อารมณ์โกรธของเซลีนค่อย ๆ ลดหายแทนที่ด้วยความเหงา เธอมองผู้คนในสวนสาธารณะที่วิ่งกันเป็นคู่ บ้างก็วิ่งกับครอบครัว บรรยากาศดูอบอุ่นแต่ใจเธอไม่ได้รู้สึกแบบนั้น ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ
เซลีนถอนหายใจเดินต่อกระทั่งไหล่กระแทกกับคนที่กำลังเดินสวนมา
“ขอโทษค่ะ เจ็บตรงไหนมั้ยคะ” หญิงสาวรีบยกมือไหว้ขอโทษอีกฝ่าย เธอมองสำรวจผู้ชายที่ยืนมองหน้าเธอนิ่งด้วยความรู้สึกผิดจนต้องยกมือไหว้อีกรอบ
“ผมต้องถามคุณมากกว่า” ชายหนุ่มยิ้มละมุนบอกอย่างไม่ใส่ใจ แปลกใจไม่น้อยที่หญิงสาวตรงหน้ายอมขอโทษเขาออกมาง่าย ๆ
คนอย่างเซลีนสนใจความเจ็บปวดคนอื่นตอนไหนกัน เขาไม่ได้เกลียดหรือแอนตี้ เพียงแค่มองตามที่เคยพบเห็นมาหลายครั้ง หรือบางทีเธอไม่ได้เป็นแบบที่ใคร ๆ เห็น
น่าแปลกใจที่เขากลับรู้สึกเห็นเธอในมุมมองที่ต่างออกไป
“ไม่ค่ะ ลีนมัวแต่เดินเพลินไม่ทันระวัง ขอโทษอีกครั้งนะคะ” มัวแต่เหม่อลอยจนไม่ทันมอง เซลีนเอามือตบหน้าผากตัว
