หากสามีอายุมากภรรยาต้องออกแรงช่วยเหลือเป็นคำสอนที่ใช้ไม่ได้!
บุรุษที่อายุมากกว่าเสวียนหนิงอันยี่สิบปีนอนยิ้มกริ่มไม่ยอมลุกออกจากเตียงทั้ง ๆ ที่เลยยามซื่อ[1]แล้ว ใบหน้าหล่อเหลาดูสดชื่นราวกับนอนหลับสักห้าชั่วยาม ทว่าความจริงเขาเคี่ยวกรำนางจนกระทั่งฟ้าสาง ปวดร้าวทั่วสรรพางค์กาย ยังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ได้ถือว่าเป็นเรื่องดี
“ยังเจ็บอยู่หรือไม่”
“สำคัญด้วยหรือเจ้าคะ ข้าพูดว่าเจ็บไม่ไหว ท่านพี่ก็ยังรังแกอยู่ดี”
“ไหวแน่...ฟังจากเสียงหวาน ๆ พี่ก็รู้ทุกความต้องการของเจ้าแล้ว”
อีกเรื่องสำคัญที่เสวียนหนิงอันต้องจดจำไว้ นั่นคือสามีใจร้ายเป็นบุรุษมักมากไม่รู้จักพอ กระทั่งนางหมดแรงหลับไปแล้วก็ยังทำเรื่องนั้นต่อได้เรื่อย ๆ จนนางต้องตื่นขึ้นมาร้องขอความเห็นใจ สุดท้ายก็ได้ยินประโยคเดิม ๆ ที่อ้างว่าอีกครั้งเดียวจะไม่มีกำลังวังชามาก่อกวนการนอนของนางแล้วจริง ๆ
“ค่ำคืนแรกของสามีภรรยา พี่อยากให้เจ้ามีควา
