husband คุณคือสามี

6. เด็กนักศึกษา

"ต้องให้ผมย้ำไหม ว่า 'ไม่เอา' ต่อให้คุณจะพยายามแค่ไหน ผมก็ไม่เอา"

คำพูดไร้เยื้อใยจากเขา ส่งผลให้ใบหน้างดงามง้ำงอขึ้นมาทันที เธอจ้องตากับชายหนุ่มที่เธอเคยรักอย่างฟาดฟัน ในขณะที่เขาเอง ก็ทอดมองมายังเธอเช่นกัน

"ในเมื่อนายกล้าท้าทายฉัน ฉันก็จะท้าทายนายกลับเหมือนกัน นายก็ผู้ชาย ถ้าฉันแก้ผ้าตรงหน้า มีเหรอ ที่นายจะไม่สนใจ"

เธอยกยิ้มกลับไป พลางเคลื่อนมือไปจับที่ปมผ้าขนหนูเอาไว้ แต่นายคนนั้นกลับทำหน้าไม่ใส่ใจ เขาไหวไหล่ และหมุนตัวออกห่างจากเธอทันที

"คุณวิฑูรย์ คุณจัดการเรื่องนัดวันนี้แทนผมเลย วันนี้ผมยุ่งมาก รบกวนคุณจัดการทุกอย่างเลยก็แล้วกัน"

ลีลามองตามแผ่นหลังของคนที่กำลังคุยโทรศัพท์ด้วยความหงุดหงิดใจ เกิดมาเคยมีใครเมินใส่เธอแบบนี้เสียที่ไหน ไม่เคยมีหรอก ไม่เคยมีเลยจริงๆ

.

.

.

บูรพาปรายตามองคนที่พึ่งก้าวขาออกมาจากห้องตั้งตัวเพียงนิด ชุดเซ็ทสีเดียวกัน สไตล์คล้ายๆกับวันนั้น เสื้อคอคว้านลึกกว้าง ระดับแขนสั้นเพียงข้อศอก ยาวลงมาถึงระดับรอยต่อของกระโปรงที่ยาวมาถึงเข่า มองเห็นแค่แวบแรก เขารู้สึกว่า เธอจงใจที่จะโชว์ลำคอขาว รวมถึงอกอวบที่โผล่พ้นออกมาเป็นเนินนมสวยงามนั่นแน่ๆ แต่ทว่า พออีกคนเดินผ่านหน้า ดวงตาของเขาก็ต้องเบิกกว้าง เมื่อดีไซน์ของชุดที่เธอเลือกใส่นั้น ประเด็นมันอยู่ที่ด้านหลัง คว้านเปลือยไปจนทั่วแผ่นหลังขาวเนียนไม่มีแม้กระทั่งตำหนิให้เห็น

"คุณลี.."

เขาคว้าต้นแขนขาวเอาไว้ทันที พอดิบพอดีกับเธอที่หมุนกายกลับมา

"ผมว่ามันมากเกินไป"

เขามองสบตากับเธอในระยะใกล้ เห็นรอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นมาที่มุมปาก บ่งบอกชัดเจนว่าเธอต้องการที่จะเอาชนะกัน

"หลังฉันสวยอยู่แล้ว"

"ใครบอกคุณ!"

เขาถามขึ้นทันที ก่อนที่ตาคมจะเบือนหลบออกไปอีกทาง ปล่อยให้อีกคนงุนงงกับคำถามที่เกิดขึ้นเร็วจนเกินไป

"ถ้าที่ที่คุณต้องการจะไป คือไปกับผม ผมก็มองว่าชุดนี้มันไม่เหมาะสม โป๊เกินไป!"

"หวงหรอ?"

ลีลาเลิกคิ้วถาม มือบางข้างที่ไม่โดนจับเคลื่อนไปวางทาบที่บริเวณอกแกร่ง และเงยหน้าสบตากับดวงตาคมเฉียบคู่นั้นอย่างเดิม

"ผมไม่มีทางรู้สึกแบบนั้น"

"แต่เมื่อก่อนนายก็เคยรู้สึกแบบนั้น นายเคยรักฉัน เราเคยรักกัน"

"เมื่อก่อน.. คุณจะเอาเรื่องของเมื่อก่อน มาตัดสินความเป็นจริงในตอนนี้ไม่ได้"

ลีลาเลือกที่จะยกยิ้มกลับไป บูรพาปากแข็งมากกว่าที่เธอคิดเอาไว้ เขาไม่ยอมรับความเป็นจริงด้วยซ้ำ ว่าเคยรู้สึกกับเธอแบบไหน

"เอาเป็นว่า ถ้านายยอมรับว่าหวงฉัน ฉันจะไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้เลย"

"ผมไม่จำเป็นต้องพูดแบบนั้น ถ้าคุณต้องการโชว์เรือนร่างมากนัก ก็ตามสบาย"

บูพาปัดมือบางของอีกคนออกจากร่างทันที ก่อนที่เขาจะเบือนหน้าหลบออกมาอีกทาง เขาไม่จำเป็นต้องพูดในสิ่งที่เธอต้องการ เขาไม่จำเป็นต้องเป็นไปในแบบที่เธอต้องการ ตัวเขาก็คือตัวเขา คนที่จะรู้ความรู้สึกของเขาดี ก็จะต้องมีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น

@บริษัทบีพีกรุ๊ป

พนักงานหลายต่อหลายชีวิต ยกมือไหว้ชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงโปร่งดูดีที่อยู่ตรงหน้าเธออัตโนมัติ เพียงเพราะแค่บูรพาเดินผ่าน จริงๆเธอทราบเรื่องที่ตั้งบริษัทของบูรพาตั้งนานแล้ว รู้ตั้งแต่ก่อนที่เธอจะเดินทางไปเรียนต่อที่อังกฤษ รู้ตั้งแต่ตอนที่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขา มันยังดีมาก เพียงแต่ว่า เธอไม่เคยมาเหยียบที่นี่เลยก็เท่านั้นเอง

หลายต่อหลายคน มองเลยมาที่เธอด้วยความสนใจ เธอเลือกที่จะยิ้มให้ทุกๆคนด้วยความเป็นมิตร ออกจะหงุดหงิดบ้าง ที่บูรพาไม่คิดที่จะคอยเธอหรือแม้กระทั่งแนะนำตัวเธอให้ใครต่อใครเข้าใจ ว่าจริงแท้แล้วเราเป็นอะไรกัน

"นี่เมียนะ.. ให้เกียรติด้วยการแนะนำกับพนักงานที่อยู่ตรงนั้นสักนิดก็ดีนะ"

ลีลารีบเปิดประเด็นขึ้นมาเมื่อเขาพาเธอเข้ามาในลิฟท์ ตัวเดียวกัน

"ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น อีกหน่อยคุณกับผมก็ต้องเลิกกัน"

"อยากเลิกกับฉันนักหรือไง นายกำลังทำให้ฉันหมดความมั่นใจนะบูม คือคนอย่างฉัน ต้องถูกผู้ชายย้ำคำว่าจะเลิกตลอดเวลาหรือไง"

ตาคมตวัดมองที่เธอเพียงนิด ก่อนที่เขาจะพ่นลมหายใจออกมาจากปาก ทำเหมือนรำคาญกัน

มือหนาของอีกคน หมายจะเคลื่อนไปกดที่หมายเลขชั้น

แต่ทว่า..

"รอด้วยค่ะ รอด้วยค่ะ.."

เสียงร้องเท้าของผู้หญิงกระแทกกับพื้นกระเบื้องบ่งบอกถึงการวิ่ง ก่อนที่หญิงสาวเจ้าของเสียงนั้นจะรีบเดินไวๆเข้ามา

แวบแรกที่ลีลาเห็นผู้หญิงคนนั้น เธอถึงกับชะงักไป เมื่อเห็นเต็มๆตา ว่าผู้หญิงที่มาใหม่ จงใจยิ้มหวานให้สามีของเธอ ก่อนที่รอยยิ้มนั่นจะหายไป เมื่อเจ้าของใบหน้าสวยหวาน ที่อยู่ในชุดนักศึกษา มองเลยมาที่เธอ

"สวัสดีค่ะ"

ผู้หญิงที่เข้ามาใหม่ หันกลับไปยกมือไหว้ผู้ชายที่อยู่เคียงข้างเธอ ก่อนที่ลิฟท์ตัวนั้นจะถูกปิดลง

"พึ่งมาเหรอทิพย์"

ลีลาตวัดมองสามีของตัวเองเพียงนิด เมื่อเห็นเขาเอ่ยประโยคที่เป็นการสื่อสารกับผู้หญิงคนนั้นออกมา

"ค่ะ ขอโทษที่มาช้านะคะพี่บูม แต่ทิพย์โทรแจ้งพี่พัฒแล้วนะคะว่าจะมาช้า"

การเอ่ยชื่อเล่นของบูรพา ของหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้า ทำให้ลีลาสนใจขึ้นมาทันที เธอเหลือบมองผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ และแอบเห็น สายตาที่เจ้าหล่อนมองผู้ชายที่อยู่ข้างกายของเธอ มีประกายบางอย่าง ซึ่งผู้หญิงเท่านั้นที่พอจะมองกันออก

"วันหลังถ้ามาไม่ได้ก็บอก พี่ไม่ได้ซีเรียสขนาดนั้น ลาได้ พี่ไม่ดุหรอก"

น้ำเสียงอบอุ่นร้องบอก ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะยิ้มกว้างออกมา

และแน่นอนว่า เขาไม่คิดที่จะเอ่ยสิ่งใดถึงเธอเลย..

"วันนี้ไม่ต้องยกกาแฟเข้าไปให้พี่นะ เดี๋ยวพี่จัดการเอง"

บูรพาพูดขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่ลิฟท์จะเปิดกว้าง เมื่อเรามาหยุดที่ชั้นสูงสุดของอาคาร

"ค่ะ"

หญิงสาวที่อยู่ในชุดนักศึกษาที่เรียบร้อยมากๆ ก้มหน้ารับ ก่อนที่เธอจะเดินออกไป เช่นเดียวกับบูพาที่เธอออกไปคนละฝั่ง โดยที่เขาปล่อยให้เธอตามไปเงียบๆ

"โซฟาด้านนั้นว่าง ส่วนไอแพดวางอยู่บนโต๊ะกระจก ถ้าคุณจะใช้งานก็ตามสบาย"

"เด็กนักศึกษาที่เจอในลิฟท์ คงไม่ใช่เด็กนายใช่ไหม?"