“นายท่านจะไม่ไปหาฮูหยินน้อยก่อนหรือขอรับ” จางหยวนถามเสียงสั่น ไม่ปิดบังความหวาดหวั่นเมื่อทราบว่าสาวใช้เสี่ยวอัน แท้จริงแล้วคือบุตรสาวของตวนอ๋องเลื่องชื่อ
เมื่อสิบกว่าปีก่อนยามยังอาศัยอยู่ต่างเมืองกับบิดาที่คอยดูแลโรงเตี๊ยม เขาเคยพบปะกับตวนอ๋องรูปงาม จดจำได้อย่างชัดเจนว่าบุรุษสูงศักดิ์ผู้มิเคยเผยรอยยิ้มนั้นไม่น่าเข้าใกล้มากเพียงใด
หากคนผู้นั้นทราบเรื่องว่าบุตรสาวตกระกำลำบาก คนแรกที่ดวงตกย่อมต้องเป็นนายท่านหลี่จินหมิง แต่ฟังดูจากคำที่ใช้เรียกขานว่าฮูหยินน้อยแล้วคงรอดได้ไม่ยาก สามีไม่ดูแลภรรยาถูกลงโทษอย่างไรก็ไม่หนักถึงตาย ทว่าคนต่อไปที่ต้องรับเคราะห์ย่อมเป็นหลงจู๊ของร้านที่ไม่ดูแลนางให้ดี
จางหยวนหลับตานึกภาพตนเองชะตาขาดแล้วเผลอลูบแขนเบา ๆ อย่างอดมิได้
“นางปลอดภัยดี แต่เจ้าทราบใช่หรือไม่ ว่าเรื่องใดควรหรือไม่ควรพูด”
“ไม่พูดแน่นอนขอรับ!” จางหยวนทวนคำพูดให้เข้าใจตรงกันว่ายามอยู่ร้านฮูหยิ
