กากีป้ายแดง

บทลงโทษ(ต่อ)

พีรวัสมองภรรยาตัวเองที่กำลังกอดกับพีรพงศ์เป็นการล่ำลาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาบอกเลยว่าเห็นกี่ครั้งก็ไม่ชิน เพราะสองคนต่างเพศต่างอายุและที่สำคัญต่างแต่งงานมีครอบครัวแล้ว ถ้าหากมีใจเชิงชู้สาวทำไมพีรพงศ์ถึงแต่งงานกับเพศเดียวกันทำให้มีผลกระทบกับครอบครัวและตัวพีรพงศ์เองมากขนาดนี้ แล้วโทนี่เล่าทำไมไม่แสดงอาการหึงหวงเพียงออเลยกลับเอ็นดูเจ้าหล่อนไม่ต่างจากพีรพงศ์ทำ

ยายหมาเน่ามีอะไรดีนะ ทำไมใครๆ ก็รัก

“พี่ไปนะนายพี”

พีรวัสหลุดจากภวังค์กับคำล่ำลาของพี่ชาย พลางยกมือไหว้แล้วโผเข้ากอดพีรพงศ์เป็นการลาด้วยภาษากายอีกครั้ง

“ฝากยายเพี้ยงด้วยนะ อย่ารังแกน้องละ”

“เมียครับไม่ใช่น้อง พี่พงศ์ไม่ต้องห่วงหรอก” พีรวัสตอบเสียงแกนๆ เคืองเล็กน้อยที่พี่ชายฝากฝังเพียงออแทนที่จะฝากดูแลญาติผู้ใหญ่เช่นป้าสุภา

“มีหลานให้พี่อุ้มไวๆ นะ”

“พูดอย่างกะถ้าผมมีลูกพี่พงศ์จะกลับมารับขวัญอย่างนั้นแหละ”

“ที่นี่บ้านพี่เหมือนกันนะนายพี ยังไงก็ต้องกลับมาอีก อีกปีสองปีพี่อาจย้ายมาอยู่ในแถบอาเซียนนี่แหละ”

“จะย้ายมาอยู่บ้านเราหรือตาพงศ์” สุภาถามน้ำเสียงยินดี

“ครับป้า แต่ไม่ใช่เมืองไทยนะป้า ไม่สิงคโปร์ก็อินโดครับ”

“อยู่แถวนั้นก็ยังดี ไม่ไกลเกินไป จะได้มาเยี่ยมกันบ่อยๆ หรือบางทีป้ากับเพี้ยงจะเป็นฝ่ายไปเยี่ยมเยียนแกเอง”

“ทำไมไม่คิดจะชวนผม” พีรวัสว่าหน้างอเล็กน้อย ทำให้สุภากับเพียงออมองหน้ากันแล้วยิ้มส่วนพีรพงศ์ถึงขนาดหัวเราะออกมา

“ก็ไปกันทุกคนนั่นแหละ พี่เชิญล่วงหน้า ไปนะครับหวังว่าจะได้เจอกันเร็วๆ นี้”พีรพงศ์หันไปไหว้สุภาอีกครั้ง แล้วส่งยิ้มให้ทุกคนก่อนเดินจูงมือกับโทนี่

เพียงออมองแผ่นหลังทั้งคู่รู้สึกใจหาย หล่อนยังไม่หายคิดถึงพีรพงศ์เขาก็ต้องกลับไปทำงานไปใช้ชีวิตของตนเองแล้ว ส่วนตัวหล่อนเองก็ต้องเผชิญกับเจ้ากรรมนายเวรที่มาในคราบของสามีต่อไป คิดแล้วก็ตลกที่พีรพงศ์ฝากให้พีรวัสดูแลหล่อน พีรพงศ์ดูไม่ออกเลยหรือว่าพีรวัสไม่พร้อมที่จะดูแลใครถ้าให้รังแกสิถึงจะเข้าทาง

“ไปหาอะไรกินกัน ป้าอยากนั่งร้านริมแม่น้ำ” เสียงป้าสุภาหยุดทุกความคิด สองคนผัวเมียหันมามองแล้วพยักหน้าพร้อมกัน

“ร้านไหนครับ”

“ร้านไหนดีเพี้ยง” สุภาถามเพียงอออีกต่อ หญิงสาวชายตามองพีรวัสเหมือนอยากให้เขาเป็นคนเลือกร้านเอง แต่เขาเมินหนีไม่ยอมสบตา ทั้งยังขยับเดินนำไปก่อน เพียงออจึงจูงมือป้าสุภาแล้วเดินตามพลางเสนอชื่อร้านให้สุภาเลือก แต่ยังมิวายถูกพีรวัสหันมาแขวะเข้าจนได้

“รู้ไปหมดเลยนะ”

“ก็ร้านริมน้ำแถวบ้านเรามันมีแค่ร้านสองร้าน แล้วก็อยู่ติดกัน ไปก่อนค่อยเลือกว่าจะเข้าร้านไหนก็ได้นี่คะ” หล่อนอธิบายเพื่อเขาจะได้ไม่ต้องแขวะซ้ำซาก แต่ก็ยังไม่วายถูกตำหนิอยู่ดี

“พูดมาก”

อ้าว จะเอายังไงวะคะ เพียงอออยากตะโกนกรอกหูนัก แต่เห็นรอยยิ้มเอ็นดูพร้อมเสียงหัวเราะขบขันของสุภาทำให้หล่อนอดขำไปด้วยไม่ได้ แต่ยิ่งพีรวัสได้ยินเสียงหัวเราะกุกกักของหล่อนกลับเคืองขุ่นเร่งความเร็วรถมากขึ้นจนป้าสุภาต้องเอ่ยปาก

“เบาๆ หน่อยตาพี ป้ายังอยากไปนั่งกินอาหารริมแม่น้ำ ไม่อยากนอนอ่านหนังสือพิมพ์ข้างทางลูก”