยคำที่ตะโกนบอกกันไปมา คำดังกล่าวชวนให้ฉงน

“มิต้องสงสัย เมื่อครู่เพียงชั่วพริบตาเดียว ข้ามั่นใจว่าพบบุคคลที่ถูกซ่อนตัวไว้”

จากนั้น คนที่ติดตามหลังมาเอ่ยถาม พลางมองไปยังร่างของหยวนหยวน “เยี่ยงไร!”

“หึๆ ๆ นางไร้ปานแดงที่ลำคอ!” มือสังหารคนแรกตอบ

“อ๊ะ ย่อมหมายความว่า เราพบบุคคลที่สูญหายไปเมื่อสิบหกปีก่อน!” สิ้นเสียงดังกล่าว สายเงาดำวูบหนึ่งพลันปรากฏตรงหน้าหยวนหยวน ไอสังหารโถมทับร่างสตรีที่ยังสวมชุดเจ้าสาวสีแดง ทั้งที่มีคนบอกให้นางเปลี่ยนเพื่อความปลอดภัย แต่หยวนหยวนกลับดื้อรั้น นางอยากรู้สึกถึงการเป็นเจ้าสาวของบุรุษผู้องอาจและยิ่งใหญ่ มันคือที่ทำให้นางอย่างมีชีวิตรอด และกลิ่นกายเขายังติดอยู่ตามเสื้อผ้านี้ รสจูบร้อนแรง ทั้งสัมผัสจากมือหยาบกร้านยังผะผ่าวร้อนทุกครั้งเมื่อนางคิดถึง

“ฮ่าๆ ๆ เป็นนาง พวกเราพบของดีล้ำค่าจริงๆ”

ดวงตากลมโตมองร่างของคนที่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง คนพวกนี้เป็นได้ก็แค่มือสังหารปลายแถว ไร้เกียรติไม่มีค่าให้นางจดจำ

“ไปกับพวกข้า หากอยากมีชีวิต” เขาบอกหยวนหยวน และพิศลำคอระหง ก่อนไล่สายตาต่ำลงมาเรื่อยๆ ดวงตาชายผู้นี้ไม่ได้สื่อแววหื่นกระหาย ทว่าเปี่ยมด้วยความต้องการสิ่งที่มากกว่านั้น ซึ่งก็คือรางวัลชิ้นงาม หากนำตัวหยวนหยวนส่งถึงมือผู้ว่าจ้าง

หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ นางเป็นสตรีของเผ่าคนเถื่อน ผู้เลี้ยงม้า ไฉนจะไปกับผู้อื่นง่ายๆ และนางยังเป็นฮูหยินของชายผู้องอาจ และยิ่งใหญ่ เส้าเฟิง!

“พวกสวะอย่างเช่นเจ้า อยากให้ข้าไปที่ใด ก็จงแต่เอาศพข้าไปเถิด”

หยวนหยวนมิได้ขู่ นางหลบหนีมาร่วมสามวันสามคืน เหนื่อยล้า เครียด ยามนี้จึงมิกลัวสิ่งใด นางจะสู้อย่างหมาจนตรอก หากรอดก็คงเพราะสวรรค์เมตตา

“ได้! เช่นนั้นศีรษะของแม่นางขอให้พวกข้าเถิด” เสียงดังกล่าวเอ่ยอย่างโหดเหี้ยม และเขาหมายใช้ดาบยักษ์ในมือ ตัดศีรษะหยวนหยวนจริงๆ

เสี้ยวเวลาแห่งความเป็นความตายเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว หยวนหยวนสูดลมหายใจลึก นางจะตายง่ายๆ เยี่ยงนี้หรือ ย่อมไม่สมควร คิดได้ดังนั้นจึงฮึดสู้สุดใจ ในมือยังมีกระสวยเหรียญทองอีกห้าเหรียญ นางหมายซัดใส่คนตรงหน้า ทว่าไม่ทันได้กระทำการใด เงาของคุ้นเคยก็เผยออกมาช่วยเหลือ

“อาซ้อ... หนีเอาตัวรอด!” เสียงดังกล่างคือหลี่ซาง เขาปรี่เข้ามาช่วยหยวนหยวน และรับดาบเล่มนั้นด้วยพองไม้ แต่พองไม้หรือจะสู้ดาบยักษ์ ที่หนาหนักได้

หยวนหยวนห่วงอีกฝ่าย แต่นางจะไม่ยอมเสียเวลา เพราะอาจทำให้หลี่ซางเพลี้ยงพล้ำไปกว่านี้ หญิงสาวพุ่งไปอีกทาง วิ่งหนีด้วยความเร็วสุดฝีเท้า ขณะเดียวกัน ก็มีกลุ่มคนชุดสีทึบทะยานตามมาอีกสามสี่คน ในขณะที่นางบ่ายหน้าไปอีกหลายช่วงตัว ก็ชนโครมกับร่างที่จู่ๆ ก้าวเดินอย่างเหม่อลอย

ในห้วงเวลาดังกล่าว หยวนหยวนนึกว่าตนตาฝาดเป็นแน่แท้ เหตุใดสตรีคนดังกล่าวจึงมีใบหน้าเหมือนนางเหลือเกิน อาจเป็นไปได้ว่า ทะสาบกระจก (ทะเลสาบดำ)แห่งนี้มีอาถรรพ์ และเวทย์มนตร์อย่างที่คนกล่าวไว้ เมื่อได้พบคนที่มีใบหน้าคล้ายกัน ผู้หนึ่งย่อมอยู่ อีกคนต้องจากไป!

เมื่อหยวนหยวนตื่นขึ้นในจวนราชครู นางถูกผู้อื่นเรียกขานนางว่าคุณ ‘หนูแปด’ สวี่หยางซิ่น โฉงงามแห่งเมืองหลวง บุตรีราชครูสวี่ ซึ่งเขาหมายมั่นให้ลูกสาวคนนี้ เป็นนางหงส์แห่งแคว้นหัวหยาง โดยเริ่มต้นด้วยก้าวเล็กๆ จากการเป็นอี๋เหนียงสี่ เช่นนี้ก็นับว่าปลอดภัย ด้วยยามนี้บ้านเมืองวุ่นวายยิ่งนัก

และชื่อ สวี่หยางซิน ไม่คุ้นหูคนที่เพิ่งเข้ามาอยู่ในห้องนอนโอ่โถงนี้เอาเสียเลย แต่จะทำอย่างไรได้ ทุกอย่างกำลังเดินไปในทิศทางที่หยวนหยวนไม่อาจคาดเดา ซึ่งตั้งแต่จำความได้ นางมีชีวิตอยู่เมืองนอกด่าน เป็นเด็กน้อย ที่อยู่ภายใต้ความคุ้มครองของเหล่าบุรุษที่นั่งอยู่บนหลังม้า กระทั่งนางได้เป็นเจ้าสาวผู้นำคนเถื่อน แห่งเผ่าคนเลี้ยงม้า ณ เมืองจิง แผ่นดินทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่

หลังจากสติกลับคืนมา หญิงสาวรู้ว่าการที่ต้องสวมรอยเป็นผู้อื่น มีแต่เสียงกรีดร้อง และความตายรอนางอยู่ ด้วยจวนราชครูสวี่ หาใช่ที่นางควรกลับมาเหยียบอีกครั้ง เรื่องนี้นางหาได้รู้มาก่อน ทว่าชะตากรรมขีดเส้นไว้เช่นนั้น ให้หยวนหยวนกลับคืนมาสู่เรือนหลังเดิมที่มารดานางอาศัย