ยามเสียงหวานของเสวียนหนิงอันดังขึ้นอีกครั้ง ความใหญ่โตที่แนบชิดกับต้นขาเนียนสวยอยู่เบื้องล่างก็ถูกนำพาไปยังความสาวที่มีน้ำหวานคลอเคลียไม่น้อย พร้อมพรักยิ่งนักสำหรับการโอบกอดอาวุธอันตราย แต่กระนั้น ก็มีเพียงการยั่วยุหยั่งเชิงอยู่ภายนอก หาได้บุกรุกล่วงล้ำอย่างที่นางหวั่นใจ
“ท่านอาไม่ต้องรอแล้ว” เสวียนหนิงอันสบประสานสายตา วอนขออย่างหาญกล้ายิ่ง
“จะพยายามเบาที่สุด” หลี่จินหมิงที่ถูไถภายนอกมานาน ค่อย ๆ ขยับสะโพกแกร่งให้แนบชิดกว่าเก่า พาแท่งหยกร้อนเคลื่อนผ่านความคับแคบ อย่างเชื่องช้า พอนางร้องว่าเจ็บก็รีบหยุด มอบจูบซ้ำ ๆ คลายความตึงเครียด รอไม่นานก็ขยับเข้าไปจนสุดปลายทาง
“ท่านอาเจ็บหรือเจ้าคะ” เสวียนหนิงอันเห็นใบหน้าหล่อเหลาบิดเบี้ยวอย่างทรมานก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“หนิงเอ๋อร์… จากนี้ยามอยู่บนเตียงไม่อนุญาตให้เรียกท่านอาแล้ว”
“แต่ว่าท่านอาเคยสั่ง อ๊ะ!”
เสวียนหนิงอันใบหน้าซับสีแดงระเรื่อยามถูกท
